Για τον Ανδρέα Κονδύλη

Ή,  Διαμάντια στον Άλιμο

Καμία μεταρρύθμιση δεν θα επιτύχει στην Ελλάδα αν δεν αρχίσουμε από την δικαιοσύνη. Κι αν δεν απαλλάξουμε την τοπική αυτοδιοίκηση από τα λογής μικρά και μεγάλα τρωκτικά που την λυμαίνονται. Έτσι ώστε οι αιρετοί άρχοντες και οι τοπικές κοινωνίες συχνά να διαπλέκονται "τρυφερά" σε μια συνωμοσία σιωπής για το κοινό συμφέρον. Από τη Ν. Σμύρνη ως το Μενίδι κι από το Ζεφύρι ως τη Μύκονο. Χωρίς να εξαιρώ τους μεγάλους δήμους με τους μικρομέγαλους περιπάτους, τα πεζοδρόμια, τις διαδρομές τυφλών και την θεσμοθετημένη πλέον μίζα που τέτοια έργα ή "έργα" προϋποθέτουν. Οι πεζόδρομοι είναι για τους δήμους ό τι οι εθνικές οδοί για την κεντρική κυβέρνηση. Και στα δύο παίζει το καρτέλ των εθνικών εργολάβων. Το συναμφότερον. Αν τώρα δούμε και τη σχέση που αναπτύσσουν κάποιοι - πόσοι; - επίορκοι αστυνομικοί με τη μαφία της κάθε περιοχής, τις προστασίες, την κάλυψη των παρανομιών στις οποίες επιδίδονται τα μεγάλα μαγαζιά διασκέδασης π.χ στην αθηναϊκή Ριβιέρα ή τους τουριστικούς μας "παραδείσους" τότε έχουμε ανάγλυφο το παζλ της ανομίας και της ατιμωρησίας. Υπάρχουν, άραγε, εξαιρέσεις;

 Συνεργάζομαι εδώ και μία πενταετία περίπου με τον δήμαρχο του Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη τον όποιον θεωρώ πια φίλο μου και τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα και για την προσφορά του στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και για την παθιασμένη του αγάπη για την τέχνη. Τί γοητευτικός συνδυασμός. Γνωρίζω και αναγνωρίζω τις τεράστιες προσπάθειες που καταβάλλει contra omnes για να στήσει μία δημοτική πινακοθήκη στην πόλη του αξιοποιώντας καταρχάς το πνευματικό της κέντρο και καθιστώντας το μία πρωτότυπη Kunsthalle για όλη την Αθήνα. Και ενώ την πρωτοβουλία αυτή έχει αγκαλιάσει όλη η τοπική κοινωνία, κι ενώ είναι παράδειγμα για τους όμορους δήμους του Π. Φαλήρου ή της Βουλιαγμένης, η αντιπολίτευση τον κατηγορεί για "περιττά" έξοδα και σπατάλες. Παρ' ότι ο Δήμος δεν οφείλει πουθενά και είναι εξαιρετικά εύρωστος οικονομικά. Στην Δημοτική Πινακοθήκη Αλίμου έχω στήσει κατά καιρούς ιστορικές εκθέσεις όπως "Από τον Παρθένη στον Μόραλη", μοντέρνες όπως το  "Άλιμος Blues"του Χρήστου Αντωναρόπουλου, τις μοναδικές μονογραφίες του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, του Θόδωρου Παπαγιάννη, του αείμνηστου Κυριάκου Κατζουράκη, εκθέσεις αληθινά μουσειακών προδιαγραφών, προετοιμάζω τώρα τον Χρίστο Καρά κ.λπ. Αυτό τον καιρό "τρέχει" η αναδρομική του Σωτήρη Σόρογκα σε επιμέλεια του καλού συναδέλφου Γιώργου Μυλωνά. Επίσης έχω διοργανώσει δεκάδες ξεναγήσεις για το κοινό ή τους μαθητές έχω συμμετάσχει σε στρογγυλές τράπεζες, έχω επιμεληθεί αρκετών, εκθεσιακών καταλόγων τους οποίους ο δήμος διαθέτει δωρεάν προς τους δημότες, έχω μιλήσει στο ανοιχτό Πανεπιστήμιο και στο διαδικτυακό, τοπικό ραδιόφωνο, έχω συμμετάσχει στη βράβευση, λόγου χάρη, του αείμνηστου Αλέκου Φασιανού μαζί με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο και τόσα άλλα. Επίσης έχω παρασταθεί αφιλοκερδώς στο δήμαρχο στην προσπάθειά του να στήσει δημόσια γλυπτά στον Άλιμο και καρπός αυτής της συνεργασίας μας ήταν οι συνθέσεις με τον " Όμηρο" και με "Πνεύμα της Θρησκείας" που φιλοτέχνησε ο αείμνηστος γλύπτης Γκάγκικ Αλτουνιάν και στήθηκαν σε κεντρικά σημεία της πόλης. Τα γλυπτά μάλιστα αυτά στοίχησαν μόλις 10.000€ το καθένα γιατί κατασκευάστηκαν από βαμμένο στο χρώμα του μπρούτζου τσιμέντο δια τον φόβον των...Ιουδαίων. Δηλαδή των γνωστών, ευπαθών ομάδων που έχουν γίνει η μάστιγα των χάλκινων μνημείων της χώρας. Μόνο στην Αθήνα έχουν κλαπεί τα τελευταία χρόνια περίπου 60 (!) προτομές. Επιπλέον ο δήμαρχος έχει καταφέρει να συγκεντρώσει περί τους 100 πίνακες από όλο το φάσμα της νεοελληνικής τέχνης, από τον Γεώργιο Ιακωβίδη ως στο Σπύρο Βασιλείου, και από τον Φασιανό και Δημήτρη Μυταρά ως τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, και έχει εντοπίσει ένα κτίριο στο παραλιακό μέτωπο ώστε να στεγαστεί σε μόνιμη βάση αυτή η συλλογή. Πέραν των καλλιτεχνικών ανησυχιών ο δήμαρχος Ανδρέας Κονδύλης έχει αρχίσει εδώ και και δύο χρόνια συστηματικό όσο και απηνή πόλεμο στις μαφίες που λυμαίνονται με τα "μαγαζιά" τους παραλιακό μέτωπο. Μηνύσεις και αυτόφωρα για τις καθημερινές παραβάσεις τους και παράλληλα μεθοδική αποξήλωση όλων των παράνομων κτισμάτων. Αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Κονδύλης είναι μία εξαίρεση μέσα στην μετριότητα και τους συμβιβασμούς που ισχύουν δυστυχώς στην τοπική μας αυτοδιοίκηση, ευρύτερα όπως προανέφερα. Για το λόγο αυτό είναι κάρφος οφθαλμών σε πολυάριθμα συμφέροντα. Έτσι κατά καιρούς του έχουν στείλει το ΣΔΟΕ για να αποδείξουν ότι οι αγορές των πινάκων είναι παράνομες, την εφορία για οικονομικές ατασθαλίες, ακόμα και την Εθνική Πινακοθήκη επειδή δήθεν  οι πίνακες είναι πλαστοί. Εσχάτως μπήκε στο παιχνίδι της λασπολογίας και της συκοφάντησης ο γνωστός φιλότεχνος, δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου ο οποίος από την τηλοψία απεφάνθη (!) ότι οι πίνακες είναι ασήμαντοι και οι ζωγράφοι τους άγνωστοι (sic). Δηλαδή είναι ασήμαντοι και άγνωστοι Τσαρούχης, ο Γκίκας, ο Φασιανός, ο Τσίγκος, ο Γαΐτης, ο Βακιρτζής, ο Θόδωρος Παπαγιάννης, ο Δημήτρης Αληθεινός κλπ. Τέτοια εμβρίθεια ο αδέκαστος! Για να μην αναφέρω τις απειλές ή τους τραμπουκισμούς που κατά καιρούς έχει υποστεί ο ίδιος δήμαρχος αλλά και οι συνεργάτες του. Επειδή όμως είναι πείσμων και ανυποχώρητος, έχει τεθεί επιπλέον σε εφαρμογή η συνήθης φάμπρικα των συνεχών μηνύσεων και των καταγγελιών που τον υποχρεώνουν, σχεδόν καθημερινά, να βρίσκεται στην Ευελπίδων αποσπώντας τον από τα σοβαρά του καθήκοντα. Νομικός ο ίδιος, και μάλιστα διακεκριμένος, γνωρίζει πως να αμυνθεί και δεν "μασάει" κατά το κοινώς λεγόμενο, πρόκειται όμως για μίαν διαδικασία άκρως φθαρτική. Το παρήγορο είναι πως στο πλάι του βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτών του Αλίμου η ο οποία και τον εξέλεξε για δεύτερη, συνεχή θητεία με θηριώδη ποσοστά. Αν αυτό σάς λέει κάτι.

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τις πρόσφατες εκθέσεις του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη και του ζωγράφου Μάκη Θεοφυλακτόπουλου.