Τι συμβαίνει στο μυαλό του Αλέξη

« …Το Νταντά δεν αισθάνεται τίποτε, δεν είναι τίποτε, τίποτε, τίποτε. Είναι όπως οι ελπίδες σας: τίποτε, όπως οι παράδεισοί σας: τίποτε, όπως τα είδωλά σας: τίποτε…»

Φρανσίς Πικαμπιά

Τι συμβαίνει στο μυαλό του Αλέξη; Φοβάμαι τίποτε το ιδιαίτερο πλην ίσως αυτής της ευφορίας της ζαλιστικής  που καταλαμβάνει όσους βρίσκονται στα σύννεφα της εξουσίας. Προς το παρόν, δεν κοιτάει κάτω και καλά κάνει αλλά αρκείται να πιστεύει στις χιλιάδες ευχές που του προσφέρθηκαν αφειδώς για τη νέα χρονιά. Εμείς όμως κοιτάμε κάτω, ατενίζουμε με τρόμο την άβυσσο και φιλοσοφούμε σχετικά με το μάταιο των ευχολογίων. Ο Τσίπρας πιστεύει ακόμα στο άστρο του -φοβάμαι πως συνετέλεσα κι εγώ αρκετά σε αυτό- και ποντάρει ακόμη σε μιαν πολιτική των αυτοσχεδιασμών, της διεκπεραίωσης, και εκείνου το σπορ που λέγεται «σπρώχνουμε λίγο ακόμα μια μέρα λίγο πιο πέρα».

Όλο και περισσότεροι όμως συνειδητοποιούν ότι στις τελευταίες εκλογές μπορεί να έχασε η Δεξιά αλλά δεν κέρδισε η Αριστερά. Αυτό που κέρδισε είναι ένα προσομοίωμα της Αριστεράς, ένα simulacre, το οποίο σύμφωνα με τον Baudrillard αποτελεί το ακριβές μεν αντίγραφο χωρίς όμως πρωτότυπο. Που είναι, ποια είναι τελικά η Αριστερά; Αυτή είναι εκείνο το πολιτικό προϊόν που ισορροπεί στη χαράδρα που χαίνει ανάμεσα στις χρόνιες εμμονές και ευκολίες και στην πιο αδήριτη πραγματικότητα, ανάμεσα στα πάμπολλα ανώδυνα όσο και εύκολα «όχι» του παρελθόντος και στα επώδυνα όσο και επιβεβλημένα «ναι» του παρόντος..

Το ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα μοιάζει με το Νταντά του Πικαμπιά: δεν αισθάνεται τίποτε, είναι τίποτε, τίποτε όπως τα είδωλά μας. Ένα μείγμα ερασιτεχνών της πολιτικής, επαγγελματιών της ιδεολογίας και τυχοδιωκτών της εξουσίας, έχουν επιβεί του κράτους εξαπατώντας, ψευδόμενοι και ακυρώνοντας μιαν ολόκληρη εποχή, μιαν ολόκληρη γενιά. Αυτό δεν συγχωρώ στον Τσίπρα, τον Φλαμπουράρη, τον Βούτση και την παρέα τους: ότι ακύρωσαν τη γενιά μου και τις αξίες της νεότητάς μας. Ανήκω στην Αριστερά που θαύμαζε το Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Λάκη Σιάντα, τον Ηλία Ηλιού, τον Λυκούργο Καλλέργη, τον Αντώνη Καρκαγιάννη, τον Χρήστο Παπουτσάκη, τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Αυτόν το τελευταίο μερικοί από την παρούσα δράκα εξουσίας θεωρούν υπερεκτιμημένο. Όπως και χωρίς πολιτικό έρεισμα τον Λεωνίδα Κύρκο. Εκεί φτάσαμε.

Το αριστερό μόρφωμα του Αλέξη στερείται και οράματος και στρατηγικών αλλά και θεωρίας. Αναπαλαιώνει ξεπερασμένους νόμους όπως λ.χ. για την παιδεία, λειτουργεί, μισόν αιώνα μετά, με τα ξεθυμασμένα ανακλαστικά της Δικτατορίας (π.χ. το ιδεολόγημα του ασύλου που επιτρέπει ακόμη σε λογής συμμορίες να δρουν ανενόχλητες στους αχανείς χώρους των πανεπιστημιουπόλεων). Αυτή η «αριστερά» αποτελεί μέγιστο παράδειγμα προς αποφυγή για όποιον θελήσει να αποκαταστήσει την Αριστερά στο τόπο. Για όποιον επιμένει να είναι και πραγματιστής και ιδεολόγος και να αντιμετωπίζει την εξουσία όχι ως σκοπό αλλά ως μέσο. Ο ίδιος ο Τσίπρας λειτουργεί ως το απόλυτο αρνητικό παράδειγμα και για την κοινωνία και για το πολιτικό σύστημα: ημιμαθής, ανίκανος να επιλέξει συνεργάτες, παιδί του κομματικού σωλήνα, αδίστακτος, ψευδολόγος, χωρίς φαντασία και χωρίς επίγνωση των κινδύνων.

Το 2015 υπήρξε η χρονιά της απόλυτης εθνικής ήττας και μάλιστα με αριστερό πρόσημο. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τους βαρουφακισμούς και τη δημιουργική ασάφεια έχασε μια ακόμη ευκαιρία για τον τόπο. Το κόστος όλης αυτής της συσσωρευμένης επιπολαιότητας συν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπερβαίνει το 100 δις !!!. Ο Τσίπρας βιάστηκε πέρσι να εκβιάσει εκλογές με πρόσχημα την εκλογή προέδρου θέτοντας τον τόπο σε μιαν απίστευτη δοκιμασία. «Επιτυχίες» του η άκαρπη διαπραγμάτευση επί εφτά μήνες, ο Πρόεδρος Πάκης, τα Capital controls, το άχρηστο δημοψήφισμα, το καταστροφικό τρίτο μνημόνιο, η βιομηχανία των μεταμεσονύκτιων νόμων και άπειρες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με Χαϊκάλη, Κατρούγκαλο και Τασία μπορεί να υπήρξε μια λαίλαπα για τα μεσαία εισοδήματα, είναι όμως η απόλυτη καταστροφή για του ανέργους, τους υποαπασχολουμένους, τη νεολαία. Με δεδομένη τη αδυναμία της να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και με επιβεβαιωμένη την ιδεοληπτική απέχθεια προς την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία, παραμένει οχυρωμένη στο bunker του κράτους προωθώντας προσλήψεις ημετέρων και κομματικών. Πώς όμως παράγεται ο πλούτος όταν υποδύεσαι την Αριστερά σ’ έναν σκληρά καπιταλιστικό κόσμο, σε μιαν άκρως ανταγωνιστική διεθνή αγορά, και δεν διαθέτεις ούτε στρατηγική δράσης, ούτε υποστηρικτική θεωρία; Ο Τσίπρας απείλησε θεατρικά να αλλάξει την Ευρώπη αλλά αντ’ αυτού διαπιστώνουμε την δραματική άνοδο της ακροδεξιάς από την Γαλλία ως την Φινλανδία, την αποδυνάμωση των Podemos, και κυρίως τον περαιτέρω υποβιβασμό του στάτους της χώρας μας. Αν οι εκλογές γίνονταν στο τέλος του 2015 και μετά τις ισπανικές εκλογές, το σκηνικό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη θα ήταν πολύ διαφορετικό. Κυρίως θα είχαμε βγει από το μνημόνιο και θα είχαμε επιτύχει πλεονασματικό προϋπολογισμό, αποφεύγοντας τα capital controls.

Μόνη μας ελπίδα είναι να αποκτήσει η κυβέρνηση μια επαφή με την πραγματικότητα, ώστε να αντιμετωπίσει την ασφυξία στην υγεία, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, το ασφαλιστικό, και χωρίς φωτογραφικούς νόμους που να ευνοούν π.χ. τα αδέλφια μας, τους αιώνιους φοιτητές και τα ξαδέλφια μας τους καταδικασμένους για τρομοκρατικές πράξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να ωφελήσει στον τόπο, οφείλει να κόψει τον ομφάλιο λώρο τόσο με τα Εξάρχεια όσο και τους φοιτητοπατέρες συνδικαλιστές των ΑΕΙ. Διαφορετικά η παιδεία, δηλαδή το μέλλον του τόπου δεν αναβαθμίζεται. Αλλά βουλιάζει σε ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση. Έχω την αίσθηση ότι μας κυβερνά ένας ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού (εκεί έξω, στους θεσμούς, στα συνδικάτα, στο κοινοβούλιο, στη κυβέρνηση) και ένας ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού (εντός, δηλαδή μέσα στης φυλακής τα σίδερα όπου παίζεται ένα άλλο ανατριχιαστικό, πολιτικό παιχνίδι), σε τρόπον ώστε οι εσ. να δίνουν γραμμή στους εξ.

Συμπέρασμα: είμαστε πολύ λίγοι και πολύ άπειροι για να αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι έτσι, όχι τόσο επιπόλαια, τόσο τυχοδιωκτικά. Τουλάχιστον ας επιτρέψουμε στον κόσμο να μας επηρεάζει προς το καλύτερο ταρακουνώντας τις ξεθωριασμένες και πεπαλαιωμένες βεβαιότητες. Ως προς το τι συμβαίνει τώρα στο κεφάλι του Πρωθυπουργού μπορούμε να πούμε πως ο Τσίπρας εξαφανίζοντας ο, τιδήποτε κινείται στην πολιτική πανίδα από τον Αλέκο ως τον Φώτη και από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο ως την Ζωή και τον Παναγιώτη κατάφερε να έχει ένα και μοναδικό αντίπαλο: τον εαυτό του!

ΥΓ. 1 Τι συμβαίνει όμως και στο μυαλό του Κωστάκη; Είναι προφανές ότι υποστηρίζει Μεϊμαράκη για να τον χρησιμοποιήσει ως μεταβατικό πρόεδρο και να επιστρέψει οσονούπω.  Όπως είναι επίσης προφανές πως η καλύτερη λύση για τη ΝΔ και τον τόπο ο φιλευρωπαϊστής και εκσυγχρονιστής Μητσοτάκης. Τέτοιος πολιτικός αμοραλισμός, τέτοια αντίληψη ξεβολεμένου φεουδάρχη.

ΥΓ. 2 Και τι συμβαίνει στο μυαλό του Σημίτη; Τίποτε περισσότερο από την υστεροφημία του. Έστω κι αν ποτέ δεν τόλμησε να αναλάβει την τεράστια του ευθύνη για τον αντιπρόεδρό του Τσοχατζόπουλο. Λες και δεν ήταν αυτός ο πολιτικός του προϊστάμενος επί χρόνια. Έστω, μια συγνώμη. Στην Ελλάδα ελλείπουν τα πολιτικά μεγέθη αλλά περισσεύουν τα πολιτικά ego!