Ι like me!

Στον Νίκο Φωκά

Τι ξέρεις εσύ από πόνο;/Ο πόνος είναι άντρας.

Γ. Χαλεπάς

Διαγκωνισμοί, αποκλεισμοί, υποβολιμαίες κακίες, ψόγος και καταλαλιά το περιρρέον πνευματικό μας τοπίο. Κριτικοί που μεταμορφώνονται σε υμνωδούς-διαφημιστές, δημοσιογράφοι που μετατρέπονται σε κομματικά βαποράκια, συγγραφείς που υποβιβάζονται σε συντάκτες δελτίων τύπου και στελέχη των ΜΜΕ που αναδεικνύονται σε μεγάλους ιεροεξεταστές λογοκρίνοντας, διαγράφοντας, εξορίζοντας στο πυρ το εξώτερον κάθε ενοχλητικό. Το συγκρότημα πρωταγωνιστεί σ' αυτό το άθλιο άθλημα των αποσιωπήσεων. Δεν είναι όμως το μόνο. Το αστείο μάλιστα είναι πως οι υπάλληλοί του αποδεικνύονται βασιλικότεροι -τουτέστιν μοχθηρότεροι -του αφεντικού τους. Ο οποίος, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι τυχαίος. Ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς πως στο μπαλκόνι του μελωδεί σύμπασα η πρασινογάλαζη εξουσία ομοθυμαδόν με το εργολαβικό κατεστημένο. Το οποίο κορδακίζεται ότι είναι αστική τάξη· και ότι παράγει τους πνευματικούς της ταγούς. Ταγκίλα...

Απ' την άλλη ο μιμητισμός -βασική ανθρώπινη ροπή κατά τον Αριστοτέλη- πάει σύννεφο. Και, δεν λέω, μπορεί το μιμείσθαι να είναι αγαθόν υπό προϋποθέσεις. Οχι κι έτσι όμως. Μουσεία που αντιγράφουν τις γκαλερί και γκαλερίστες που καμώνονται τα μουσεία μοντέρνας τέχνης προωθώντας τα γκάτζετ της αγοράς και εξαφανίζοντας -νομίζουν- κάθε τι το δυσάρεστο. Κοσμικοί μιμούνται τους ειδήμονες, πλουτοκράτες τους συλλέκτες κι όλοι μαζί τους καλλιτεχνικώς ευαίσθητους. Με τόση αγάπη και έννοια για την τέχνη, είναι ν' απορεί κανείς -κύριε Βουλγαράκη μου- γιατί έχουμε τόσο χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, τόση περιρρέουσα αθλιότητα και ασχήμια. Φαίνεται όμως ότι κυοφορούνται υπόγειες αλλαγές, ότι καταγράφονται σεισμικές ρωγμές, όσο κι αν η επιφάνεια επμένει να παρουσιάζεται αρρυτίδωτη και ανέπαφη. Υπάρχει ένα νεανικό καλλιτεχνικό κοινό που ασφυκτιά, που πνίγεται από μιαν περήφανη οργή. Το μόνο παρήγορο σ' αυτό το άνυδρο σκηνικό των περιφερόμενων ψώνιων και των ταλέντων καριέρας με κομματική βούλα και πολιτικοτραπεζική στήριξη. Αλήθεια, πότε θα εμφανιστεί ο Σαμπρέλ στο Μέγαρο; Εκεί δεν μας οδηγεί η αλληλουχία των γεγονότων, η κατάσταση των πραγμάτων;

Προτείνω μάλιστα τη διεύθυνση της ορχήστρας να αναλάβει ο Κουρτ Μαζούρ, που φαίνεται πως μας αγάπησε σφόδρα. Θα τηρηθούν και τα προσχήματα έτσι. Βλέπετε, στην Ελλάδα πλέον παρουσιάζονται πολιτιστικά γεγονότα μόνον εφόσον έχει εξασφαλιστεί ο χορηγός. Κατ' ουσίαν παίζει ο χορηγός με θαμπό φόντο στο βάθος, κάποια έκθεση, παράσταση ή άλλη καλλιτεχνική έκφραση. Μερικές φορές η αγορά τέχνης μου φαίνεται πιο ανατριχιαστική από κάθε άλλη μορφή αγοράς. Λόγω της υποκρισίας της να σπεκουλάρει το κέρδος και την γκρίζα διαφήμιση ως πνευματικά γεγονότα. Από την άλλη, συγκινημένος και εγώ μαζί με την κυβέρνηση, απολαμβάνω την κοσμογονία που έχει φέρει στον τόπο η ευρωβύζιον -γράφεται έτσι λόγω των άφθονων ντεκολτέ και τη μουσική άνοιξη που πέτυχε η ΕΡΤ και οι τρεις μουσκετίερς της. Ο κ. Ρουσόπουλος δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή στο πλαίσιο της πολιτικής «ένας κρατικός φορέας μιμείται τα ποικίλα ιδιωτικά τηλε-πατσαβούρια». Μαθαίνω μάλιστα πως και ο πρωθυπουργός προπονείται για να συμμετάσχει του χρόνου στον διαγωνισμό μ' ένα εμπνευσμένο αγγλοελληνικό τραγουδάκι, πολύ yassou τύπου:

How much, πόσο πολύ/Ι love and like me/Θα μου δώσω ένα φιλί/because Ι am fond of me/I gonna again to kiss me/because so much Ι miss me

(Εντάξει, δεν είναι τέλειο, αλλά έχει ωραίες ιδέες. Αμα το χτενίσει και λίγο η Ναταλία, θα γίνει perfect. Αν βεβαίως δεν παρέμβει η Νατάσα).

Ιδού η πεμπτουσία της εποχής, αδέλφια: Διασκέδαση μέχρις εσχάτων. Διασκέδαση επαγγελματική, συνεχής, αδιάλειπτη, με ελάχιστες διακοπές εργασίας, ώστε να νομιμοποιείται η διασκέδαση ακόμη περισσότερο. Κάπως έτσι η αγορά της ψυχαγωγίας εξαφανίζει οντολογικά τον πόνο. Η αισθητική του χαβαλέ δεν επιτρέπει παλινδρομήσεις σε τοπία κατάθλιψης και σε υπόγεια μελαγχολίας. Ακόμη και αυτή η υστερία του ν' αφιερώνουμε ημέρες του έτους -ξέρετε, ημέρα της φιλίας, του κρασιού, της πατάτας κ.λπ.- σ' ένα γεγονός την υποσυνείδητη επιθυμία μιας γιορτής που θα διαρκεί 365 μέρες τον χρόνο υποδηλώνει. Είπαμε, η κυρίαρχη ευχή της εποχής είναι «Να 'στε καλά» και ηχεί σχεδόν σαν διαταγή, σαν βιασμός της δισυπόστατης φύσης μας που αμφιρρέπει τόσο στη χαρά όσο και στη λύπη. Διαρκής νεότης, αιώνια απόλαυση, ακατάπαυστη διασκέδαση είναι οι πυλώνες μιας διάτρητης αγοράς της ευτυχίας, στην οποία συμμετέχουν ανέφελα ρομποτάκια και προγραμματισμένες ρομποτίνες. Εκεί αναφερόταν και η κακεντρεχώς παρεξηγημένη φράση μου για τις «μεγαλοκοπέλες». Εννοώντας προφανώς εκείνες τις τηλεπερσόνες που μπεμπεκίζουν αρνούμενες την ηλικία τους.

Εγώ πάλι λατρεύω τις ρυτίδες στο πρόσωπό της. Τα χέρια της με τις υπόλευκες κηλίδες. Τόσο αβρά και τόσο δουλεμένα, πέρασαν πολλές περιπέτειες για να έρθουν και να καταλήξουν στα δικά μου. Ο,τι κι αν λένε, η αληθινή ευτυχία εκφράζεται καλύτερα μ' ένα δάκρυ παρά μ' ένα χάχανο.

ΥΓ.: Η Art Athina δεν επιτρέπει στην γκαλερί Titanium να εκθέσει τον Ευ. Κουζούνη. Επειδή προφανώς είναι πολύ σημαντικός ζωγράφος για το επίπεδό της. Οταν η αγορά εστετίζει, τότε το kitsch γίνεται ανυπόφορο.
7 - 15/04/2007

Ο Μπαλζάκ από τον Ροντέν. Moma, Ν. Υόρκη (φωτ.: Μ. Σ.).