(Ετσι υποδέχεται ο χορός τον Θωμά Μπέκετ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι, έπειτα από εφτά χρόνια αυτοεξορίας στη Γαλλία. Σε λίγο, τέσσερις ιππότες του βασιλιά θα τον εκτελέσουν μέσα στον καθεδρικό ναό, επάνω στο αλτάρι). Το κείμενο, νομίζω, προοικονομεί εξαιρετικά το δράμα του σημερινού μικρόκοσμου και μακρόκοσμού μας. «Τού ευρύ κοινού», που θα έλεγε και η βραβευθείσα κ. Μπήλιω Τσουκαλά. Ο Γιώργος Σεφέρης μεταφράζει σε «Φονικό στην εκκλησία» το «Murder in the Cathedral» του, δασκάλου του, T.S. Eliot, το 1963 και αφιερώνει τη μετάφραση στον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Η έκδοση ανήκει στον «Ικαρο»).
EΙΠΑ «τέσσερις ιππότες» και θυμήθηκα τους τρεις καμπαλέρος που ορθοτομούσαν το λόγο του κ. Ρουσόπουλου στην ΕΡΤ κι εσχάτως εγκατέλειψαν το σκάφος για άλλα, ιδιωτικά, μαγαζιά. Ο,τι σώσανε στην Αγία Παρασκευή, σώσανε. Τώρα θα πραγματοποιούν κι αλλού θαύματα. Ομως στο Ραδιομέγαρο παραμένει -εκτός της Μπήλιους- και η κ. Παναγιωταρέα. Κάτι είναι κι αυτό. Μην είμαστε και πλεονέκτες, που έλεγε ο αείμνηστος Χατζηχρήστος, προσωπικός φίλος του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή, του original. Πρόκειται για τους κ.κ. Χουλιάρα, Παπουτσάνη και Σπυρόπουλο, αστέρες της τηλε-δημοσιογραφίας με απόλυτη, όμως, star του χώρου την κ. Στάη. Η οποία μου αρέσει για τον αδίστακτο και χαμογελαστό τρόπο που εκφωνεί τις ειδήσεις. Ταυτίζοντας το προσωπικό της ύφος με τη γενικότερη περιρρέουσαν ατμόσφαιραν, όπως θα 'λεγαν ο Ταιν και ο Ροΐδης. Αυτό το στιλ δεν μπορούν να φτάσουν οι κ.κ. Μάρα και Ολγα, όσο κι αν προσπαθούν. Επειδή δεν πρόκειται τόσο για ύφος όσο για στάση ζωής. (Εγώ πάλι προκρίνω ως στάση ζωής το παράδειγμα του Αιμίλιου Ζαχαρέα, πενθερού του Θόδωρου. Αν με αντιλαμβάνεστε.)
«ΝΑ δώσει ο Θεός να επιστρέψει ο Χριστόδουλος» δήλωνε σ' ένα παράθυρο η μονίμως οργισμένη -στα όρια της επαγγελματικής διαστροφής- οπλαρχηγός Λιάνα ορίζοντας τον απόλυτο αριστερό σουρεαλισμό: Μαρξ, Χριστός, Χριστόδουλος. Τούτων δοθέντων, η Παναγία να βάλει το χέρι της· κατά προτίμηση σε φόρμα καρπαζιάς. Εσείς, πάλι, με πιέζετε να πω την άποψή μου για τη δεσποινίς Πάνια, αλλά αντιστέκομαι επειδή θεωρώ πως η ίδια κοροϊδεύει λιγότερο απ' όλους. Εφόσον στην ανακατάταξη αξιών και εννοιών που ζούμε, η εμφάνιση στα μίντια και η επαναληπτική έκθεση στο φακό αποτελούν πια «μέγα καλό και πρώτο». Ολα τα υπόλοιπα παρέλκουν. Το «φαίνομαι άρα υπάρχω» είναι κλειδί για να επιτύχει κανείς στην πολιτική, στην κοινωνική, στην καλλιτεχνική κονίστρα. Το τι λέει και τι κάνει έχουν, σαφώς, υποδεέστερη σημασία. Στην εξίσωση Γιακουμάτος-Λόγος και Γιακουμάτος-εικόνα κυριαρχεί το δεύτερο. (Μοναδική εξαίρεση σ' αυτόν τον απόλυτο κανόνα ο Γιώργος Παπανδρέου. Εδώ εικόνα και λόγος ταυτίζονται με φορά προς τα κάτω.)
ΝΥΧΤΑ στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου με τον Μποκόρο να σώζει τα ποιητικά προσχήματα μιας συρραφής εφόσον το απλοϊκό δεν είναι ποτέ και απλό. Κι ο Χαλεπάς να δραπετεύει για μιαν, ακόμη, φορά. Κοιτάω τον έναστρο ουρανό για παρηγοριά κι ακούω τις φωνές του. Τριγμοί των δέντρων, νυχτοπούλια που κρώζουν, ο γρύλος που ειρωνεύεται τον γκιόνη, το ποντίκι που σπαράζει αβοήθητο στα νύχια της κουκουβάγιας, το ερωτευμένο βατράχι. Νύχτα, άλλοι πεθαίνουν κι άλλοι αγαπιούνται...
ΥΓ.1.: Αφήστε τις υποκρισίες και τη σιγή ενός λεπτού. Οι εμπρησμοί είναι πολύτιμος κρίκος της οικονομικής αλυσίδας. Σιγά μην αφήσουμε το οικοσύστημα να αποδυναμώσει το Σύστημα.
ΥΓ.2.: Η δήλωση της χρονιάς από τον κ. Βουλγαράκη: «Να καταργηθεί το υπουργείο Δημόσιας Τάξης» («Βήμα» 8/7). Το δικό του, προφανώς, έχει καταργηθεί σιωπηλά προ πολλού.
ΥΓ.3.: Ξέρετε πώς λέγεται αυτή που καθαρίζει στου Αυτιά; Μπατονέτα.
Κοινή, παράξενη, έκθεση των ομάδων «Συν» και «Τεχνοθύρας». Επειδή μόνο η -από κάτω- συλλογικότητα θα μας σώσει. Ενώ το γέλιο (μας) θα τους σαρώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου