ΓΑΜ… ΙΟΛΕΣ

Είχα σκοπό άλλα να γράψω. Βλέπετε είμαι καινούργιος . Ψάρακας. Φερ’ειπείν γιατί δεν μπορώ να πάρω στο μετρό το ποδήλατό μου. Όπως συμβαίνει με το τραμ. Επηρεάστηκα όμως από τους Τριάντη, Ρουμελιώτη, Μιχαηλίδη και Τεμπερίδη (τευχ. Μαρτίου). Άσε που άλλαξα και γνώμη για τους εκκωφαντικούς μεράκληδες που μαρσάρουν στην αιχμή της κυκλοφορίας ή τρεις η ώρα της νυκτός με τα, εξωτερικά, μεγάφωνα να σπάνε τύμπανα και υαλόφρακτες. Ξέρετε: «Τίίίί σοοου κάάάνω μάνααα μοοου, τι μοοοου κάνεεεις γυιέέέέ μου!» και τα συναφή ερωτοσπαραξικάρδια. Κι όλα αυτά στην άκρα σιγαλιά του (αστικού) τοπίου. Ε, αυτοί οι νέοι δεν είναι καρα…αλάκες όπως νόμιζα ως τώρα αλλά … explorators! Τουτέστιν εξερευνητές άλλων συνθηκών. Δηλαδή θέλουν να ταξιδέψουν, να ξεφύγουν από την πεπατημένη, την άνωθεν επιβεβλημένη ομοιομορφία της πλήξης και μη έχοντας άλλους τρόπους και άλλη παιδεία –Αλήθεια που να την βρουν; στης κ. Μαριέττας; - βομβαρδίζουν από απελπισία τον μίζερο περίγυρο (μας). «Επειδή δεν μπορώ αλλιώς…, τέρμα τα γκάζια και τα volumes». Αυτοί, λοιπόν, οι νέοι, ίσως τα τελευταία αρσενικά παλαιάς κοπής πριν την ομογενοποίηση των φύλων και την έλευση των Ψιψινάκηδων, έστω, απολιτίκ, σχιζοφρενίκ, κακολαΐκ κλπ, τολμούν (ακόμη) να σκούξουν θριαμβευτικά: «Είμαι ρε ο λύκος, γαμ…ιόλες κότες κρυφτείτε!» Ή κατά μια άλλη εκδοχή φωνάζουν: «Κουφάλες μικροαστοί στα κρεβάτια σας και τσιμουδιά. Αφού δεν αντιδράτε για τίποτε απ’ όσα σας συμβαίνουν.» Εννοώντας βεβαίως έστω ασυνείδητα και το δίδυμο Μπακοδήμου-Σεργουλόπουλου με τα κιλά kitsch που κουβαλάει τάχα μου σαν χιούμορ. Τώρα και από την κρατική τηλεόραση! (Η οποία έσπευσε για να μη χάσει το κελεπούρι). Πλασάροντας τοιούτες συμπεριφορές και αισθητικές. Τώρα λοιπόν που οι διάφορες Ουρσούλες και Ιόλες είναι στα πάνω τους, τι μένει στον έρημο ιδαλγό του φυλάει τις τελευταίες Θερμοπύλες στο Μπουρνάζι; Τι άλλο παρά να σκούξει;
Αλλά και οι πιτσιρικάδες τι –ουσιαστικά- φωνάζουν στις πορείες; «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε γιατί το παν έχει χαθεί. Και τα γαμ…ιόλικα τα πτυχία είναι φαλκιδεμένα προτού καν εκδοθούν». Άρα πρόκειται για την τελευταία τους ευκαιρία να παίξουν το παιχνιδάκι όχι της επανάστασης αλλά της ανυπακοής. Πολύ σύντομα εξάλλου θα καταστούν οι περισσότεροι ακόμη πιο πειθήνιοι από τους μπαμπάδες τους. Όπως η Ιστορία (του συστήματος) διδάσκει….


Μάνος Στεφανίδης