Μνήμη Παναγιώτη Τέτση ( 1925-2016 )

Ο Παναγιώτης Τέτσης, ζωγράφος και δάσκαλος σεβαστός, έφυγε πλήρης ημερών τη στιγμή ακριβώς  που εξελίσσεται ένας ενδιαφέρων, δημόσιος διάλογος σχετικά με τα κρατικά βραβεία, το κύρος ή τις σκοπιμότητες που υπηρετούν.
Προσωπικά υποστήριξα ότι το βραβείο Μόραλη έπρεπε να απονεμηθεί σε έναν νέο ως συμβολική και ουσιαστική χειρονομία εξόδου από την στασιμότητα που ταλανίζει την τέχνη μας.
Θλίβομαι ειλικρινά για την εκδημία του κολορίστα ζωγράφου με το φωτεινό, πλούσιο έργο  και θα θυμάμαι πάντα την μαχητικότητα με την οποία υποστήριζε τις απόψεις του αλλά και τους εύστοχους επικήδειους που έγραφε ευκαιρίας δοθείσης.
Είμαστε αμφότεροι Πειραιώτες με καταγωγή από την Ύδρα, δηλαδή αρβανίτικα κεφάλια, αγύριστα και πείσμονες ως τα άκρα. Η τελευταία του έκθεση στου Θεοχάρακη αληθινός αιφνιδιασμός ενέργειας, πρόλαβα και το έγραψα στο κείμενο για τον Ρόρρη, τον αγαπημένο μαθητή του. Πλάι στην ζωγραφική του στέκει το πολύ σημαντικό χαρακτικό του έργο, ιδιαίτερα εκείνο με τις εξπρεσιονιστικές παραφορές. Βιρτουόζος! Κυρίως στα μαύρα. Αυτά δηλαδή που δεν άρεσαν στην "αυλή" και τους ευαίσθητους παρατρεχάμενους.
Ο Τέτσης, όπως και ο Τσαρούχης, ο Βασιλείου, ο Βαρλάμος, ο Μυταράς και ο Φασιανός μέσα από τις λιθογραφίες - μεταξοτυπίες κοινοποίησαν τη ζωγραφική σε ένα κόσμο αρκετά αθώο και διψασμένο για εικόνες. Με ο,τι καλό ή κακό μπορεί αυτό να σημαίνει.
 
ΥΓ. 1  Τώρα ο Τέτσης βρίσκεται εκεί που ανέκαθεν ήθελε να είναι : Πλάι στον Νικόλαο Λύτρα, τον Μαλέα, τον Οικονόμου, τον Παπαλουκά. Καθόλου κακή παρέα! 
ΥΓ. 2  Όσο για μένα, έχω πληρώσει με πολύ μεγάλο κόστος το δικαίωμα να λέω την άποψη μου σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η σιωπή των αμνοεριφίων, ώστε δεν μπορώ, στα εξήντα μου, να παραιτηθώ από μια τέτοια επένδυση.
ΥΓ. 3  Η μανία για το καινούργιο, αν υπάρχει πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, είναι ο φετιχισμός μιας κοινωνίας που πνίγεται στην στασιμότητα και που φοβάται την όποια αλλαγή. Ο Τέτσης υποστήριζε όσους υποστήριζαν τις απόψεις του. Απόψεις βαθιά συντηρητικές. Και ενώ ο ίδιος διασώζεται λόγω αναμφισβήτητου ταλέντου, οι μαθητές του έχουν να κάνουν πολλή δουλειά ακόμη.

Εμένα πάλι δεν με ανησυχεί καθόλου ούτε το καινούριο, ούτε η ακριβοθώρητη μανία σχετικά με αυτό. Απλώς διαπιστώνω πως μπορεί να καταστραφεί μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη με έναν σεβαστό δάσκαλο από τον υπόρρητο λαϊκισμό του δημοσιογράφου.
Ποιός, αξίζει να, φοβάται το καινούργιο;
Όποιος έχει γαντζωθεί στο παρελθόν. Δηλαδή όποιος φοβάται το μέλλον και μισεί τους νέους που εξ ορισμού το εκπροσωπούν. Πράγματα που δεν ισχύουν στο χώρο της αληθινής τέχνης και των πραγματικών καλλιτεχνών αλλά μόνο στην καλλιτεχνική αγορά και τους παραδρόμους της.