" ... Οι πελατειακές σχέσεις που κυριαρχούν, κάνουν προσχηματικές τις ιδεολογίες... Μια κοινωνία αδρανής απομυζά τον κρατικό μηχανισμό... Η αριστερά έχει τη δική της ευθύνη στην εκποίηση της χώρας γιατί υιοθετεί κάθε αίτημα, αρκεί αυτός που το προβάλλει να αυτοαποκαλείται "λαός"... Ελληνοκεντρισμός είναι ο υπεραναπληρωτικός μηχανισμός ενός έθνους που έχει ελάχιστη πνευματική και υλική παραγωγή..."
Παναγιώτης Κονδύλης
Αν κατάλαβα καλά, ο Αλεξης, εκτός από αγγλικά, πρέπει ,επειγόντως, να μάθει και την γλώσσα της αλήθειας. Επειγόντως! Στα σοβαρά τώρα: Τα σκισμένα μνημόνια στάθηκε η χειρότερη πολιτική απάτη εναντίον των φτωχών και των απελπισμένων. Υπάρχει η μεγάλη ιστορία, αυτή που ονομάζεται "αντικειμενική" ή επίσημη αλλά υπάρχει και η μικρή ιστορία η "ανώνυμη" που αφορά στον καθένα από μας, ξεχωριστά. Μεγάλη ιστορία είναι αυτό που συμβαίνει συνεχώς γύρω μας, παντού στο τόπο και την οικουμένη και μας καθορίζει τόσο ατομικά όσο και συλλογικά αφού παρεμβαίνει στις ζωές μας με τη δράση του. Μεγάλη ιστορία είναι οι αποφάσεις ή οι μη αποφάσεις της κυβέρνησης, η κάθοδος του ΝΑΤΟ στα χωρικά μας ύδατα, όχι βέβαια για τους λαθρομετανάστες - αυτή η εξαιρετικά δυσμενής απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή της Μέρκελ, για τη χώρα μας,- οι συγκρούσεις στη Βουλή για την ψήφιση νέων φόρων που ονομάζονται ... μεταρρυθμίσεις, η νέα κάθοδος των αγροτών στην Ομόνοια, οι απεργίες των οργανωμένων συντεχνιών που δεν σηματοδοτούν πια τίποτε, τα συνεχή αδιέξοδα στην οικονομία, στο μεταναστευτικό, στην παιδεία και λοιπά, σε συνδυασμό με την παγκόσμια, οικονομική κρίση που διαρκώς αναζωπυρώνεται και με μιαν Ευρώπη που είναι όλο και πιο λίγο ενωμένη, όλο και πιο πολύ με χαμένο τον στόχο που την ενοποιεί. Μια Ευρώπη με κοινό - βαρύ και άνισο- νόμισμα αλλά χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, δεν έχει ιστορική προοπτική. Ιδιαίτερα όταν σηκώνουν κεφάλι οι λογής εθνικισμοί.
Μικρή ιστορία πάλι είναι αυτό που συμβαίνει στην καθημερινή ζωή μας, στην ψυχή, στο μυαλό του καθενός, αυτό που συμβαίνει σπίτι μας αλλά διστάζουμε συχνά να το παραδεχτούμε. Επειδή συχνά βολευόμαστε από μυθικές εικόνες και ως προς τον εαυτό μας τον ίδιο αλλά και ως προς το άμεσο μας περιβάλλον. Ο εσωτερικός χρόνος που οδηγεί στην απόγνωση ή την έκσταση .Άσχετα αν αυτή η τελευταία επι συμβαίνει όλο και πιο σπάνια. Προσέξτε, ενδεικτικά, τι μου συνέβη χτες στο μετρό:
Καθόταν απέναντι μου ένας άντρας περίπου 30 ετών ο οποίος φορούσε ακουστικά και ήταν προσηλωμένος, που αλλού, στο κινητό του. Παρατήρησα πως, από καιρού εις καιρόν, μου έριχνε -σε εμένα προσωπικά και αποκλειστικά -λοξές ματιές, γεμάτες μίσος. Φορούσα, βλέπετε, κοστούμι και γραβάτα ενώ κρατούσα μια μαύρη γυαλιστερή τσάντα στα χέρια μου. Για τον τριαντάχρονο άντρα εκπροσωπούσα εκείνη την στιγμή τον απόλυτο του εχθρό. Ήμουν ο επιτυχημένος, τουλάχιστον αυτός έτσι φανταζόταν, είχα δουλειά, είχα προσωπική ευτυχία , είχα όλα αυτά τα οποία οι συνομήλικοι μου,η δική μου γενιά, έχουν κλέψει και έχουν αρπάξει από τη δική του γενιά.Συμβόλιζα για αυτόν ό, τι η δική μου γενιά του έχει στερήσει.Ήμουν η προσωποποίηση του κακού. Το φαινόμενο αυτό δεν το παρατήρησα για πρώτη φορά. Συχνά, σε δημόσιους χώρους βλέπω αυτό το μίσος στα μάτια ανθρώπων αγνώστων μεταξύ τους- φαντάζομαι θα το έχετε διαπιστώσει και εσείς ακόμη και κατά το πρωινό σας ξεκίνημα. Όταν όλοι αισθάνονται μια ενστικτώδη, φυσική απώθηση προς όλους. Όταν στην καθημερινότητά σας αντιμετωπίζετε αγένεια αλλά και βία, συχνά οπτική, ηχητική ή και σωματική. Όταν η αηδία δεν μπορεί να κατανικήσει την πανταχού παρούσα χυδαιότητα και φτήνια.
Είμαστε πια μια κοινωνία στα όρια της, με ανύπαρκτες συλλογικότητες, διαλυμένη σε απλές μονάδες που η μία είναι έτοιμη να κατασπαράξει την άλλη. Το μίσος του χθεσινού άγνωστου στο μετρό είναι πια μια κοινωνική πραγματικότητα, ένα φαντασιακό καθεστώς που διαπερνά το συλλογικό μας σώμα και οριζόντια και κάθετα. Μίσος από όλους προς όλους. Μίσος, η μόνη απάντηση στα πολλαπλά αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Μίσος για ό,τι συνέβη και κυρίως μίσος για ότι πρόκειται να συμβεί. Νιώθω ακόμη, συμβολικά, το φονικό βλέμμα του αγνώστου στην πλάτη μου. Και το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά δυσοίωνο. Οι νέοι αισθάνονται πολλαπλώς ακυρωμένοι, ξαναζούν τη μετανάστευση του '50 και '60, αντιλαμβάνονται πως με κάθε παραγωγική διαδικασία διαλυμένη, με τον ΑΣΕΠ αλλά και το ΣΔΟΕ ακυρωμένα από τις συντεχνίες και τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές δεν έχουν μέλλον σε μια χώρα πρόωρα συνταξιούχων και βολεμένων του Δημοσίου. Και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη ...
Ως προς την άλλη, την μεγάλη ιστορία τώρα: Οκτώ μήνες μετά από τις τελευταίες εκλογές και η χώρα βρίσκεται πάλι σε κατάσταση απόλυτου πανικού. Ζούμε το ηλίθιο σίκουελ του Ιουνίου του 2015. Απλώς στο ρόλο του Βαρουφάκη εμφανίζεται τώρα αυτοπροσώπως ο Αλέξης. Κάνοντας ακόμη και τα σωστά με καταστροφικά λάθος τρόπο. Η κυβέρνηση έχει χάσει την επαφή της με την κοινωνία- και πότε την είχε; - ενώ ο κόσμος, αληθινά πια κατατονικός, αβοήθητος, απελπισμένος, αισθάνεται προδομένος και έτοιμος να εκραγεί. Επαναλαμβάνω ότι το κοινωνικό σώμα γενικότερα έχει φτάσει στα όρια του. Για να μη πω ότι τα έχει ξεπεράσει. Η κυβέρνηση κατάφερε να μην λύσει κανένα πρόβλημα και, επιπλέον,να δημιουργήσει πολλά περισσότερα από όσα, έως τη στιγμή που η ίδια ανέλαβε, είχαμε. Από τους ελάχιστους που κάτι προσπαθούν αβοήθητοι, είναι ο ρεαλιστής Στέργιος Πιτσιόρλας, άλλοτε δεξί χέρι του Νίκου Κωνσταντόπουλου και τώρα αντίπαλος του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ενός σκοτεινού πασόκου, ανθρώπου του Δ.Ν.Τ και του Βενιζέλου που μάλλον γιαυτό διορίστηκε αξιοκρατικά πρόεδρος στο ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!
Πρόκειται κυριολεκτικά για μια κατάσταση πρωτοφανή, με την καταστροφή να επικρέμαται κάθε στιγμή. Μοιάζει σαν η μεγάλη ιστορία να μας υποδεικνύει το σωστό την στιγμή ακριβώς που εμείς όλοι, η επίσημη πολιτεία αλλά και ο απλός λαός πράττουμε το ακριβώς αντίθετο. Ο τυχοδιωκτισμός και η οφθαλμοφανής ανεπάρκεια μιας κυβέρνησης ανθυποπασόκων που υποδύονται την αριστερά, χωρίς άποψη, χωρίς θεωρία, χωρίς στρατηγική και πρόγραμμα, έχουν καταστήσει τη χώρα το εύκολο θύμα στα χέρια άσπονδων " συμμάχων " και εχθρών. Το παιχνίδι πια που παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο μας υπερβαίνει. Και ως χώρα και ως πολιτικοπνευματική ηγεσία. Επειδή το μόνο που διαθέτουμε είναι Σκιές στη θέση των μεγεθών.
Το τραγικό δυστύχημα με το πολεμικό ελικόπτερο που κατέπεσε προ μηνών στα νερά του Αιγαίου, συνέπεσε με την ολέθρια απόφαση των από κοινού περιπολιών Ελλήνων και Τούρκων υπό γερμανική διοίκηση στα θαλάσσια, κοινά σύνορα μας. Τα de facto της εποχής Σημίτη ολοκληρώνονται επί Συριζανέλ. Η αντίδραση της γείτονος μετά το δυστύχημα είναι απολύτως ενδεικτική των αληθινών προθέσεων της. Η nota της Τουρκίας ήταν ύβρις στη μνήμη των αδικοχαμένων αξιωματικών ανάλογη με την ψοφοδεή στάση της κυβέρνησης. Το δράμα δεν είναι σημερινό και η ιστορική εμπειρία μάς προειδοποιεί. Υπενθυμίζω ότι μεταπολεμικά οι Έλληνες και οι Τούρκοι, σύμμαχοι κατά τα άλλα στο ΝΑΤΟ, έχουν συγκρουστεί ήδη δύο φορές στην ανατολική Μεσόγειο με τραγικές συνέπειες για τους πρώτους: Μια φορά στην Κύπρο και δεύτερη στα Ίμια. Υπενθυμίζω επίσης ότι μαίνεται εδώ και δεκαετίες ένας υπόγειος πόλεμος ανάμεσα στις δύο χώρες ως προς στα θαλάσσια τους σύνορα και βέβαια μετά τα Ίμια η Τουρκία ντε φάκτο δημιούργησε γκρίζες ζώνες στις ελληνικές θάλασσες, φτάνοντας συχνά ως την Μύκονο ή την Άνδρο με τα πολεμικά της πλοία και αμφισβητώντας έμπρακτα τα διεθνή ύδατα. Λιμνάζουν, τέλος, επί χρόνια τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας των νησιών και του ορισμού των χωρικών υδάτων ( αιγιαλίτιδας ζώνης) για τα οποία η Τουρκία μας απειλεί με casus belli.
Άρα, σε ποιά σύνορα θα περιπολούν Έλληνες και Τούρκοι; Αυτό το γεγονός δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία, και μάλιστα με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να διεισδύει καθημερινά στα ελληνικά, χωρικά ύδατα δημιουργώντας ένα καινούργιο τετελεσμένο;
Αντιλαμβάνομαι τον πανικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το διογκούμενο, καθημερινά, κύμα των προσφύγων όπως επίσης αντιλαμβάνομαι και τον πανικό της ελληνικής κυβέρνησης από την οικονομική ασφυξία η οποία της έχει επιβληθεί από τους εταίρους. Επίσης αντιλαμβανόμαστε όλοι τον πανικό που έχει καταλάβει τις λιποβαρείς κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών εμπρός στην σοβούσα πολιτική και οικονομική κρίση. Υπάρχει ένα ιστορικό έλλειμμα ηγεσίας αυτή τη στιγμή το πλανήτη. Και βέβαια γι' αυτό δεν είναι υπεύθυνος ούτε ο Σύριζα, ούτε ο Τσίπρας. Μόνο που για κακή τους τύχη, και του Σύριζα και του Τσίπρα, είναι αυτοί στη κυβέρνηση, αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή που οφείλουν να πάρουν τις κρισιμότατες αποφάσεις. Και φοβάμαι πως είναι εντελώς ακατάλληλοι, εντελώς απαράσκευοι, εντελώς απροετοίμαστοι. Έτοιμοι να αιφνιδιαστούν ανά πάσα στιγμή.´Ετοιμοι να υποκύψουν είτε σε κομματικές σκοπιμότητες, είτε σε ιδεοληψίες.Έτοιμοι να παραδοθούν σε νέους θεατρινισμούς τύπου Μπαρουφάκη όπως η προχτεσινή εμφάνιση του Τσίπρα στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Ήδη ο αμερικανικός παράγοντας έχει προνομιακή μεταχείριση από του Μαξίμου με τον Σόρος να δίνει ακόμα συμβουλές. Όπως τότε επί Γιωργάκη. Τους έχετε εμπιστοσύνη; Ούτε και εγώ!
ΥΓ 1. Ο πανικός του Τσίπρα φάνηκε εκτός των άλλων και στη μετεγγραφή προ μηνών του Φώτη Κουβέλη. Αλλά και στην συστηματική παραμόρφωση της πραγματικότητας. Καθημερινά. Βοά, χωρίς αναγνώστες πια, ο φίλος μου Θανάσης Κρατερός από την Αυγή : " Μα για όλα τα δεινά της Μεταπολίτευσης φταίει ο Τσίπρας; Και τί θέλετε να πέσει και να έρθει ο Μητσοτάκης;" . Τέτοιο επίπεδο ανάλυσης. Όχι Θανάση , θέλουμε, επιτέλους , αριστερά που να μη μας ακυρώνει και όχι μικροπολιτική διεκπεραίωση . Επειδή για αυτή τη δουλειά οι άλλοι είναι επαρκέστεροι. Δυστυχώς. Και επειδή οι τακτικισμοί δεν οδηγούν πλέον πουθενά. Ούτε μπορεί να σώσει ένας χαμένος τους ήδη χαμένους. Ή μήπως καμμένους; Εκτός κιαν το δίλημμα είναι η πολιτική επιβίωση του Τσίπρα ή έστω του Σύριζα και όχι η σωτηρία της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
ΥΓ 2. Ο Στρατής Μπουρνάζος και το κείμενο του υπερασπίζονται την αληθινή αξιοπρέπεια της Αριστεράς και διαφοροποιούνται από τους λογής επαγγελματίες του χώρου. Πιο συγκεκριμένα:
Το κείμενο αποχώρησης από την Αυγή του Στρατή Μπουρνάζου , που τον γνωρίζω και έχω συνεργαστεί μαζί του εδώ και είκοσι χρόνια, με λύπησε αλλά και με χαροποίησε. Με λύπησε γιατί περιγράφει αυτά που και εγώ νιώθω, την δική μου βαθιά απογοήτευση αλλά και με χαροποίησε γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με την ποιότητα και το ήθος του Μπουρνάζου στην Αριστερά.
Άλλοι προτιμούν να μασκαρεύουν την πραγματικότητα και να παραποιούν τη θεωρία στην οποία πίστευαν υπέρ μίας αξιοθρήνητης όσο και πρόσκαιρης εξουσίας. Παράδειγμα ο Κρατερός. Άλλοι γελοιοποιούνται ως φερέφωνα του Κατρούγκαλου ή του Σταθάκη. Όπως οι Τσεκεραίοι. Άλλοι, ακόμη χειρότερα, υπουργοποιούνται όπως ο καημένος ο Φίλης και ο ολίγιστος Ξυδάκης. Άλλοι αποχωρούν με την σεμνή αηδία του Στρατή. Το πιο δύσκολο, το πιο υπεύθυνο.
ΥΓ 3. Και ποιοι μένουν πια στην Αυγή που υπηρετήσαμε επί 30 και βάλε χρόνια;
Ο Κώστας Βούλγαρης, πολύτιμος για το μετερίζι που κρατάει. Για πόσο ακόμη;
Λίγους μήνες πριν γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση, σύστηνα ( sic ) τον Βούλγαρη στον Τσίπρα! Ο οποίος ήξερε τον Βαρεμένο αλλά όχι τον Βούλγαρη. Ελπίζω τουλάχιστον να έμαθε τώρα τον Μπουρνάζο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου