Η παιδεία, το πιο μεγάλο Βατερλό

Η αφόρητη καθημερινότητα, που ξεπερνάει με τις απαιτήσεις της και κυβερνήτες και κυβερνωμένους, μας ωθεί να ξεχνάμε πως η παρακμή της κοινωνίας μας θα ξεπεραστεί μόνο με μια επανάσταση στην παιδεία. Τι ισχύει σήμερα; Σήμερα κυριαρχεί το σχολείο του δεν: Εκείνο το σχολείο που δεν καλλιεργεί την δημιουργικότητα και δεν διδάσκει την δημιουργία (τα παιδιά δεν αξιοποιούν τα χέρια τους, δεν φτιάχνουν τίποτε με αυτά). Ένα σχολείο που δεν περιλαμβάνει καθημερινά την καλλιτεχνική δράση ως παραγωγική διαδικασία, τα εικαστικά ή το θεατρικό παιχνίδι. Που δεν μαθαίνει στα πιτσιρίκια ένα μουσικό όργανο, που δεν ψυ-χα-γω-γεί τα παιδάκια καλλιεργώντας ταλέντα και ευαισθησίες. Που επιβάλλει την παπαγαλία και εξετάσεις οι οποίες επιβραβεύουν αποστήθιση. Το σχολείο στην Ελλάδα είναι ένας θεσμός βαθιά αποτυχημένος.

Εξίσου αποτυχημένη είναι εκείνη η μορφή της οικογένειας που προστατεύει έως στραγγαλισμού τα βλαστάρια της (υπερπροστατευτισμός = ευνουχισμός). Και το Βατερλό της νέας γενιάς ολοκληρώνεται με μια κοινωνία που «εκπαιδεύει» τους «διαδόχους» ως τα σαράντα τους φορτώνοντας τους πτυχία μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρει πως να τους αξιοποιήσει, πως να τους εντάξει στον παραγωγικό ιστό. Ανύπαρκτος παραγωγικός ιστός, οπισθοδρομικό εκπαιδευτικό σύστημα με φροντιστήρια και αποστήθιση σημαίνουν πως η κοινωνία μας είναι τελείως αποτυχημένη.

Φτάσαμε στον άκρον άωτον της παρακμής εφαρμόζοντας μια παιδεία που διδάσκει άχρηστα πράγματα σε ατέλειωτες, άχρηστες και βαρετές ώρες μέσα σε σχολές οι οποίες φτιάχτηκαν για να κολακεύουν την ματαιοδοξία των τοπικών κοινωνιών και για να βολεύουν την ακαδημαϊκή μετριοκρατία. Η Τριτοβάθμια εκπαίδευση εξελίσσεται σε έναν θεσμό εθνικής αυτοκτονίας. Επαρχιωτίλα, αναξιοκρατία και γεροντοκρατία παντού. Και συμβολικά και κυριολεκτικά. Παράδειγμα: Το βραβείο Τέτση!

 Όσο για την αριστερά και το εκπαιδευτικό όραμα της, πικρία και απογοήτευση. Οι «ήρωες» πιτσιρικάδες του "κάτσε καλά Γεράσιμε", υποστηρίζουν πάλι, ακόμα και σήμερα που έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο καθίζησης, την στασιμότητα σε όλα, την οπισθοδρόμηση. Ενώ είναι τραγικά φοβικοί, βαθιά συμπλεγματικοί ως προς την αριστεία, τον ανταγωνισμό, την αξιολόγηση, την πρόοδο. Παιδιά του κομματικού σωλήνα, αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαθλασμένο μέσα από την φορμόλη όπου βρίσκονται. Θλίψη. Η δραματική υστέρηση παιδείας και γνώσης τους οδηγεί στην παντελή απουσία θεωρίας - πράγμα αδιανόητο για αριστερά- και συνακόλουθα στην αδυναμία δράσης και πρακτικών λύσεων.
Στην ανυπαρξία, τελικά, πολιτικής. Πιο απλά, λέγε με Σύριζα!
ΥΓ.  Και Βέβαια με επιτροπές ανεπίτρεπτες που ανακυκλώνουν νοσηρά το πρόβλημα δεν βάφονται αυγά. Καλό Πάσχα;