Μπορεί να είναι άχρηστη μια απεργία;

Το ερώτημα δεν είναι επ’ ουδενί ρητορικό. Κυρίως γιατί το ιερό δικαίωμα της απεργίας, το έσχατο όπλο και η πιο αποτελεσματική ασπίδα των εργατικών δικαιωμάτων έχει υποστεί τόση και τέτοια φθορά στον τόπο μας από την κατάχρηση δυο τουλάχιστον δεκαετιών, ώστε ναι, μια ακόμα απεργία και μάλιστα μόνο 24ωρης διάρκειας μπορεί να είναι άχρηστη. Και είναι άχρηστη κυρίως γιατί γίνεται, φοβάμαι, για να δικαιολογήσουν οι επαγγελματίες του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού το ρόλο τους και για να συντηρούνται τα αιώνια προσχήματα περί «αγώνων, αντίστασης και πάλης» αλλά και οι συνεχείς αυταπάτες οι οποίες κρατούν τον τόπο σε έναν βαθύ λήθαργο.

Τι άραγε επιδιώκει η αυριανή απεργία; Μήπως να σταματήσει το τρίτο μνημόνιο που όμως έχει ψηφιστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία της προηγούμενης Βουλής ενώ η νυν Βουλή μετά από εισηγήσεις της Αριστερής κυβέρνησης συν οι ΑΝΕΛ ψηφίζει σωρηδόν τα άρθρα του; ‘Η μήπως απεργούμε για να ρίξουμε την κυβέρνηση που 2 φορές υπερψηφίσαμε και μάλιστα σε διάστημα λίγων μηνών; Αν ναι, τότε απεργούμε για να ξαναφέρουμε στην εξουσία τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή την ΔΗΜΑΡ, αν ενθυμείσθε οι παλαιότεροι. Όπερ παράλογον. Αφού όμως έχουμε καταψηφίσει τόσο δραματικά τους λεγόμενους Σαμαροβενιζέλους και αφού έχουμε αποδοκιμάσει τον Μπερτόδουλο κυρ Φώτη, μήπως ήρθε η στιγμή να δοκιμάσουμε πιο ακραία σχήματα; Τη Χρυσή Αυγή ας πούμε ή το ΚΚΕ; Το οποίο ΚΚΕ πιστό στην επαναστατική του γυμναστική παρότι έχει πέσει στο 5% περίπου του εκλογικού σώματος, εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι μιλάει εξ ονόματος όλου του λαού και ipso facto καλεί το λαό να αντιδράσει στους δυνάστες του (sic), όπου δυνάστες του βέβαια είναι ο λαοπρόβλητος Αλέξης , Δον Κιχώτης μιας αριστεράς που δεν πρόκαμε, όπως θα ‘λεγε και ο Χαρίλαος και βέβαια ο ασυμβίβαστος υπασπιστής του ο Σάντσο Πάντσα ή κατά κόσμον Καμμένος, ο στρατηλάτης!

Α! Το βρήκα! Απεργούμε σήμερα για να κατέβει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδήλωση εναντίον της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και η αστυνομία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να βρει την ευκαιρία να ρίξει μερικές ψιλές (ή και χοντρές) στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι ως λαός ξέρουνε καλά τι εστί βερίκοκο. Εν τω μεταξύ θα βρουν την ευκαιρία οι γνωστοί παράφρονες των Εξαρχείων για να επιτεθούν πάλι στην καρδιά της πόλης δημιουργώντας τις συνηθισμένες πια εικόνες ντροπής και βίας και προκλητικών καταστροφών που παγώνουν και διώχνουν τους ξένους και επιτείνουν την απελπισία των ντόπιων. Βλέπετε, χρόνια τώρα, η κουλτούρα πουν υποφώσκει στα ιδεολογικά κράσπεδα του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του είναι πως ταξικός εχθρός μας είναι ο μπάτσος της γωνίας, δηλαδή ένας υπαμειβόμενος και ελλιπώς εκπαιδευμένος προλετάριος που αποτελεί το σύμβολο της παράνοιας και της σύγχυσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τέτοια αφέλεια, τέτοιος πρωτογονισμός σκέψης, τέτοια και τόση αδυναμία ανάλυσης, τόσος και τέτοιος αντιμαρξιστικός ναϊβισμός. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιεί σήμερα όλα όσα κατήγγελλε ως ασυμβίβαστη αντιπολίτευση και αυτή η σχιζοφρενή συμπεριφορά τείνει να τρελάνει έναν ολόκληρο λαό. Όταν το περήφανο «Όχι» σε μια εβδομάδα έγινε έντιμο «Ναι» κι όταν η μετοχή της Eurobank που πριν από ενάμισι χρόνο πουλήθηκε σε τιμή 0,31, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταδικάζει το ξεπούλημα, σήμερα δόθηκε 0,01 ευρώ, οι τράπεζες πέρασαν εν μια νυκτί σε ξένα hedge funds και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Γιατί οι ηρωικοί αντιμνημονιακοί συνειδητοποίησαν με ακριβό κόστος πως τα μνημόνια είναι μονόδρομος. Παράλληλα η χώρα βυθίστηκε περισσότερο στην απελπισία και στη θανατερή στασιμότητα. Είπαμε: όχι απλώς κρίση αλλά βαθιά παρακμή.

Να μην απεργούμε λοιπόν; Να απεργούμε αλλά όχι μ’ αυτόν τον προδιαγεγραμμένο, τον ρουτινιέρικο, τον κουτοπόνηρο και εν τέλει υποκριτικό τρόπο. Να απεργούμε ξέροντας τι επιδιώκουμε και πριν απεργήσουμε διεκδικώντας, ας κάνουμε αυτό που πρωτίστως οφείλουμε για τον τόπο, στους εαυτούς μας και πάνω απ’ όλα στα παιδιά μας. Για να δημιουργηθεί ξανά πλούτος σε αυτή τη χώρα, χρειάζεται όλοι να εργαστούμε πάρα πολύ σκληρά και να υποστούμε κι άλλες θυσίες ξεπληρώνοντας τα λάθη που έχουμε διαπράξει όλοι μας ως κοινωνία και πρωτίστως η πολιτική ηγεσία αυτής της κοινωνίας. Μια ηγεσία σαφώς κατώτερη των ιστορικών περιστάσεων και καταφανώς λιποβαρής σε σχέση με τις απαιτήσεις των κρίσιμων στιγμών. Πως το έλεγε ο Σεπτίμιος Σεβήρος, σύντροφος αυτοκράτορας; Laboremus!

ΥΓ. 1 Τη στιγμή αυτή, η Ελλάδα απειλείται, υπερβολικά και άδικα, με έξοδο από το Schengen. Υπενθυμίζεται ότι ενώ στην Ιταλία έχουν αποβιβαστεί περί τους 150.000 μετανάστες, στην Ελλάδα ήρθαν 720.000 μόνο το 2015. Αυτό το τρομακτικό γεγονός όμως αδυνατεί να διαχειριστεί επωφελώς για τη χώρα η κυβέρνηση αλλά αντίθετα αναλώνεται σε μικροπαίγνια τακτικισμού με την αντιπολίτευση. Τέλος αυτό που συμβαίνει στη Ιδωμένη αποδεικνύει το απόλυτο ξεχαρβάλωμα του κράτους και την έλλειψη οποιασδήποτε σχετικής στρατηγικής.

ΥΓ. 2 Κι ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, κι ενώ οι πάντες βυσσοδομούν εναντίον μας, εμείς βρισκόμαστε στην «κοσμάρα» μας καθώς μια επαγγελματική ομάδα ξιφουλκεί ανερυθρίαστα εναντίον της άλλης. Ο Πρωθυπουργός διατηρεί ακόμα το συγκριτικό πλεονέκτημα των κινήσεων απέναντι σε μιάν διαλυμένη αξιωματική αντιπολίτευση. Το ερώτημα είναι ως πότε.