Ψυχάρης: αφορμή ή αιτία;

Πνεύμα και ηθική! Αφου ξεσκίσαμε τον κάτω κόσμο βάζουμε αρμοδίως πόδι και στον απάνω!

Κάθε νέο καθεστώς, θέλοντας να διαφοροποιήθει από το παλαιό (Ancient Régime), επιχειρεί να ελέγξει ή να χειραγωγήσει τα ΜΜΕ και για να νοιώσει ασφάλεια και για να απολαύσει τη δύναμή του. Το προσπάθησε ο Κωστάκης με τα γνωστά αποτελέσματα, το επιχειρεί ο επίγονος του Αλέξης, με άδηλη προς στιγμήν την έκβαση της σύγκρουσης. Ούτε πάλι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Νίκος Κωνσταντόπουλος κατήγγελλε τους ντερμπεντέρηδες στη Βουλή. Φαίνεται ότι είναι ιδρυτικός μύθος στο φαντασιακό της ανανεωτικής αριστεράς η κατίσχυση του Συγκροτήματος. Ο αείμνηστος Χρήστος Παπουτσάκης, ο Μανώλης Βασιλάκης κι εγώ έχουμε γράψει σχετικά σινδονιάδες ολόκληρες στο πάντα μαχητικό Αντί. Από την άλλη πλευρά είναι τοις πάσιν γνωστός ο παρεμβατικός ρόλος του ΔΟΛ στην συνάσκηση της εξουσίας, ο τρόπος με τον οποίον διόριζε ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης υπουργούς πολιτισμού (λέγε με Βαγγέλη) ή «εξαφάνιζε» ο Σταύρος Ψυχάρης τον κάθε διαφωνούντα ή ασκούντα κριτική στην παντοδυναμία και συχνή στην αυθαιρεσία του Συγκροτήματος. Έστω κι αν δεν παρενέβη εισαγγελέας. (Που παρενέβη! Η περίπτωση της οικοδόμησης του Μεγάρου είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα). Αυτά που γράφαμε πριν από ακριβώς πέντε χρόνια νομίζω πως παραμένουν δραματικά επίκαιρα. *

 Φοβάμαι ότι μπήκαμε πάλι σε συνθήκες εθνικού διχασμού με τις δύο κυρίαρχες παρατάξεις να έχουν πάρει θέση μάχης γύρω από και για την νομή της εξουσίας.  Όπλα, τα κλασικά: Λάσπη, προπαγάνδα, μυστικές όσο και ανίερες συμμαχίες, ο διάβολος για μια ακόμη φορά περιζήτητος, κομματικοί στρατοί με επικεφαλής τυχάρπαστους και κοινωνικά κατακάθια, λαϊκισμός, εύκολη συνθηματολογία και ... λάσπη πάλι.

Όταν ελλείπουν οι πολιτικές και αποδεικνύονται λιποβαρείς οι πολιτικοί, τότε επιστρατεύεται το εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Η χαρά των καιροσκόπων.

Ο Σύριζα συγκρούεται όχι για ιδέες αλλά για την παραμονή στην εξουσία, με όποιο κόστος ενώ η ΝΔ προβάρει στρατηγικές που θα είναι συμπαθείς στο περιζήτητο κέντρο χωρίς να δυσαρεστήσει την ακροδεξιά. Συμπέρασμα; Τα μαχαίρια ακονίζονται ένθεν κακείθεν, θα τρέξει αίμα, θα δημοσιοποιηθούν περισσότερα άπλυτα σε αυτήν την διελκυστίνδα του «καλού» με το «κακό» και ο τόπος θα ξαναζήσει το παρελθόν με όρους ιλαροτραγωδίας. Ενώ βουλιάζουμε «ανεπαισθήτως» στην ιλύ και τον βούρκο.

ΥΓ. Διαβάστε την βιβλιοκριτική του Αντώνη Μανιτάκη στην Καθημερινή της 14.2 για το βιβλίο του Γιάννη Μπαλαμπανίδη " Ευρωκομμουνισμός, από την κομμουνιστική στην ριζοσπαστική, ευρωπαϊκή αριστερά ",εκδόσεις Πόλις.

Ο Μανιτάκης όπως και ο Πανούσης λείπουν σήμερα από την πολιτική σκηνή ενώ λάμπουν κομμουνιστές τύπου Κατρούγκαλου. Από την άλλη πλευρά, ο Λαοκράτης Βάσσης, δεινός φιλόλογος και έμπειρος εκπαιδευτικός, αντί να τοποθετηθεί γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, διορίζεται πρόεδρος του ΕΣΡ για να νομιμοποιεί τα πραξικοπήματα του Παππά. Δεν μιλάω για τον Κ. Τσουκαλά, τον πεφιλημένο του Σημίτη, γιατί αυτός ήδη διορίστηκε πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. Βλέπετε δεν είναι μόνο τα τηλεοπτικά σκατά χρυσάφι για πάντα εμπλεκόμενο, χρυσός είναι και η σιωπή ενίων διανοούμενων ιδιαίτερα όταν «παίζει» την κατάλληλη στιγμή. Και μάλιστα όταν συνοδεύεται από το ανάλογο ύφος. Εγώ πάντως θα προτιμούσα για πρόεδρο αυτού του Ιδρύματος τον Λαζόπουλο. Είναι πιο δίκαιο και πιο κοντά στην αισθητική-μορφωτική άποψη του Σύριζα.

* http://manosstefanidis.blogspot.gr/2011/04/blog-post_08.html

Για τον Χρήστο Λαμπράκη και το Μέγαρο Μουσικής

Μνήμη Αλεξάνδρας Τριάντη

Δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη χρόνος από το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη και το ΔΟΛιο οικοδόμημά του καταρρέει. Καταρρέουν οι εφημερίδες, το MEGA, οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, το Ίδρυμα Λαμπράκη, ο φερώνυμος δημοσιογραφικός Οργανισμός και κυρίως το θαυμαστό υβρίδιο πολιτικοπολιτιστικής διαπλοκής που λέγεται Μέγαρο Μουσικής. Ο Παρθενώνας της νεότερης Ελλάδος όπως το ονόμασε και η ανηκέστου μνήμης Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου. Και το οποίο φέτος κλείνει 20 χρόνια λειτουργίας. Η αλήθεια αναμφισβήτητα είναι πως το Μέγαρο, η ιδεοληπτική εμμονή του μελομανούς Λαμπράκη, έβαλε τον τόπο, έστω και μέσω αποκλεισμών, σατραπισμών και μηχανορραφιών, στο σύστημα της διεθνούς σοβαρής μουσικής. Έστω και διαπράττοντας συμψηφισμούς του τύπου «ο Νταλάρας ή η Αρβανιτάκη στο Μέγαρο» για λόγους επιβίωσης. ΄Η, έστω, μη επιτρέποντας στην ΚΟΑ να κάνει πρόβες στους χώρους του. Το Μέγαρο έγραψε ιστορία. Με τι κόστος όμως και σε βάρος ποιών άλλων προτεραιοτήτων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πολύ πικρή για όσους εμπλέκονται στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας. Μιλώ έτσι γιατί είμαι ίσως από του ελάχιστους, μετά τον Χρήστο Παπουτσάκη και τον Αντώνη Καρκαγιάννη, που άσκησα κριτική στην πολιτεία Λαμπράκη κυρίως μέσα από τις στήλες του περιοδικού «Αντί» του οποίου ήμουν βασικός συντάκτης για δέκα περίπου χρόνια. Κατά καιρούς ο Κίτσος Τεγόπουλος και η «Ελευθεροτυπία» έβαλαν εναντίον του Λαμπράκη όχι όμως για να ψέξουν τις πολιτικές του παρεμβάσεις αλλά περισσότερο για λόγους ανταγωνισμού. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σταμάτησα να γράφω τη σαββατιάτικη επιφυλλίδα μου στην εφημερίδα όταν δεν δημοσιεύτηκε, πριν από 5 περίπου χρόνια, κείμενό μου εναντίον του ΔΟΛ, μετά από παρέμβαση του τότε εκδότη Θανάση Τεγόπουλου και του τότε αρχισυντάκτη Σήφη Πολυμίλη. Σήμερα ο πρώτος είναι στο σπίτι του και ο δεύτερος στο … ΒΗΜΑ.

Πρέπει εδώ να ειπωθεί πως ο Χρήστος Λαμπράκης, άνθρωπος αγοραφοβικός και κρυψίνους, ευφυέστατος όμως και άκρως οργανωτικός, κυβέρνησε την Ελλάδα από το παρασκήνιο για περισσότερα από 30 χρόνια, ενώ παράλληλα υπήρξε, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, η τρίτη σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα που διαμόρφωσε το κλίμα της Μεταπολίτευσης.

Επίσης ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν μετά τη Μελίνα Μερκούρη, ο άτυπος πλην διαχρονικός υπουργός πολιτισμού εφόσον ο ίδιος διόριζε, συνελόντι ειπείν, κοινοβουλευτικούς υπουργούς Πολιτισμού της αρεσκείας του και εφόσον ουδείς πρωθυπουργός τολμούσε να επιλέξει προϊστάμενο στο κακόφημο κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας ο οποίος δεν θα είχε καλές σχέσεις με τον ΔΟΛ. Ο μόνος που πειραματίστηκε εν ου παικτοίς υπήρξε ο Κωστάκης Καραμανλής ο οποίος αυτοκαταστροφικός ων, τοποθέτησε το εκρηκτικό δίδυμο Τατούλη – Ζαχόπουλου στο ΥΠΠΟ μπαχαλοποιώντας ένα σύστημα που δούλευε... όπως δούλευε. Ο Τατούλης επιχείρησε να ελέγξει το ΔΣ του Μεγάρου ενώ το Megaron Plus τύποις οργανωνόταν από το υπουργείο του αλλά και πάλι ο Λαμπράκης παρέμενε αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος και έκανε ό, τι ανέκαθεν ήξερε να κάνει. Να βυσσοδομεί μέσω των πραιτοριανών του και του alter ego Σταύρου μεθοδεύοντας την υπονόμευση πρωθυπουργών ή αρχηγών κομμάτων που βρίσκονταν στα πρόθυρα της εξουσίας και στήνοντας πάνω σε άλογα νεκρούς Ελ Σιντ όπως πχ τον Έβερτ επί Μητσοτάκη, τον Βενιζέλο επί Σημίτη, τη Ντόρα επί Καραμανλή, τον Βενιζέλο επί Παπανδρέου κ.ο.κ.. Αυτά όμως είναι μέσα στους κανόνες του πολιτικού παιγνίου και τα ίδια συνέβαιναν και επί Ελένης Βλάχου τότε που στην Καθημερινή δεν έκανε κουμάντο μέχρι κι ο … Μαρινάκης. Αυτό που όμως ήταν το μέγα, το ιστορικό ατόπημα του Χρήστου Λαμπράκη σχετιζόταν με την θηριώδη χορηγία που αποσπούσε από το ΥΠΠΟ για το Μέγαρο, -παράλληλα με τις χορηγίες όλων των επιφανών οικογενειών της χώρας και των τραπεζικών οργανισμών-, αποστερώντας έτσι ζωτικά κεφάλαια από οποιαδήποτε άλλη πολιτιστική δραστηριότητα. Υπήρξαν φορές που το Μέγαρο απορροφούσε από το 1/3 ως τα 2/3 (sic) του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟΤ αφήνοντας έτσι χωρίς πόρους πχ τεράστια ανασκαφικά προγράμματα σε όλη τη χώρα, από τη Κρήτη ως τον Έβρο, αναστηλώσεις ή ανεγέρσεις μουσείων, τη Λυρική Σκηνή, τις κρατικές ορχήστρες, τις κρατικές σκηνές, το ΕΚΕΒΙ κλπ.

Η φεουδαλική λογική του Λαμπράκη δεν ήταν απλώς το Μέγαρο αντί όλων των άλλων. Ήταν το Μέγαρο εναντίον όλων των άλλων.

Πράγμα τρομαχτικό για έναν τόπο που μόλις επιχειρούσε να χτίσει μια συνεπή πολιτιστική πολιτική. Όπως π.χ συνέβη επί υπουργίας Μπένου. Απλά πως ήταν δυνατό να υπάρξει αντίλογος στην μονοκρατορία Λαμπράκη όταν λ.χ ακόμα και η Μελίνα φοβόταν τον τότε υφυπουργό της Θάνο Μικρούτσικο επειδή τον υποστήριζε ο ΔΟΛ και τον προάλειφε για υπουργό; Όπερ βέβαια και εγένετο. Κι έπειτα, με τη σειρά του, ο Μικρούτσικος ανέβασε όπερα στο Μέγαρο, την «Ελένη» αν ενθυμείσθε, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη. Τα γέλια που κάναμε τότε στο «Αντί» πριν ενσκήψουν οι διάφοροι ζήσηδες ακόμη ακούγονται στη Δεινοκράτους.

Αλλά έστω· κι αυτό το αμάρτημα της αλαζονείας ας είναι συγγνωστό. Το άλλο όμως της πλεονεξίας είναι ασυγχώρητο· και εδώ ο Λαμπράκης έχει συστηματικά δημιουργήσει δύο πληγές: α) Το θέμα δεν ήταν πως ο ίδιος ως παντοδύναμος ασκούσε εξουσία. Το θέμα είναι πως κι όλοι οι παρατρεχάμενοί του, εξ αυτού έλκοντες το θείον φως, ήσαν συχνά βασιλικότεροι του βασιλέως. Και, συχνότερα, ερήμην του. Δείτε ας πούμε με τι ύφος εκφωνούν τις ειδήσεις οι σταρ του Mega. Αισθάνεσαι πως αισθάνονται σαν μικροί πρωθυπουργοί. Αυτό είναι ένα επίτευγμά του το οποίο, δίκην ευεργετικού, καλύπτει όλο το φάσμα της γιαλαντζί παραδημοσιογραφίας φτάνοντας ως το …. Contra. Ο αόρατος Λαμπράκης έδωσε στον οποιοδήποτε μηντιακά εμφανιζόμενο μιαν ευλογία ισχύος θεσμικής. Αυτά πληρώνουμε σήμερα. Παράλληλα η εξουσία του απλωνόταν και εδραιωνόταν σ΄ ολόκληρο το πολιτιστικό φάσμα. Έτσι, ποικίλοι διευθυντές ή διευθύντριες μουσείων, ανώτατα στελέχη της Λυρικής ή λοιπών πολιτιστικών οργανισμών απλώς δεν υφίσταντο αν δεν είχαν την έγκρισή του. Όλες αυτές τις δεκαετίες δεκάδες πολιτιστικάριοι σταδιοδρόμησαν έχοντας σαν βασικό τους προσόν την εύνοια … Εκείνου. Εμπρός στην θέληση του Λαμπράκη οι πολιτικά υπεύθυνοι καθίσταντο ανεύθυνοι σαν … πρόεδροι Δημοκρατίας.

Κι αυτά όμως μπορούν να παραγραφούν κυρίως επειδή η παντοδυναμία Λαμπράκη κατεδείκνυε δραματικά την ανυπαρξία κράτους. Κι αυτό δεν μπορεί επ΄ ουδενί να πιστωθεί αποκλειστικά στο ΔΟΛιο άρχοντα. Πίσω από τον ικανό Λαμπράκη εκατοντάδες ανίκανοι ή τυχοδιώκτες απέκτησαν υπόσταση έχτισαν οικονομικές ή πολιτικές καριέρες, έγιναν υπουργοί, παραλίγο πρωθυπουργοί κλπ.

Και ο Κολοφώνας: β) Ο Χρήστος Λαμπράκης γράφοντας στα παλαιότερα των κατά πάγια συνήθεια πολύ παλαιών του υποδημάτων – ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά λιτά- νόμους, δικαστήρια, πολεοδομίες υπουργικές αποφάσεις – καλά τώρα!, - συμβούλια επικρατείας κλπ. επέμεινε ώσπου τελικά κατάφερε να χτίσει την εξόφθαλμα παράνομη, φαραωνική υπόγεια του όπερα μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηνών σε σχέδιο απολύτως προσωπικό και χωρίς κατ' ουσίαν αρχιτέκτονα! Παράλληλα “έσκαψε” ένα πανάκριβο εκθεσιακό-συνεδριακό κέντρο – το γνωστό και ως Αμπού Ντάμπι- θέλοντας έτσι να αφομοιώσει πλήρως την ΕΛΣ και οποιονδήποτε άλλο μουσικοκαλλιτεχνικό θεσμό, π.χ. το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, θα τολμούσε να υπάρχει εκτός Μεγάρου. Όλα αυτά στοίχισαν αμύθητα ποσά στα οποία ο Λαμπράκης δεν συνέβαλε καθόλου και για τα οποία εγγυόταν το κράτος. Από κοντά και το Μέγαρο Θεσσαλονίκης, ένα άθλιο αρχιτεκτόνημα με τεράστιες φιλοδοξίες, ανοίγματα και εξίσου τεράστια αδιέξοδα σήμερα!

Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιος θα πληρώνει για το κολοσσιαίο άνοιγμα του Μεγάρου Μουσικής; Μα βέβαια το υπερχρεωμένο και πτωχευμένο κράτος που τέθηκε εγγυητής για τα τραπεζικά του δάνεια. Όπερ σημαίνει ότι ο Χρ. Λαμπράκης έκανε το κέφι του χρησιμοποιώντας -κι αυτός- δημόσιο χρήμα και μάλιστα χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. Σήμερα την ευθύνη του Μεγάρου έχει ένα ικανός άνθρωπος που όμως γνωρίζει πόσο αξεπέραστα είναι τα αδιέξοδα. Ο Ιωάννης Μάνος. Κυρίως γιατί ο συγκεκριμένος θεσμός σχεδιάστηκε μ΄ έναν τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εξ αρχής ανανταποδοτικός και ελλειμματικός. Το κράτος απέτυχε στη διοίκησή του όπως απέτυχε εξίσου και ο ιδιωτικός παράγων. Ο Λαμπράκης, όσο ζούσε, απλώς κέρδιζε χρόνο διευθύνοντας προσωπικά το μουσικό παίγνιο “η τυφλόμυγα”. Τώρα, οι “Φίλοι του Μεγάρου Μουσικής”, το Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία και το ΥΠ.ΠΟΤ ως ανάδοχος φορέας πληρώνουν και τυπικά και ουσιαστικά σφάλματα άλλων. Αναμφισβήτητα το Μέγαρο πρέπει να επιβιώσει, χωρίς όμως τους ηγεμονισμούς και τους βυζαντινισμούς του παρελθόντος.

Αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό σήμερα ποιος πολιτικός μπορεί να τον λύσει;

Αναρτήθηκε από Μάνος Στεφανίδης στις 12:07 μ.μ. Παρασκευή, 8 Απριλίου 2011