3 ποιήματα για τη νέα χρονιά

Κ

Ως την Ψυχή

Ψύχομαι, καίγομαι, ψάχνω, χάνομαι, χαίνω, ψέγω, ψεύδομαι, ψευδίζω, ψυχορραγώ… Όμως που βρίσκεται η ψυχή μου; Σε ποια λέξη-ύπαρξη κρύβεται;

Ψυχή: Το Ψυ- προσπαθεί να τραβήξει πάνω, να αλιεύσει αυτή την άμορφη μάζα που απλώνεται στα σωθικά και εσωκλείει όλη τη δύναμη, την ενέργεια και τον πόνο της αγάπης. Το -χη την παραλαμβάνει ώστε να της δώσει ένα σχήμα, ένα νόημα, να την κάνει λεία σα μετάξι, αφήνοντας όμως επάνω της ματωμένες χαρακιές που την καθιστούν εύθραυστη, απροστάτευτη απέναντι σε όποιον άλλο θα την κρατήσει στα χέρια του.

Αυτό μου βγάζει ο ήχος της λέξης "Ψυχή". Κι όταν το προφέρω, αισθάνομαι να αδειάζω. Και τίποτα πια δε μένει από μένα. Γιατί η λέξη αυτή είναι το απόλυτο δόσιμο, η άνευ όρων, άνευ ορίων προσφορά του εαυτού, ως την τελευταία σταγόνα της ύπαρξής.

Ψυχή: Το νόημά της το ξέρεις. Από το Ψ μέχρι το Η, γίνε η ψυχή μου.

Μωβ

Τα μαλλιά της.

Μαύρα, πυκνά, με δαχτυλίδια.

Χαιρόταν να σέρνει

Τα δάχτυλά του στους πλοκάμους της.

Να τα μυρίζει εκστατικός

Στιλπνά και λεία.

Ίδια με τις ανταύγειες

Του αποσπερίτη.

Συχνά πάλι ήταν τα μαλλιά της 
Που του φανέρωναν 
Τον ερχομό της νύχτας
Το φεγγερό σκοτάδι.
Άστρα καρφιτσωμένα  

Σε βοστρύχους

Πέπλα για να κρύβεται

Η Σελήνη.

Την είδε μετά από καιρό.

Τα μαλλιά της

Που λάτρεψε

Εκείνα τα μαύρα 

Που του προφήτευαν

Το ξημέρωμα

Ήταν βαμμένα

Μωβ.

Διαμάντης Διαμαντόπουλος

Πορτραίτο

Ήταν πάντα εκεί.

Όποτε συνέβαινε κάτι.

Εκεί, ανάμεσα στους άλλους.

Υπαρκτός αλλά ποτέ «κάποιος».

Καλλιτέχνης; Απλώς πότης;

Ή, καταραμένος φιλότεχνος;

Και τα τρία και τίποτε.

Όμως ήταν πάντα εκεί

Όποτε συνέβαινε κάτι.

Μ’ ένα βλέμμα φευγάτο

Γεμάτο ντροπή και οίηση

Αυτός. Και οι άλλοι.

Καλλιτέχνης; Απλώς πότης;

Ή καταραμένος φιλότεχνος;

Ο νεκροθάφτης

Θα το διαγνώσει.