Για τη Γιάννα Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου

Ήμουν από τους πρώτους που μυκτήριζα τη νέα “Μεγάλη Ιδέα” των Ολυμπιακών Αγώνων προφητεύοντας την κατασπατάληση πριν το γεγονός και το χάος μετά. Δεκάδες τα επικριτικά ή σαρκαστικά κείμενά μου στο περιοδικό Αντί και την Ελευθεροτυπία, ήδη από τη δεκαετία του '90. Επίσης, αργότερα, η αρνητική μου κριτική στρεφόταν και προς την ίδια την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου λόγω της εμπλοκής της στη διοργάνωση. Με αποκορύφωμα μιαν εκπομπή της ΕΡΤ στην οποία σατίριζα την τελετή αφής της Ολυμπιακής φλόγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο (ο προκλητικός μου λόγος, μάλιστα, στάθηκε τότε αφορμή να με κόψει επί πέντε χρόνια η κρατική τηλεόραση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). 

Όμως εκ των υστέρων οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι η Γ.Α. διεκπεραίωσε με απόλυτη επιτυχία μια πολυεπίπεδα δύσκολη εργασία που άλλοι επεδίωξαν, σχεδίασαν και της ανέθεσαν σχεδόν τελευταία στιγμή. Επίσης σε ολόκληρο το πανελλήνιο δε θα βρεθεί ένας να ισχυριστεί πως η Γιάννα καταχράστηκε έστω και ένα ευρώ. Το αντίθετο μάλιστα. Ελπίζω λοιπόν να δικαιολογήσετε την αηδία που νιώθω τον τελευταίο καιρό διαβάζοντας έμμεσα ή άμεσα, επικριτικά σχόλια όχι μόνο για το πρόσφατο βιβλίο της κυρίας Γ.Α. αλλά για την πολιτεία της κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων Και μάλιστα από πρόσωπα που τότε την έλειχαν ξεδιάντροπα ή καρπώνονταν ποικίλα οφέλη από τη θέση της. Τελικά νομίζω πως η αντιπάθεια προς τη Γιάννα οφείλεται κυρίως στην υπαρξιακή ζήλια που νιώθουν ένιοι των συμπολιτών μας γιατί η ίδια είναι πολύ πλούσια και πολύ επιτυχημένη. Το αστείο μάλιστα είναι πως οι όψιμοι υβριστές της διεκδικούν και εύσημα αριστεροσύνης. Πάντως, αγαπητοί φίλοι, αριστερός δεν είναι εκείνος που ζηλεύει τον πλούτο του διπλανού αλλά αυτός που περιφρονεί υπαρξιακά και τον πλούτο και το lifestyle και την επίδειξη. Ονειρεύομαι, ως εκ τούτου, μια εποχή που ιδιότητα του νεόπλουτου θα ακούγεται σχεδόν ως ψόγος και που οι άνθρωποι θα αμιλλώνται για ουσιαστικότερα και διαρκέστερα αγαθά. 

Ας κλείσω με προσωπικό τόνο όπως και άρχισα: Παρά τα όσα είχα γράψει και είχα πει τότε, η κυρία Γ.Α. μου ζήτησε να συμμετάσχω στη δημιουργία μιας διαφορετικής, τόσο αισθητικά όσο και ιδεολογικά, εφημερίδας υπό τους Αντώνη Παπαγιαννίδη και Σεραφείμ Κοτρώτσο. Το πείραμα στάθηκε ολιγόζωο, η εφημερίδα έκλεισε, αφού πρώτα αποζημίωσε τους πάντες κι αφού εγώ πρόλαβα να βγάλω τους εννέα από τους δέκα τόμους της δεύτερης έκδοσης του Ελληνομουσείου. Τόμους που η ίδια ύστερα διέθεσε ως προσφορά σε διάφορα σχολεία της χώρας καθώς και στο Μουσείο Μπενάκη. Ελπίζω λοιπόν να συμφωνείτε ότι τουλάχιστον η Γιάννα μάς χάρισε αυτό το μυθικό και λίαν αισιόδοξο 2004. Τότε που όλοι, είτε φωναχτά είτε υπόρρητα, καμαρώναμε για την πατρίδα μας. Για την κατοπινή κατρακύλα, τους απλήρωτους ακόμη λογαριασμούς και την κομματική κοροϊδία, θα πρέπει να ψάξουμε τους πρωταίτιους αλλού. -Βρίζει, όμως, στο βιβλίο της το πολιτικό προσωπικό; Τόσο το καλύτερο! Είναι η ίδια αλαζόνας και υπεροπτική; Ο αναμάρτητος πρώτος... Δεν συμπαθεί τον Βενιζέλο; Ούτε εγώ!