Υπάρχουν ταξίδια που κάναμε. Υπάρχουν ταξίδια που δεν θα
κάνουμε ποτέ, όσο και να τα ονειρευόμαστε. Αλλά και ταξίδια που δεν θέλουμε να
πραγματοποιήσουμε. Στην Καστοριά δεν πήγα ποτέ. Ούτε θα πάω. Εδώ θα μου πεις
δεν πήγα πότε στη Σαμαρκάνδη του Ταμερλάνου, ούτε στη Μεδίνα του Μωάμεθ, ούτε
βέβαια στη Μπραζίλια του Νυμάγιερ. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην ταξιδέψουμε
ποτέ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας στα μέρη που πραγματικά θα θέλαμε να πάμε.
Κάποτε-κάποτε, πιο αληθινοί τόποι από τους βιωμένους αποδεικνύονται εκείνοι που
τους ονειρευτήκαμε αλλά δε θα τους γνωρίσουμε ποτέ.
Ίσως αυτό να είναι και η πραγματική έννοια του ταξιδιού. Η
ευκαιρία για το όνειρο, ο τρόπος να δραπετεύεις. Όμως στην Καστοριά δε θα πάω
από άποψη. Από εκεί προερχόταν ένας έρωτάς μου όταν ήμουν τριάντα χρονών.
Έκτοτε, όποτε ακούω για την Καστοριά, θυμάμαι εκείνη. Αυτή η πόλη έχει ταυτιστεί
απόλυτα με το πρόσωπο, τη φωνή, την κίνησή της. Ακόμη και τη μυρωδιά της. Την ξέρω
την Καστοριά πολύ καλά, αποκλειστικά από
τις δικές της διηγήσεις. Την έχω δει στα μάτια της πολλές φορές. Την έχω
περπατήσει στο σώμα της. Σήμερα τι νόημα θα είχε ένα ταξίδι χωρίς εκείνη; Θα
ήτανε για μένα μια άδεια πόλη, μια πόλη-φάντασμα. Αντίθετα, κλείνοντας τα
μάτια, επισκέπτομαι τόσο τη Καστοριά όσο και την εποχή που ήμουν τριάντα
χρονών. Καθρεφτίζομαι στη λίμνη της και κοιτάζω το πρόσωπο του χρόνου.
Αρυτίδωτο. Αυτό κι αν είναι ταξίδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου