Στην Καίτη Φράγκου που της άρεσε
Αχ το ευσυγκίνητο, επιλεκτικά νοσταλγικό φ. μπ. και το κοινό του που πριν έναν χρόνο ακριβώς θρηνούσαν απαρηγόρητα τον πρίγκιπα. Συντετριμμένα από τον θάνατο του λαϊκού τραγουδιστή και ηθοποιού Τόλη Βοσκόπουλου. Και τον αποχαιρέτησε μάλιστα κι ολόκληρος πρωθυπουργός ενώ κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη! (Τέτοιας τιμής δεν αξιώθηκε ούτε ο Νίκος Καρούζος, ούτε ο Κώστας Πασχάλης). Ως λαϊκό είδωλο προφανώς. Αλλά και ως προφήτης της έκτοτε κυρίαρχης, ελαφρολαϊκής κουλτούρας. Easy come easy go. Μεταμοντέρνο χωρίς να έχει προηγηθεί το σοκ του μοντέρνου. Σαν τον ουρανοξύστη στο Ελληνικό. Ή σαν τον Μαζωνάκη στη Στέγη.
Όσο για μένα ο Τόλης - με όλη τη συμπάθεια για την απώλεια του φυσικού προσώπου και τον σεβασμό του πένθους των συγγενών του - υπήρξε η χρυσή μετριότητα μιας ακόμη πιο μέτριας εποχής. Τον κρίνω ως δημόσιο πρόσωπο και ως σταρ που λατρεύτηκε από τις μάζες. Τον παρακολουθούσα απο παιδί και για μεναυ ανέκαθεν εκπροσωπούσε άψογα το λαϊκοπατριωτικό κιτς της χούντας, το παντελόνι καμπάνα, το μακρύ μαλλί με τη φαβορίτα, το ανοιχτό πουκάμισο με τα μεγάλα πέτα, το επιτηδευμένο μελό και την αισθητική των ταινιών του Δαλιανίδη. Δηλαδή την μικροαστικοποίηση και το σταθερό μαγάρισμα του λαϊκού τραγουδιού, ενός πολύτιμου υλικού της κοινής μας ευαισθησίας:
Ποιός ήτανε πριν από μένα
Μέσα στο σαλονάκι σου
Και δύο τσιγάρα αναμένα
Υπάρχουν στο τασάκι σου!
Ψύλλοι στ' αυτιά μου μπήκανε κλπ.
Ή το αμίμητο:
Το κορίτσι μου, τ' αμάξι
Κι ό,τι άλλο αγαπώ
Αν κανείς μού τα πειράξει
Μες τη φυλακή θα μπω!
Ήγουν την απαρχή της νεοπλουτίστικης επίδειξης και του δήθεν με τις ξανθιές παναγιές ή τα φεγγάρια - τάληρα της τρελής κονόμας... (Λευτέρης Παπαδόπουλος)!
Το φεγγάρι πάνω 'θε μου
ασημένιο τάληρο
και με το κορίτσι Θέ μου
πάμε για το Φάληρο!
Τον σώζει μόνο ό τι τραγούδησε από τον Ζαμπέτα. Ο οποίος αν και έζησε στην ίδια παρακμή και πρωταγωνίστησε στον εφιαλτικό, ψυχαγωγικό κινηματογράφο δι' οικογενείας της μετά τον Φίνο περιόδου, ήξερε, αυτοσαρκαζόμενος πρώτος, να ειρωνεύεται και να ξεφτιλίζει και την εποχή αλλά και τα "αστέρια" της.
Ο Τόλης, πάλι, έκανε ολόκληρη σχολή της "γυναικωτής" ψιλής φωνής του κόντρα τενόρου. Θυμάστε λ.χ τον επίγονο του Λάκη Αλεξάνδρου; Κι όλα αυτά τα χρόνια λίγο πριν, λίγο μετά τη μεταπολίτευση κι ενώ τραγουδούσαν ακόμα ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς κι ο Μπιθικώτσης, έλαμπαν ο Διονυσίου, ο Νίκος Δημητράτος, η Μοσχολιού ή ο Ξυλούρης ενώ πρωτοεμφανίζονταν ο Πάριος, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, ο Μητροπάνος κι η Αλεξίου.
Ο Βοσκόπουλος, από την άλλη, είναι η χλωμή μετεξέλιξη του Κόκκοτα. Τελευταίος επίγονος του ο Πανταζής. Ή όχι; Ο Θεός λοιπόν να τον αναπαύσει και να συγχωρέσει και τον ίδιο και την εποχή του.
(Για να μη θυμηθώ την φιλία με τον Αντρέα και άλλους αστέρες του ΠΑΣΟΚ, τις Άντζελες - που μετά έγιναν υπουργοί της Ν.Δ - την προηγούμενη, τρομερή σύζυγο, τα σκάνδαλα, τα παιδιά, τα δικαστήρια, τα Δειλινά, τις Νεράιδες, τα Καν Καν, τα Στορμ, τα πρωτοσέλιδα στην Απογευματινή και το Έθνος, πίστες με κάσες οινoπνεύματος που καιγόταν και βουνά πιάτων, παπιγιόν, γραβάτες βερυκοκί και σατέν, πράσινα σακάκια, καψουρονεόπλουτους, πρώην παράγοντες της χούντας που τώρα ήταν μούρες της Αλλαγής, καζινάρχες κλπ).
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, έναν χρόνο μετά την εκδημία του, όχι με ευχαρίστηση και τα γράφω επειδή μάς διαβάζουν και νεότεροι οι οποίοι δεν έχουν ζήσει την εποχή των faux bijoux και των faux ειδώλων. Bizous και φιλάκια σε όλους τους βαρυπενθούντες!
ΥΓ. Το ότι γεννήθηκε στην Κοκκινιά δεν μου λέει και πολλά πράγματα. Πια. Κι εγώ γεννήθηκα στα Ταμπούρια. Οι πάλαι ποτέ καμπάνες του Αστέρα τον εκπροσωπούν περισσότερο. Ήτανε, λένε, χρυσό παιδί. Το φαντάζομαι. Όπως ήταν και χρυσό λαρύγγι...
Κι ένας λατρεμένος Ζαμπέτας από τότε:
Σ' αυτές τις στράτες https://g.co/kgs/Q2iwyy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου