Μιχάλη Λιάπη, πάρε θέση!

ή, Πως ο Αλέξης τρώει ακόμα για πρωινό τους

σταθερούς δεινοσαύρους της πολιτικής σκηνής

Μποστ, ο πάντα επίκαιρος, 1978, γκαλερί ΑΔ

Με την αισθητική κάνουμε ωραία πράγματα, όχι όμως και τέχνη.

Ένα είναι βέβαιο, ο Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο και η κυβέρνηση του δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση. Όσο και αν το γεγονός αυτό είναι θεσμικά κακό για τον τόπο, εν τούτοις αποτελεί μια μορφή πολιτικής δικαιοσύνης. Τόσα χρόνια η Αριστερά ήταν ο θυματοποιημένος κομπάρσος του συστήματος. Τώρα η Αριστερά μοιάζει να παίρνει την ιστορική εκδίκησή της. Έστω κι αν δεν πρόκειται πια για Αριστερά αλλά για μια κομματική κουρελού με ολίγη από ακροδεξιά, ολίγη από ακροαριστερά, ολίγη από σοσιαλδημοκρατία και ολίγη από μερικούς δευτεροκλασάτους επαγγελματίες της εξουσίας που είδαν φως και μπήκαν.

Η κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα συμπεριλαμβάνουν από Βαρουφάκη έως Τζάκρη και από Κατρούγαλο έως Τασία, με τις επιλογές του Γιωργάκη Παπανδρέου σταθερά παρούσες. Είναι λυπηρό αλλά είναι αλήθεια. Σήμερα, του Αγίου Νικολάου, γιορτάζει ο νέο-λαλιωτισμός στα πρόσωπα του Νίκου Βούτση και του Νίκου Παππά. Άριστοι τακτικιστές αμφότεροι, εκπαιδευμένοι στον Περισσό και την  Κουμουνδούρου, έχουν θέσει εύκολα εκποδών όλο, συλλήβδην, το παλαιό πολιτικό προσωπικό που είναι και σάπιο και γερασμένο ασχέτως ηλικίας. Μετρήστε πόσους έχουν φάει με τον Τσίπρα, μετρ του κανιβαλισμού συντρόφων: Μιχάλη Παπαγιαννάκη, Αλέκο Αλαβάνο, Φώτη Κουβέλη, Γιωργάκη, Αντωνάκη Βαγγέλη, Μπαρούφα, Μητρόπουλο, Λαφαζάνη, Ζωή, κλπ. Όμως οι τακτικισμοί δεν συνιστούν και πολιτική, αφήστε που η μικρή ομάδα περί τον Τσίπρα αποδεικνύεται, παρά την οίησή της, κατώτερη των περιστάσεων. Αφού ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμη να διαπράξει γκάφες, να πει ψέματα και να εκτεθεί δραματικά τόσο στο εσωτερικό όσο στο εξωτερικό. Το πρόσφατο twit, γραμμένο από τον Τσέκερη(;), θα μπορούσε να είναι casus belli. Δεν γίνεται έτσι όμως εξωτερική πολιτική. Για να μην ξεχάσουμε και τη γκάφα του παππού Φλωμπέρ όταν απεκάλεσε τους Πολωνούς συνεργάτες των Γερμανών! Αγνοώντας πως ήταν οι πρώτοι που αντιστάθηκαν με ιππικό (sic) στη γερμανικά πάντζερ και ξεχνώντας τη σφαγή του Καλίν από τους Σοβιετικούς.

Ημιμαθής, λοιπόν, ιδεοληπτική, και παντελώς άσχετη ως προς τις ανάγκες διακυβέρνησης ενός σύγχρονου κράτους, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται αυτοσχεδιάζοντας και πολλαπλασιάζοντας τη εγγενή δυσπιστία των Ευρωπαίων εταίρων και ως προς τις πραγματικές της δυνατότητες και ως προς τις αληθινές της διαθέσεις. Εν τω μεταξύ η χώρα βουλιάζει παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο αυτισμού και μάλιστα σε μια ιστορική συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη. Ο πόλεμος που μαινόταν γύρω μας είναι ήδη εδώ αλλά εμείς νομίζουμε ότι πρόκειται για PlayStation και για virtual reality… Είπα PlayStation και θυμήθηκα τον Κωστάκη Καραμανλή. Οι ευθύνες του οποίου είναι τεράστιες και για τον κατάντημα της χώρας και για την προϊούσα διάλυση της ΝΔ. Προϊόν ο ίδιος της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού, θεωρεί πως μια ολόκληρη παράταξη είναι ιδιοκτησία του, βάσει ενός φεουδαλικού δίκαιου που επιβιώνει και στη μεταμοντέρνα μας συνθήκη. Για αυτό είναι πιο δεινόσαυρος από τον, μάλλον υπερβολικά, δαιμονοποιημένο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αλλά και του Γιωργάκη οι ευθύνες είναι κολοσσιαίες αφού ο ίδιος, αν και εκπρόσωπος ανάλογου «κληρονομικού τίτλου ευγενείας», έδωσε την χαριστική βολή στο κόμμα του μπαμπά του, ιδρύοντας καινούρια παράταξη! Και ο Σαμαράς, επίσης διασπαστής της παράταξης που τον ανέδειξε, κατάφερε να συρρικνώσει τη ΝΔ σε ακροδεξιό μόρφωμα συνομιλώντας με τη ΧΑ και προωθώντας ως διάδοχό του τις γνωστές καρικατούρες που γελοιοποιούν ως το μη περαιτέρω ένα ιστορικό κόμμα. Κι όλα αυτά ενώ οι πάντες γνωρίζουν πως η Ντόρα Μπακογιάννη είναι η επαρκέστερη πολιτικός σήμερα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τούτων δοθέντων, επαναλαμβάνουμε, ο Αλέξης παίζει ακόμα χωρίς αντίπαλο. Και αφού μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε σαλάμι του αέρος, σαλαμοποιώντας και απομακρύνοντας ζωτικά του κομμάτια όπως η ΔΗΜΑΡ ή το Αριστερό Ρεύμα, και μεταμορφώνοντας σε αέρα και την ιδεολογία και τις πολιτικές δεσμεύσεις του, οδεύει κουτσά στραβά προς την δημιουργία μια νέας κεντροαριστεράς. Θα τα καταφέρει; Μάλλον δύσκολα, κι αυτό γιατί η μετριοκρατία βασιλεύει στις επιλογές του. Απ´ την άλλη πλευρά είναι ιστορικά αναγκαία για τον τόπο, τώρα που η ΝΔ ακολουθεί την τύχη του ΠΑΣΟΚ, η δημιουργία μια μεγάλης ευρωπαϊκής, φιλελεύθερης παράταξης. Στοιχειώδης πολιτικός ρεαλισμός αλλά και βασικό ένστικτο επιβίωσης το απαιτούν. Διαφορετικά, η αποπολιτικοποίηση ευρέων μαζών θα είναι ακόμα πιο μεγάλη από την τεράστια αποχή των τελευταίων εκλογών. Κάτι πρέπει να γίνει τώρα. Ένα κόμμα που θα σταθεί απέναντι, αλλά και δίπλα, σε μιαν άλλη, ευρωπαϊκή και αληθινά μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά που έχει επίσης ανάγκη ο τόπος. Εκτός κι αν θεωρούμε μεταρρυθμίσεις τις μειώσεις των συντάξεων χωρίς να έχει εφαρμοστεί ενιαίο μισθολόγιο, αλλά και τη δωρεάν μετακίνηση στα μέσα μεταφοράς στην πρωτεύουσα την εβδομάδα του υποκριτικού και άχρηστου δημοψηφίσματος. Έλεος, ο εθνολαϊκισμός δεν είναι μεταρρύθμιση. Ήρθε η στιγμή να αυτενεργήσουν τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας εναντίον του δεινοσαυρισμού, παλιού και νέου. Εναντίον της στασιμότητας, της δημαγωγίας και της παρακμής.

Μην τα περιμένετε όλα από τον ανιψιό Μιχάλη!

Γιάννης Γαΐτης, η κηδεία του Τσε, 1968, γκαλερί ΑΔ

ΥΓ. Ομολογώ την αμαρτία μου, χαίρομαι για τη συντριβή των εφημερίδων που έχουν πέσει σχεδόν στο 1/5 της κυκλοφορίας τους σε σύγκριση με τις αρχές του 2000. Χαίρομαι επίσης για το κατάντημα των μεγαλοδημοσιογράφων-πατρώνων που έχουν μείνει και χωρίς κοινό και χωρίς επιρροή. Κάποτε ήταν τα μαντρόσκυλα του Συστήματος ισοπεδώνοντας κάθε αντίθετη φωνή, τώρα απλώς οι κλόουν του. Και άλλη δικαιοσύνη…