Ελληνομουσείον

Ψάχνουμε για λύση ώστε να βγούν τα τελευταία βιβλία.

Θα σας ενημερώσω.

Γράμμα στον Καραμανλή

Στην Ελλάδα ψηφίζουμε μεγάλους Ελληνες και εκλέγουμε μικρούς. Πρώτο κόμμα στις εκλογές η αποχή. Δηλαδή, Ελληνες καθολικώς διαμαρτυρόμενοι, όπως λέγαμε και στη χούντα. Στην πραγματικότητα όμως έχασε η Ν.Δ., δεν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ, αφού έπειτα από τέτοιον ορυμαγδό και τέτοια κατρακύλα της κυβερνητικής παράταξης εκείνο υπολείπεται ακόμη δύο μονάδες σε σχέση με τα ποσοστά του 2004. Από την άλλη, τις απώλειες του Καραμανλή ψάξτε τις στο διπλασιασμό του ΛΑΟΣ και στους Οικολόγους. Με τους οποίους κατέβηκε ακόμη και η Λυδία Κονιόρδου, καλλιτέχνις με γνωστά αντι-αριστερά ανακλαστικά.

Όμως, τη μεγαλύτερη απώλεια στον πρωθυπουργό προκάλεσαν οι δηλώσεις του πως «ουδείς πολιτικός και κανένα κόμμα (δεν) χρηματίστηκαν από τη Siemens». Αλλά και η διαχρονική εικόνα μερικών σιδηροδέσμιων που οδηγούνται στις φυλακές, όπως οι «κουμπάροι», η Τσέκου ή η σύζυγος και η κόρη Καραβέλα για την επίτευξη κατεξοχήν επικοινωνιακών εντυπώσεων. Δηλαδή, πως να, το κράτος αγρυπνά, η Δικαιοσύνη είναι αδέκαστη και άλλα τέτοια τερπνά, υποκριτικά όσο και χυδαία, στην προφανή τους σκοπιμότητα.

Όταν οι πολιτικοί που λαδώθηκαν είναι άπαντες έξω και μάλιστα δίνουν μαθήματα ηθικής, ε, κ. Καραμανλή, το «πόμολο» -που λέει και ο Τζιμάκος-, ο λαός δηλαδή, δεν μασάει πια.

Αφήστε στην άκρη λοιπόν επικοινωνιολόγους, διαφημιστές, μακιγιέρ και δημοσκόπους, ξεχάστε, για φέτος τουλάχιστον, την Τήνο ή την Ιο και στρωθείτε στη δουλειά (ούτε ο Χριστοφοράκος θα πάει στην Τήνο). Είναι τέτοιο το αποτέλεσμα των εκλογών ώστε όλα παραμένουν ανοιχτά.

Το θέμα είναι πως η κυβέρνησή σας, παρά τις θετικές της προσπάθειες, έχει σωρεύσει απογοήτευση και θυμό στην κοινωνία ευρύτερα. Κύριε Καραμανλή, αποδεσμεύστε το κόμμα από το κράτος, κρατήστε τη Δικαιοσύνη μακριά από μικροπολιτικούς σχεδιασμούς, ψάξτε για τους άξιους και όχι για τους κόλακες, εφαρμόστε την αξιοκρατία τόσο στο άμεσο περιβάλλον σας όσο και στον πολιτειακό μηχανισμό ευρύτερα.

Δώστε άμεσα ένα παράδειγμα, δηλαδή μιαν ελπίδα, σε έναν κόσμο που βουλιάζει στην απάθεια και τον ατομοκεντρισμό. Αρχίζοντας από τον εαυτό σας.

Διαλέγετε και παίρνετε

Απ’ όλα έχει ο εθνικός μας μπαχτσές. Και το γάμο του Αδωνη ως κορυφαία συνεύρεση του τηλεκίτς και της πολιτικής προβοκάτσιας, αλλά και το Φεστιβάλ Αθηνών του Γιώργου Λούκου. Της πιο σοβαρής πολιτιστικής παρέμβασης της Ν.Δ. Βάζω στοίχημα πως τα κανάλια δεν θα σου πουν τίποτε για την καλλιτεχνική κοσμογονία που θα συμβεί. Αντίθετα, η όποια δημόσια επίδειξη αλητείας θα τύχει της δέουσας προβολής. Ετσι δουλεύει η τηλε-δημοκρατία.

Και ενώ η Πολιτεία επιμένει πως το ρημάδι του Φιξ θα γίνει κάποτε Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η τέχνη είναι εδώ: στο Heaven, στη 2η Μπιενάλε της Αθήνας, στις εκδηλώσεις στο Γκάζι ή τον Κεραμεικό (Rgmap2), στην Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, στην Υδρα με τη Συλλογή του Δ. Ιωάννου και του Μ. Μπαρνς.

Επίσης, στο γκέτο της Αγίου Κωνσταντίνου και Μενάνδρου όπου ως τον Ιούλιο ο Κανιάρης διαλέγεται με μερικούς νεότερους ομότεχνούς του (εκθεσιακός χώρος ΜΙΕΤ), στην Τήνο όπου συνεχίζονται και φέτος τα «Ελάχιστα Πράγματα», στην Καλαμάτα με το εκπληκτικό Φεστιβάλ Χορού κ.α.

Αν μάλιστα κανείς συναθροίσει το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ως μέγιστο πολιτιστικό χαρτί πολιτικής, αλλά και τη λαμπρή εμφάνιση του Λ. Σαμαρά στη Βενετία, τότε θα ανακαλύψει μιαν Ελλάδα που δεν την έχουν βρει ακόμη τα exit polls και η οποία δεν έχει ανάγκη το κράτος για να υπάρξει.

Από την άλλη, τα γκέτο του κέντρου διώχνουν ντόπιους και τουρίστες -καλημέρα σας, κ. Κακλαμάνη-, ενώ η Πολιτεία, αντί για το αυτονόητο, την ίδρυση τζαμιού και τη χορήγηση υπηκοότητας σε όλους όσοι τη δικαιούνται, εξαγγέλλει σκλήρυνση των αστυνομικών μέτρων, άρα μεγαλύτερη βία, περισσότερη αντίδραση και άφθονη… «Χρυσή Αυγή».

Στις ΗΠΑ ή τη Γαλλία όποιο παιδί γεννιέται εντός επικράτειας αποκτά αυτόματα την υπηκοότητα. Στα υψίπεδα του Ινδοκούχ οι Καλάς 2.500 χρόνια μετά δηλώνουν απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Εμείς αναπτύσσοντας ξενοφοβικές συμπεριφορές …εκκολάπτουμε το αβγό του φιδιού και αποδεικνυόμαστε συγχρόνως ανιστόρητοι και απάνθρωποι. Ιδιότητες που δεν είχαν οι Ελληνες…

Συμπέρασμα: Η τέχνη μάς οδηγεί στον κόσμο και τη χαρά του, ο ρατσισμός μάς αποκλείει. Διαλέγετε και παίρνετε…

Σαλάμ Αλέικουμ!

Οι εκλογές στο μέλλον θα γίνονται ανάμεσα σε ορθόδοξους και μουσουλμάνους με τους άθεους να μειοψηφούν μαζί με τους αγνωστικιστές και τους αγωνιστές του άκυρου - λευκού. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα έχουν τεθεί στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας (του Αντρέα) με τον κ. Καρατζαφέρη και τον κ. Ζουράρι να ηγούνται του Κόμματος της Ορθοδοξίας, έχοντας προηγουμένως καρεί μοναχοί στο Βατοπαίδι.

Τέλος, κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θα υποστηρίζουν (κριτικά) το μουσουλμανικό τόξο. Ωσπου να γίνουν, βέβαια, όλα αυτά, θα έχουν εν τω μεταξύ καταργηθεί οι εκλογές έχοντας αντικατασταθεί από τις δημοσκοπήσεις και τα exit polls του Mega. Θα είναι τότε όλα πολύ ωραία, πολύ πολυπολιτισμικά και, κυρίως, πολύ πιο απλά. Οι μουσουλμάνοι θα διαδηλώνουν στην Ομόνοια και θα καίνε τα Εξάρχεια, αφήνοντας, κυριολεκτικά, τους κουκουλοφόρους στα κρύα του λουτρού. Ετσι θα εξαλειφθεί η χουλιγκανική τρομοκρατία στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός, λόγω πράσινου, Εμιράτων του Κόλπου και άλλων κόλπων, θα μετεξελιχθεί σε πολιτικό προπύργιο των σουνιτών, η ΑΕΚ θα εκπροσωπεί τους μπεκτασήδες, τους αλεβίδες και τους παλαιοημερολογίτες, ενώ ο Ολυμπιακός, λόγω κόκκινου, θα διαδεχθεί το τέως ΚΚΕ και θα καταστεί η ομάδα - θρησκεία της απόλυτης Αλήθειας. Δηλαδή, της Ορθοδοξίας.

Κι αν σας φαίνονται όλα αυτά σουρεαλιστικά, περιμένετε λίγο και θα δείτε. Οι λαοσυνάξεις, τα λάβαρα και ο θρησκευτικός φανατισμός θα αναβιώσουν, μόνο που θα πρόκειται για αλλόθρησκους, οπαδούς της Σαρίας, ενισχυμένους από την προοδευτική Αριστερά. Στη χώρα που το κράτος αγνοεί τα αυτονόητα, είναι φυσικός νόμος να κατευθύνει πλέον τις, εκρηκτικές, εξελίξεις ο Καρατζαφέρης.

Ο πρόεδρος Ομπάμα στην ιστορική του ομιλία στο Κάιρο απευθύνθηκε στους Αραβες με το χαιρετισμό «Σαλάμ Αλέικουμ». Στη συνέχεια, μίλησε για την tolerance, δηλαδή την ανοχή, λέξη του Βολταίρου και του Διαφωτισμού.

Εμείς, αφού πρώτα μετακαλέσαμε εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους πρόσφυγες κι αφού στηρίξαμε σ’ αυτούς το έωλο οικονομικό μας θαύμα, τώρα ετοιμάζουμε επιχειρήσεις «σκούπα», εγκλεισμούς και αντίποινα. Και για τους αγράμματους: Ξέρετε πόσοι ορθόδοξοι ναοί λειτουργούν στην Κωνσταντινούπολη; Ενώ στην Αττική, επίσημα, ούτε ένα τζαμί! Αυτό το έλλειμμα πολιτικής και κοινού νου θα καταλήξει άμεσα σε εφαρμοσμένο νεοφασισμό.

ΥΓ.: Πόσοι είναι οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα; Μερικοί τους ανεβάζουν στο 1.000.000. Το ξέρει η υπεύθυνη κυβέρνηση;

Μελαγχολία χωρίς προοπτική

Ο Βασίλι Καντίνσκι έγραφε στις αρχές του ΧΧ αιώνα πως «όσο πιο τρομαχτικός γίνεται ο κόσμος τόσο πιο αφηρημένη καθίσταται η Τέχνη, κι όσο πιο χαρούμενος τόσο πιο ρεαλιστική». Στις μέρες μας η απόλυτη ισχύς του προφανούς, δηλαδή οι ποικίλες εκδοχές του ρεαλισμού, δύσκολα συγκαλύπτει τον τρόμο που υποβόσκει. Ζούμε, λοιπόν, δράματα, χωρίς όμως την έξαρση του τραγικού, και κωμωδίες η γελοιότητα των οποίων πάντα οδηγεί ή στο γκροτέσκο ή στο κλάμα.

Μέχρι προχθές οι πολιτικοί αρχηγοί πόζαραν χαρούμενοι και σίγουροι για τον εαυτό τους φορώντας τα ανάλογα χαμόγελα που τους προμήθευσε το, ακριβοπληρωμένο, μάρκετινγκ.

Τώρα φοράνε τις μάσκες του δυσαρεστημένου, υποκρινόμενοι εκφράσεις ευθύνης ή περισυλλογής. Στην πραγματικότητα η φάρσα των ευρωεκλογών, που όμως στοίχισε πανάκριβα, απέδειξε όσα γνωρίζαμε: ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά παραπαίει και απαξιώνεται κυρίως λόγω των δικών του αντινομιών και της χαμηλής ποιότητας των εκπροσώπων του. Οτι αργά και σταθερά απομακρυνόμαστε από την Ευρώπη και η Ευρώπη βρίσκεται πολύ μακριά από μας. Οτι οι νέοι εξοπλίζουν την απελπισία τους με παντελή άρνηση των πάντων. Οτι η Δεξιά απέτυχε ως διαχείριση και η Αριστερά ως όραμα με εφικτές αναφορές. Κι ότι η κοινωνία, τέλος, διστάζει να αντιδράσει δυναμικά στην κρίση που σοβεί. Κι αυτό είναι το χειρότερο συμπέρασμα.

Κατά τα άλλα, οι οπαδοί των νικητών ξεδίπλωσαν τις σημαίες κάνοντας πάλι όνειρα, ενώ οι οπαδοί των ηττημένων έσβησαν τα φώτα και πήγαν για ύπνο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Δυστυχώς τίποτα επί της ουσίας. Το πελατειακό σύστημα δίνει την (ύστατη) μάχη διαρπαγής του κράτους και οι πολίτες αρνούνται να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Κι αυτό είναι πολύ κακός οιωνός. Ο Κώστας «χτίζει» τον Γιώργο ανταποδίδοντας τα όσα ο Γιώργος έκανε για εκείνον πριν από λίγα χρόνια.

Η εθνική μας παρακμή σε δύο ονόματα. Να ελπίσουμε πως αντί των δημοσκοπήσεων και των δημοσκόπων θα πρυτανεύσουν πολιτικές και δουλειά σε όλα τα επίπεδα; Να περιμένουμε πως θα σιωπήσουν για λίγο τα τηλε-παπαγαλάκια και οι κομματικοί κεκράχτες και πως η Δικαιοσύνη θα διαχωρίσει την αποστολή της από τα πολιτικά παιχνίδια; Πως το έλλειμμα δημοκρατίας και η σκανδαλολογία θα αντιμετωπιστούν θεσμικά και όχι ευκαιριακά, δηλαδή επικοινωνιακά; Πως η Πολιτεία θα δείξει επιτέλους το κοινωνικό της πρόσωπο στο ένα τρίτο της κοινωνίας που πένεται; Εγώ δεν ελπίζω πολλά πράγματα... Εσείς;

Εκλογές, γραβάτες και κοιλιακοί

Είμαι μπερδεμένος. Δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Ολοι είναι τόσο καλοί, χαμογελαστοί, υπεύθυνοι και δείχνουν να κατέχουν τη λύση των προβλημάτων μου. Κατ’ αρχάς έλεγα να ψηφίσω τον κ. Χατζηνικολάου. Τόσα χρόνια με ενημερώνει υπεύθυνα, μ’ αρέσουν και οι γραβάτες του...

Από την άλλη, η γραβάτα που φορούσε ο Πρετεντέρης στη συνέντευξη με τον πρωθυπουργό με συγκλόνισε. Καλύτερη και από του Αβραμόπουλου. Επειτα, συμφωνούσε τόσο με τον Καραμανλή που σκέφτηκα να ψηφίσω Ν.Δ. Επειδή στο κόμμα αυτό βρίσκεται κι ένας πατριώτης πολιτικός που θαυμάζω απεριόριστα (εκτός από τις γραβάτες του). Ο κ. Παπαθεμελής! Τι; Δεν είναι πια στη Ν.Δ.; Τότε ψηφίζω ευχαρίστως ΠΑΣΟΚ... Τζίφος. Εφυγε και από το ΠΑΣΟΚ. Τι πρόβλημα και αυτό με τις μετακινήσεις των πολιτικών. Τόσο κυκλοφοριακό σε ζαλίζει.

Α, δεν σκάω! Θα ψηφίσω έναν άνθρωπο πρακτικό και αποτελεσματικό που τον ακούω στο ραδιόφωνο και συμφωνώ μαζί του. Θα ψηφίσω Ταύρους και Μάνο. Πώς; Οι Ταύροι δεν υπάρχουν πια τους πάτησε η Δράση; Τότε επιστρέφω στη Ν.Δ., τη γραβάτα της οποίας φορούσε επί χρόνια ο φίλος Στέφανος. Πριν βεβαίως δοκιμάσει το ζιβάγκο του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο, ομολογουμένως, δεν του πήγαινε καθόλου.

Μπερδεύτηκα με τις γραβάτες. Ας δοκιμάσω κάποιον από αυτούς που δεν φοράνε: τον Αλέκο, τον Αλέξη, τον Χαλβατζή ή τον Τρεμόπουλο.

Καλοκαίρι έχουμε, τι πιο φυσικό. Αν και ο Ζουράρις φοράει κοντομάνικο και το Φλεβάρη. Οπερ άτοπον. Πάλι μπερδεύτηκα. Επιστρέφω στη σίγουρη λύση του κ. Ευαγγελάτου, οι «Αποδείξεις» του οποίου μού κράτησαν συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Εκτός κι αν προτιμήσω τη σύζυγό του που είναι και εξαδέλφη μου (είμαστε ομορφόσογο!).

Πάντως, ασχέτως αποτελέσματος θριαμβευτές των φετινών εκλογών είναι οι νέοι σταρ του εκράν. Ο κύριος με το γερμανικό όνομα του Αλφα και η γλυκύτατη ξανθιά του Σκάι. Αμφότεροι σκίζουν και από γραβάτες, το μεγάλο όπλο της δημοσιογραφίας.

Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και στη Γιουροβίζιον. Τόπο στους νέους. Οι σαραντάρηδες είναι ήδη φθαρμένοι ως προϊόν. Και ενώ ο Σάκης τραγουδάει ακόμα με τους κοιλιακούς, οι καινούργιοι δημοσιογράφοι ασκούν το λειτούργημά τους με εξτένσιον...

To τέλος της απόλυτης αλήθειας

Εγώ δεν είμαι οικονομικός αναλυτής, επικοινωνιακός γκουρού, μετεωρολόγος ή χειρομάντης για να γνωρίζω το μέλλον. Ελπίζω, όμως, να μην είμαι και ηλίθιος. Ως κάτοχος λοιπόν κοινού νοός, προβλέπω τα εξής για τις επικείμενες εκλογές: Κατ' αρχάς θα κερδίσουν οι δημοσκόποι, οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου και ο… Κάτμαν. Πράγμα που θα πει ότι όσο κι αν επενδύσουν στην πόλωση τα δύο κόμματα εξουσίας και η οπλαρχηγός Λιάνα το τηλεοπτικό κοινό αρνείται παγερά να συσπειρωθεί, τώρα που έχασε και ο Σάκης, και να φανατιστεί. Κι αυτό συνιστά το ηχηρότερο χαστούκι στα μάγουλα του συστήματος. Ο κόσμος, λοιπόν, γνωρίζει πως σε δέκα μέρες θα ψηφίσει για τις μεθεπόμενες εκλογές και πως ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ θα αποσπάσουν απόλυτες πλειοψηφίες, αλλά θα κινηθούν γύρω στο 30%. Πράγμα που σημαίνει ότι η επόμενη κυβέρνηση, θέλουμε δε θέλουμε, θα είναι προϊόν συνεργασίας.

Αρα τέρμα οι απόλυτες αλήθειες, οι ασυμβίβαστες πόζες των αρχηγών. Οι εκλογές στην Ελλάδα πρέπει να γίνονται πια χωρίς πάθη και μίση αλλά με γνώμονα το μη χείρον, το διάλογο και την κοινή λογική. Ετσι, όσο κι αν ηθικολογούν οι κομματικοί αρχιερείς επιμένοντας πως αυτοί είναι τιμιότεροι των… άλλων, οι πολίτες ξέρουν πως όσο δεν διεκδικούνται η αξιοκρατία και η ισονομία με θεσμικές παρεμβάσεις τόσο θα διογκώνεται η διαφθορά. Εφόσον αποτελεί δομικό στοιχείο της εξουσίας. Ετσι φέρ’ ειπείν θα με έπειθε ο κ. Καραμανλής για τις προθέσεις του, αν ενίσχυε αρμοδιότητες του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, ο οποίος έχει επιτύχει ουκ ολίγα ως προς την πάταξη των παρανομιών που διαπράττουν οι υπάλληλοι του κράτους ή αν διεύρυνε τις αρμοδιότητες του ΑΣΕΠ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Πράγμα που θα πει καμία πρόσληψη από το παράθυρο,

με συνέντευξη ή με κομματικό μπιλιέτο. Τόσο απλά. Κατά τα άλλα, θα ψηφίσουμε ορθόδοξα, διαμαρτυρόμενοι καθολικώς, δηλαδή θα πλειοδοτήσουμε τους οικολόγους μέχρις ότου κάποιος άλλος, εξίσου ανώδυνος, χρωματισμός προσεγγίσει την προσοχή μας. Εχοντας ατομικά μηδαμινή οικολογική συμπεριφορά, φορτώνουμε σε κάποιους αόρατους άλλους την υποχρέωση να κάνουν όσα εμείς αμελούμε. Θέλετε περαιτέρω ελλείμματα Δημοκρατίας; Τις προάλλες στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης γινόταν συνέδριο για το διάλογο καθολικών και ορθοδόξων. Ζηλωτές εισέβαλαν, τα έκαναν γυαλιά-καρφιά και ματαίωσαν την εκδήλωση. Ούτε η Πολιτεία ούτε η Εκκλησία καταδίκασαν το γεγονός

Μισαλλοδοξία και Αυτοπροβολή

Επιτέλους! Βρέθηκε κάποιος να αυτομαστιγωθεί κι έπεσαν οι θιασώτες της ζούγκλας να τον φάνε. Φοβήθηκαν, βλέπετε, μήπως γενικευτεί η ιδέα του μαστιγίου. Εδώ που τα λέμε πάντως, λίγο μαστίγιο το χρειαζόμαστε όλοι μας. Η Πολιτεία, πρώτα, για όσα αμελεί να πράξει για το έλλειμμα δημοκρατίας που επωάζει στους κόλπους της. Και οι πολίτες, έπειτα, επειδή βολεύονται από την παρανομία και επιδίδονται σε... άλλα κόλπα. Βλέπω, για παράδειγμα, τα άλλοτε απέριττα Κυκλαδονήσια να καταλαμβάνονται εξ εφόδου από γκόλντεν μπόις και να μεταμορφώνονται σε προεκτάσεις της Εκάλης ή της Γλυφάδας. Φέρ’ ειπείν στην Τήνο, το νησί της Παναγίας, του Χριστοφοράκου και της παρέας του, υπάρχει ένα Ιδρυμα Πολιτισμού το οποίο στελεχώνεται μόνο από ορθόδοξους, έχοντας αποκλείσει τους καθολικούς (εδώ το ΠΑΣΟΚ έβαλε το χέρι του). Παρότι οι δύο θρησκευτικές κοινότητες συνυπάρχουν αρμονικά κι έχουν δημιουργήσει κοινή κουλτούρα, ενώ οι νεολαίοι

επήλυδες του νησιού πλειοδοτούν σε πολιτισμικές κοσμικότητες, αγνοούν πως ένα αρχιτεκτονικό μνημείο του 19ου αιώνα, υψηλής αισθητικής, ο Ναός του Αγίου Ιωσήφ στο καθολικό χωριό Λουτρά, καταρρέει και χρήζει άμεσων αναστηλωτικών εργασιών. Το ΥΠΠΟ έχει υποσχεθεί αρωγή αλλά προσώρας καθεύδει. Μόνο μερικοί εθελοντές έχουν εκπονήσει σωστικές μελέτες επέμβασης. Φωτεινή εξαίρεση ο Αλέκος Αλαβάνος, επίσης Τηνιακός, με τις δύο σχετικές επερωτήσεις που έχει καταθέσει στη Βουλή. Κι έρχομαι τώρα στο μαστίγωμα επειδή οι απόψεις μου πετσοκόφτηκαν από την τηλοψία: Την περασμένη Κυριακή στο πλαίσιο του Art Athina διοργανώθηκε αφιέρωμα στην περφόρμανς, ένα υβριδικό είδος ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και την εικαστική δράση. Κάποιος καλλιτέχνης καθοδήγησε υπό τους ήχους του Ολυμπιακού Υμνου έναν εθελοντή να αυτομαστιγωθεί γυμνός. Στη συνέχεια ο εμπνευστής μαστίγωσε ο ίδιος το... θύμα του αφού πρώτα του φόρεσε την κουκούλα του Γκουαντάναμο. Μόνο που οι περφόρμερ όπως η Αμπράμοβιτς ή ο Ουλάι υφίστανται μόνοι τους το πάθος σε μια συμβολική χειρονομία εξαγνισμού. Εγώ πάλι μισώ τη βία έστω κι αν είναι εθελοντική ή με αισθητικό πρόσωπο. Αφήστε που πάντα ελλοχεύει η μισαλλοδοξία της αυτοπροβολής.

Ολοι για τη... νίκη!

ιατί διάλεξε τη Μαριέττα ο Κώστας; Προφανώς για το ήθος, την ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά και την απήχηση που έχει κυρίως σε μη νεοδημοκράτες. Εφόσον οι νεοδημοκράτες δεν την ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και ο πρόεδρος της Ν.Δ. την απέκλεισε κατά τον πρώτο ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Εχουν λογική όλα αυτά; Εχουν! Την κυρίαρχη λογική του συστήματος που θέλει και τους πολιτικούς αναλώσιμα είδη στον αγώνα για την εξουσία. Επίσης, η πρόσφατη περιπέτεια της υγείας της κατέστησε την κ. Γιαννάκου ακόμη πιο συμπαθή στο Πανελλήνιο και συγχρόνως φόρτισε έτι περισσότερο τις ύψεις των ομοϊδεατών της. Τέλος, ας μην ξεχνάμε, η πρώην υπουργός Παιδείας διεκπεραίωσε, όπως διεκπεραίωσε, τη μόνη ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση της πενταετούς θητείας της «νέας διακυβέρνησης», που θα ’λεγε ο Θοδωρής. Ο νόμος Γιαννάκου διοικεί ήδη τα πανεπιστήμια της χώρας. Επίσης, η Μαριέττα υπήρξε «παλικάρι» στη σύγκρουσή της με τους λογής ιδεοληπτικούς και τους επαγγελματίες της εθνικοφροσύνης υποστηρίζοντας το αυτονόητο: τα σχολικά βιβλία δεν τα ισάγουν ούτε τα αποσύρουν οι υπουργοί, ακόμα και όταν είναι προβληματικά, αλλά οι κατά νόμον θεσπισμένες, επιστημονικές επιτροπές. Δίνοντας ένα μάθημα σε παλιότερους και νεότερους συναδέλφους της υπουργούς που γίνονται κατά περίσταση και αναλόγως του χαρτοφυλακίου τους ειδικοί επί παντός επιστητού. Με ανάλογα προς τη Μαριέττα κριτήρια νομίζω ότι κινήθηκε και ο Γιώργος. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι άφθαρτος, νέος πολιτικός, «γράφει» με επάρκεια στο γυαλί και δεν βαρύνεται με υπουργική θητεία. Πράγμα που θα πει ότι η πλειοψηφία των διατελεσάντων υπουργών είναι τζιζ για τους αρχηγούς τους. Σε εποχή σκανδάλων τις οίδε ποιος κρύβει τον τυχερό σκελετό στην ντουλάπα του. Η κίνηση ματ, βέβαια, έγινε από τον πιο ταλαντούχο δημαγωγό, τον κ. Ρίπλεϊ, του Κοινοβουλίου, τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές: από άκρα δεξιά ως άκρα αριστερά. Τον πάλαι ποτέ τοποτηρητή του «στέμματος» και νυν αμερικανοφάγο. Το όνομα δε αυτής: Νίκη Τζαβέλλα!

ΥΓ. Ασχετο: Ακουγα στις φοιτητικές εκλογές συνεχώς Νταλάρα και «πάγωσε η τσιμινιέρα». Σε ποια εποχή ζούμε, Θεέ μου;

Εκλογικά όνειρα και διαφήμιση

Παραμονές εκλογών! Η καλύτερή μου. Η χώρα ταξιδεύει πάνω σε ένα ροζ σύννεφο υποσχέσεων, επιθυμιών, ονείρων και γλυκιάς προσδοκίας. Ως την Κυριακή όλα θα είναι ιδανικά. Ή, τουλάχιστον, θα τείνουν να γίνουν. Εφόσον οι πάντες μάς υποσχέθηκαν τα πάντα. Εξάλλου τι είχαν, τι έχασαν; Και αυτόν τον υπέρογκο, για τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας, διαφημιστικό προϋπολογισμό των κομμάτων εμείς τον πληρώνουμε.

Τουλάχιστον ας απολαύσουμε τη φιέστα των αρχηγών και των υποψηφίων που αγωνίζονται να μας πείσουν πόσο καλοί είναι και πόσο καλά γνωρίζουν τη λύση όλων των προβλημάτων.

Ακόμα και ο κ. Καρατζα-καταφέρης μέσα από διαφήμιση δήλωσε πως πρόσφερε 1.000.000 ευρώ από το ποσό της διαφήμισης του κόμματός του στο ταμείο ανεργίας.

Αυτές είναι λοιπόν μέρες γιορτής. Πανηγύρεως! Βλέπω τον πρωθυπουργό ή τους αντιπολιτευόμενους αρχηγούς σε κανάλια, μπαλκόνια ή αφίσες φρεσκοξυρισμένους, λαμπερούς και χαίρομαι. Πρόκειται για μιαν εικόνα που με γεμίζει αισιοδοξία. Ολα θα πάνε καλύτερα με αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα. Είναι ηλίου φαεινότερον. Τόσες διαφημίσεις και τόσοι ακριβοπληρωμένοι διαφημιστές ΔΕΝ μπορεί να κάνουν λάθος.

Αλλάζουμε σελίδα. Τέρμα τα σκάνδαλα, η διαφθορά, οι μίζες, οι βαλίτσες ή οι φυγόδικοι. Ζούμε σε έναν πολιτικό παράδεισο.

Ο κ. Καραμανλής -τι αθώος και απονήρευτος άνθρωπος- δήλωσε πως δεν πιστεύει ότι κόμματα ή πολιτικοί χρηματίστηκαν, ενώ ο κ. Παπανδρέου αποκάλυψε με γενναιότητα πως αυτός, και κανείς άλλος, έστειλε τον Κοσκωτά στη φυλακή.

Ζούμε σε μια χώρα ηρώων, αγίων και αδωρόληπτων τύπων. Επειτα από όλα αυτά αποφάσισα να ψηφίσω το κόμμα που υποστήριξε τις λιγότερες γελοιότητες. Και σας πληροφορώ πως η επιλογή δεν ήταν διόλου εύκολη. Ούτε καν για τον κ. Μαρκουλάκη που ανάμεσα στην περσινή αθλιότητα της παράστασης των «ΒΑΤΡΑΧΩΝ» και το φετινό του ριάλιτι αποφάσισε να μας σώσει. Συναινούντος και του κ. Μάνου, άλλοτε υπουργού της Ν.Δ., βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, προέδρου των Ταύρων κ.λπ.

Ούτε και τον κ. Ζουράρι που πριν καταλήξει ο τελευταίος Μακεδονομάχος πέρασε από το ΚΚΕ, τη Ν.Δ. κ.ο.κ.

Ας χαρούμε λοιπόν! Η κόλαση της ανεργίας, του δημοσιονομικού χάους και της υπαρξιακής κρίσης αρχίζει από τη Δευτέρα...

Το καμπανάκι ηχεί δραματικά

Τη βραδιά που το έθνος ριγούσε από αγωνία λόγω Sakis και η ΕΡΤ δικαιωνόταν για την παιδευτική της προσφορά προς την πατρίδα, εγώ έβλεπα το υποδειγματικό ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ για τον Ελ. Βενιζέλο. Και αναρωτιόμουν αν αυτός ο μεθοδικός εκμαυλισμός των πολλών από τους λίγους ανάγεται στην κυρίαρχη συνωμοσιολογική μόδα ή αν απλώς είναι η αδυναμία μας να αντιληφθούμε την εποχή μας και να αντιδράσουμε στις προκλήσεις της. Αν αφήσαμε την καλλιέργεια των παιδιών μας και τις τύχες του τόπου στους τυχαίους, αν εμπιστευτήκαμε και παιδεία και πολιτική σε αιώνιους παλίμπαιδες που ούτε να ωριμάσουν μπορούν ούτε να κατανοήσουν επιθυμούν. Οπως π.χ. οι εκπρόσωποι της Δράσης. Εβλεπα λοιπόν τον επαρκέστατο Πέτρο Τατσόπουλο να ξετυλίγει σαν μυθιστόρημα το βίο του εθνάρχη και το άλμα προς τη Μεγάλη Ελλάδα, τη δικαίωση αλλά και τη συμφορά, και διαπίστωσα τι μεγάλο σχολείο θα ήταν η τηλεόραση, αν δεν την είχαν καταλάβει οι έμποροι και οι κρετίνοι. Κι ενώ έχω σοβαρές ενστάσεις στη «ρεαλιτοποίηση» της Ιστορίας και την «αλητοποίηση» της διαδικασίας που βγάζει τους «μεγάλους», απήλαυσα μιαν εκπομπή υψηλού επιπέδου. Κυρίως γιατί το πολιτικό της περιεχόμενο ήταν απείρως επικαιρότερο από την τρέχουσα προεκλογική φλυαρία. Τι Ελλάδα θέλουμε; Πώς φανταζόμαστε τον τόπο μας στη νέα εποχή; Ποιο (σημερινό) όραμα μας καθοδηγεί; Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν αποτύχει παταγωδώς ως προς αυτό και αρκούνται σε μια υπαλληλική διεκπεραίωση. Και σε προσωπικά παιχνίδια επιβολής. Από την ατζέντα τους έχουν εξορίσει την έννοια «πολιτισμός» ως σύμφυτη της πολιτικής πράξης. Δεξιόστροφοι και αριστερόστροφοι γιάπηδες αγνοούν την Ιστορία ή τον πολιτισμό του τόπου και προγραμματίζουν τις εικονικές μεταρρυθμίσεις και τους διατεταγμένους εκσυγχρονισμούς τους ερήμην των δύο αυτών θεμελιωδών παραμέτρων. Κάτι που είναι αυτονόητο για ξένους ηγέτες. Είτε πρόκειται για τον Σαρκοζί είτε για τον Ερντογάν. Δείτε τα προεκλογικά προγράμματα. Το πόσο νεφελωδώς τοποθετούν μιαν, υποβαθμισμένη, Ελλάδα σε ένα θολό τοπίο. Βουλιάζουμε στην κοινωνική και ηθική κρίση χωρίς συνείδηση κινδύνου και χωρίς στρατηγική σωτηρίας. Το καμπανάκι ηχεί δραματικά. Ακούει κανείς;

ΥΓ.: Συμπέρασμα: Επαναφέρετε τον πολιτισμό στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ο μόνος τρόπος να προληφθούν η πλήρης απαξίωση της πολιτικής και ο ολοσχερής εκχυδαϊσμός των πολιτών.

"Διαβατήριο" στην πρωτοπορία

Ελεγε ο Γιώργος Βακιρτζής, πολυεπίπεδος δημιουργός, ενεργός πολίτης και πρόδρομος εκείνων των πορτρέτων που αργότερα θα έκαναν διάσημο τον Αντι Γουόρχολ: Ποιος είναι ο καλύτερος χορευτής; Εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει την εποχή του ξεπερνώντας την. Καθιστώντας τα προσωπικά του βιώματα, την ιδιαιτερότητα της εφηβείας ή της γειτονιάς του πανανθρώπινη συνείδηση.

Εξάγοντας, εν τέλει, νόημα από το μηδέν ή το θάνατο και καθιστώντας την Τέχνη μεγαλειώδη μεταφορά της ύπαρξης. Και μάλιστα της ύπαρξης του καθενός. Αφού εδώ έγκειται το πιο βαθύ μυστικό της δημιουργίας: στη μνημείωση της μονάδας, αυτής της έννοιας που απώλεσαν οι μεγάλες επαναστάσεις ομνύοντας στα πλήθη και στις μάζες. Ενώ στην πραγματικότητα την Ιστορία αλλάζουν τα πρόσωπα εκείνα που συνεργάζονται με τις εξίσου προσωποποιημένες συλλογικότητες.

Για να το πω απλά: Οταν ένα παιδί κλαίει κάπου στον πλανήτη, ο παγκόσμιος πολιτισμός ηττάται. Κι όταν πεθαίνει, καταργείται.

Εν τω μεταξύ, η χώρα ετοιμάζεται, εν μέσω ευρωεκλογών αλλά και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, δηλαδή ακυβερνησίας, να εγκαινιάσει το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Δηλαδή ένα διεθνές πολιτιστικό γεγονός, η αληθινή δυναμική του οποίου πιθανόν ακόμη να μας διαφεύγει. Ο κ. Σαμαράς επί του παρόντος τα πηγαίνει καλά. Οπως και ο κ. Παντερμαλής, παρά τα τεράστια προβλήματα. Επαρκούν όμως αυτοί; Τα εγκαίνια θα έπρεπε να κινητοποιήσουν ολόκληρο τον κοσμοπολιτικό ελληνισμό, τους «διασπόρους» που θα έλεγε ο Γιάννης Κουνέλλης. Αγωνίσθηκα για να μας εκπροσωπήσει φέτος ο Λουκάς Σαμαράς, γόνος Καστοριάς - κάτοικος Νέας Υόρκης, στη Βενετία, ως οφειλή στον πολιτισμό της Διασποράς.

Αρα στην τελετή θα ήθελα μόνο ένα ποίημα της Κικής Δημουλά ή του Νάνου Βαλαωρίτη και βέβαια τη μουσική του Νίκου Σκαλκώτα. Διαρκές διαβατήριό μας στην πρωτοπορία του 21ου αιώνα.

Ολα τα άλλα θα ήσαν lifestyle φαντασμαγορίες, κατώτερες της στιγμής. Επειδήτο ηρωικό παρελθόν μόνο με το αίτημα ενός ηρωικού παρόντος μπορεί να ισοφαριστεί.

Οπως στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου....