Το σινεμά

" Άφησα τη λύπη μου να με πλημμυρίσει

Αφέθηκα σ´ αυτήν αργά όπως σ´ ένα ποτάμι.

Με πήγαινε και μου έδειχνε εικόνες

Που δεν υπήρχαν πια κι όμως πονούσαν.

Με ταξίδευε κι εγώ ένιωθα κάπως

Ευτυχισμένος, μέσα στη τόση μου λύπη.

Αφού λυπόμουν τόσο, κάτι είχε υπάρξει,

Για κάτι είχα κάποτε χαρεί βαθιά. 

Είμαι εγώ, ο ίδιος, που ήμουν μια φορά

Ευτυχισμένος, υπάρχω ακόμη, ζω ακόμη

Αφού με ταξιδεύει έτσι η λύπη μου. 

Η λύπη μου, η μόνη απόδειξη ευτυχίας."

Έπειτα κάθησε στην άκρη της θάλασσας 

Και κοίταζε τον πιο αρχαίο κινηματογράφο.

Τα κύματα ήσαν οι πρωταγωνιστές μαζί

Και οι ιστορίες του. Όπως ο άνεμος ή ο ορίζοντας, 

Πράγματα που του έφερναν δάκρυα στα μάτια. 

Είναι από τους τύπους που κλαίνε στο σινεμά.

19/1/2016