Σκέφτομαι πως με τον θάνατο αυτών των σημαντικών, των σπουδαίων ανθρώπων δεν θρηνούμε τόσο για την φυσική τους απώλεια. Πόσο μάλλον που παραμένει το έργο τους, ζωντανή απόδειξη της ύπαρξης τους και ένα είδος σταθερής ευλογίας απέναντι στην φθορά και κυρίως στην ασχήμια που μας ευτελίζει.
Θρηνούμε περισσότερο για εμάς τους ίδιους, για την δική μας απώλεια - ψυχική, αισθητική, ιδεολογική, πολιτισμική, ιστορική, υπαρξιακή. Επειδή οι δημιουργοί αυτοί με τον τρόπο τους έχουν καταστήσει και εμάς τους ίδιους σημαντικούς αφού συμμετείχαμε, ο καθένας με τις δυνατότητες του, στο δικό τους όραμα. Αυτό το όραμα, αυτήν την ιδεατή πατρίδα των εικόνων τώρα θρηνούμε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια.
Επειδή και οι τρεις αυτές προσωπικότητες, ο Αγγελόπουλος, ο Κούνδουρος και ο Κουνέλλης, στάθηκαν σημεία αναφοράς και ταυτότητες μιας ολόκληρης εποχής και μιας άλλης πατρίδας, μιας μεγάλης Ελλάδας, μιας χώρας εικόνων και ιδεών που δεν έχει σχέση με την μιζέρια των ημερών. Κοσμοπολίτες και οι τρεις αλλά και βαθιά χθόνιοι, αληθινοί δαίμονες του γενέθλιου τόπου, απέδειξαν ότι υφίσταται σύγχρονος, ελληνικός πολιτισμός και πως δεν πρόκειται για μιαν ακόμη έωλη κατασκευή των πολιτικάντηδων.
Και είναι κάτι από την πιο μυστική ρίζα μας που θάβουμε σήμερα. Κάτι που δεν αναπληρώνεται. Κάτι για το οποίο δεν υπάρχει ορατή συνέχεια.
Για αυτήν την συμβολική απώλεια, την τόσο μεγάλη θρηνούμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου