ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΙΝΕΖΟ!

Η Ενωμένη Ευρώπη είναι πια ιστορία που σχετίζεται περισσότερο με το χθες παρά με το σήμερα. Δυστυχώς. Αυτό συνιστά την βαθύτερη κρίση της. Από την άλλη η ιστορία, η καθόλου Ιστορία, προχωράει με μικρά-μικρά βήματα.. Αλλά προχωράει. Οι ντετερμινιστές της ιστορίας όπως ο Χέγκελ ή ο Μαρξ, όπως ο Φουκουγιάμα αλλά όχι ο Καστοριάδης και ο Αξελός, πιστεύουν σε μια κορύφωση, ένα μεσσιανικό τέλος που θα επιτύχει την πραγμάτωση της πανανθρώπινης ουτοπίας. Τη δικαίωση της ιστορίας. Όπως είπαμε όμως, η ιστορία προχωράει ακροποδητί. Με μικρά, αβέβαια, πλην μοιραία βήματα. Η ιστορία γράφεται πάντα όταν οι ισχυροί προετοιμάζουν το επόμενό τους, τελεσίδικο, λάθος. Είναι τότε που οι θεοί γελάνε από ψηλά.

Η Ενωμένη Ευρώπη, μισόν αιώνα τώρα, προχωράει με τα δικά της, μικρά, αβέβαια βήματα. Μοιραία βήματα όμως. Με Παλινδρομήσεις, οπισθοβασίες, δειλούς βηματισμούς εμπρός και πάλι πίσω. 

Χονδρικά, τα πράγματα αλλάζουν ανά δεκαετία. Τόσο αντέχει η ανθρώπινη συνθήκη την ανθρώπινη σύμβαση. Γι' αυτό μιλάμε για τα 60', τα 70', τα 80'. Σήμερα, είτε αρέσει αυτό στους ιδεοληπτικούς είτε όχι, η Ευρώπη διαθέτει δυο τεχνοκράτες μεν, σημαντικούς δε πολιτικούς οι οποίοι έχουν σφραγίσει τη δεκαετία που διανύουμε. Πρόκειται για το δίδυμο Μέρκελ - Σόιμπλε. Ο άλλος μεγάλος παίκτης εντός-εκτός Ευρώπης, λέγεται Πούτιν. Και ο τρίτος σπουδαίος όσο και διακριτικός για τα τρέχοντα ήθη των πολιτικών της φανφάρας, παράγοντας είναι ο Μπαράκ Ομπάμα που συμπληρώνει το παζλ. Πέραν τούτων ουδείς. Πέραν τούτων οι πολυεθνικές, οι ανεξέλεγκτες αφηνιασμένες τράπεζες και οι φιλάνθρωποι τύπου Σόρος και λέσχης Bildenberg. 

Παρένθεση: αντιλαμβάνεστε βέβαια τι είδους και ποιον ρόλο μπορεί να παίξει ο καημένος ο Αλέξης με το θίασό του, τον Κοτζιά, τον Τσακαλώτο ή τον Σταθάκη σ' αυτό το τρομακτικά κυνικό σκηνικό. Στο νερόλακκο παλεύουν τα βουβάλια κι ένα βατραχάκι θέλει να τα σκηνοθετήσει! Και δεν είναι ούτε ο Ροντήρης, ούτε ο Κουν, ούτε καν ο Λιβαθινός. Άλλη παρένθεση: Η αληθινή Ελλάδα σήμερα δεν βρίσκεται στα χέρια του Σκουρλέτη ή της Τζάκρη, αλλά του Κουνέλλη και του Τερζόπουλου, του Καβάκου και του Κουμεντάκη, του Μπάικα και του Άγγελου Παπαδημητρίου. Αν δεν τους ξέρετε τόσο το χειρότερο για σας. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τον πολιτισμό που σας αποκρύπτουν την ίδια στιγμή που κρύβονται πίσω από αυτόν για να παίξουν τα δικά τους μικροπολιτικά παιχνίδια επικοινωνίας και προπαγάνδας. 

Και τι μέλλει γενέσθαι; Σ' αυτόν τον ορυμαγδό η Ευρώπη οφείλει να ξανασχεδιάσει τον δρόμο της για την επόμενη δεκαετία, μια δεκαετία που ξεκίνησε, άλλοι λένε πολύ νωρίς, άλλοι λένε πολύ αργά. Είναι τόσο εύκολο να διαλυθεί αυτή η μίζερη Ευρώπη που ζούμε ώστε αξίζει να ξαναπροσπαθήσει κανείς! Για την κοινή μας ιστορία ρε γαμώτο. Αυτήν που προχωράει ακροποδητί όπως ήδη είπαμε. Ούτως ή άλλως η Ιστορία θα την υποχρεώσει, την Ευρώπη, να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες πολύ σύντομα. Πολύ σύντομα οι νυν παίκτες θα καταστούν παρελθόν και οι νέοι θα τους αντικαταστήσουν (ελπίζουμε όχι τύπου Ολάντ ή Κάμερον). 

Και μέσα σ' όλα αυτά ο Αλέξης μας. Πολύ νέος για να πεθάνει, πολύ μαλακός κι άπειρος για να αντισταθεί. Όπως θα έλεγε και ο "αρχαιολόγος" στην ταινία "Δράκος" του Νίκου Κούνδουρου: "Αυτά έχουμε, αυτά θα τους δώσουμε". Ε, κι εμείς διαθέτουμε Αλέξη, σάρκα εκ της σαρκός μας. Γεννηθέντα και ου ποιηθέντα από τα σαράντα τόσα χρόνια πολιτικού λαϊκισμού! 

Πιστεύω λοιπόν πως παρά τα τερατώδη λάθη, ο Τσίπρας, έστω και αργά, έστω και επώδυνα για όλους πας, έστω και άκρως δαπανηρά για έναν υπερχρεωμένο τόπο, μαθαίνει και… εξελίσσεται. Μαθαίνει όσα δεν έμαθαν και δεν κατάλαβαν άλλοι πολύ πιο πεπειραμένοι και πολύ πιο εκτεθειμένοι από τον ίδιον. Όπως π.χ. ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης, οι Βαγγέλαι (ο Σαλονικιός κι ο Κρητικός). Ο Τσίπρας είναι από τα 18 του χρόνια ο Γκαστόνε της πολιτικής. Όλα του βγαίνουν κι όταν ακόμα κάνει ολέθρια λάθη ή παρασύρει τον τόπο σε ανυπολόγιστες καταστροφές. Φταίει προφανώς η απειρία του αλλά και οι ιδεοληψίες των φανατικών του άμεσού του περιβάλλοντος. Φταίει επίσης ότι δεν έχει ανθρώπους να μιλήσει κι ότι δεν εμπιστεύεται άλλους παρά τους τόσο απαρχαιωμένους παππούδες του κόμματος. Τα φλάμπουρα της Κουμουνδούρου. Φταίει τέλος, ότι ο ίδιος είναι ο πιο αδίστακτος πατροκτόνος της μεταπολεμικής πολιτικής μας ιστορίας (ακόμη κι εγώ αισθάνομαι ένα τέτοιο πολιτικό του θύμα. Του προανήγγειλα τα περισσότερα λάθη του εγκαίρως με δημόσια κείμενα και προσωπικές επιστολές. Δε μ' άκουσε ποτέ αλλά μου απαντούσε με το γνωστό, ακαταμάχητο, τουλάχιστον για τους πολλούς, χαμόγελό του). 

Και τώρα τι κάνουμε; Ο Τσίπρας και οι Πασόκοι του παραμένουν ακόμα επαγγελματίες της επανάστασης, μένουν αριστερά ή μήπως υποδύονται άτεχνα τραγικούς ρόλους χωρίς όμως ψυχή και άποψη αλλά φορώντας απλώς προσωπεία και κοθόρνους; Ο Αλέξης παραμένει, ακόμη, κυρίαρχος του παιχνιδιού σε ένα μεταμοντέρνο πολιτικά, έρημο μπεκετικό τοπίο. Έωλό του επιχείρημα η απόλυτη αποτυχία των προηγουμένων. Είναι όμως αυτό αριστερά; Στην μεταμοντέρνα συνθήκη μπορεί και ναι. Τι πρέπει να κάνει; Μακάρι να' ξερα! Να εφαρμόσει, ας πούμε, πολιτικές αντί μικροπολιτικών και να πάψει να λειτουργεί σαν μικρομέγαλος δημογέροντας της Κουμουνδούρου, αλλά ως Ευρωπαίος ηγέτης. Ανασχηματισμός λοιπόν τώρα, με προσωπικότητες ευρέος φάσματος! Από τον Λυκούδη ως τον Χριστοδουλάκη και από τον Τριγάζη ως τον Τάσο Γιαννίτση αλλά και η θεσμική ενίσχυση του ΤΑΙΠΕΔ όσο και προσωπικά του Στέργιου Πιτσιόλα τον οποίο πολεμούν άνθρωποι γηράσαντες εν αμαρτίαις και εν διαπλοκαίς. Και η αξιοποίηση, γιατί όχι, του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Αφού η στροφή προς την κεντροαριστερά είναι ρεαλιστικός μονόδρομος, τότε προέχει και η αξιοποίηση των αρίστων. Ο Μπαλτάς, παρά τα λάθη του, παραμένει ένας άνθρωπος και με κύρος και με άποψη. Όπως εξάλλου ήταν κι ο Γιάννης Πανούσης, ο οποίος φαγώθηκε από εσωκομματικές κλίκες, ενώ μπορούσε να δημιουργήσει μια μικρή κοσμογονία στη νοοτροπία και τη λειτουργία των σωμάτων ασφαλείας.

Η προδομένη, απογοητευμένη (και λόγω προσωπικού βολέματος ή ιδίου συμφέροντος) κοινωνία, αυτός ο κατατονικός πολτός που μοιάζει -σε ένα πρώτο επίπεδο τουλάχιστον- να μην αντιδρά σε τίποτε, χρειάζεται επειγόντως ένα καινούριο, πραγματιστικό όραμα το οποίο η κλίκα του Μαξίμου προσώρας αδυνατεί να της δώσει… Γιατί; Μα γιατί κάνει τον Κινέζο!