Η ζωγραφική σαν μουσική

 

František Kupka - Katedrála

Η θλίψη μου είναι το κάστρο μου

Σ. Κίρκεγκορ

Οι απαρχές της αφηρημένης τέχνης» ονομάζεται η πολύ φιλόδοξη έκθεση που φιλοξενείται στο Musée d'Orsay του Παρισιού ώς το τέλος Φεβρουαρίου του 2004. Πρόκειται για μια πρωτότυπη προσέγγιση, στηριγμένη σε αρχειακή έρευνα και μελέτη κειμένων και έργων του Ρομαντισμού, η οποία ανάγει την αφηρημένη ζωγραφική, καταρχάς, στη μουσική εμπειρία. Δηλαδή ένα είδος ut Pictura όχι Poesis αλλά Musica...

Ως τώρα αντιμετωπίζαμε το φαινόμενο της Αφαίρεσης, δηλαδή της μετάβασης από την (ανα)παράσταση στην ανεικονικότητα και στην αποκάλυψη της κρυμμένης δομής που κατοικεί πίσω από τις μορφές, ως μια γραμμική, φορμαλιστική εξέλιξη που έχει αφετηρία τους ιμπρεσιονιστές και τον Cézanne. Η αφαίρεση του Kandinsky ή του Malevich εθεωρείτο το ωρίμασμα μιας πορείας κατά την οποία αφαιρούνται από τη σύνθεση τα δευτερεύοντα, αφηγηματικά στοιχεία και το χρώμα ή η γραμμή λειτουργούν per se. Δηλαδή η ζωγραφική αυτοαναφαίρεται και ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός ή η οπτικοποίηση μιας αφηρημένης σχέσης ή ιδέας κυριαρχούν. Και έτσι όμως πάλι προκύπτει μια μορφή και μια εικόνα ώστε οι όροι «informel» ή «ανεικονικό» να μην είναι απόλυτα ακριβείς.

Οπως και να 'χει, η Αφαίρεση του 20ού αιώνα -θα την παραλλήλιζα με τη δωδεκαφθογγική μουσική- αποτελεί το γέρας της νεωτερικότητας, καθώς επιχειρηματολογεί πειστικά σχετικά με την ουσία και το πρόσωπο του αόρατου και καθώς απελευθερώνεται απ' όλες τις αφηγηματικές συμβάσεις της παράδοσης.

Αφαίρεση λοιπόν, είναι ο νέος τρόπος να βλέπουμε τον νέο κόσμο και η απόδειξη ότι τα πράγματα, η ουσία και η ερμηνεία τους δεν εξαντλούνται στο πρόδηλο. Το ταξίδι του βλέμματος οφείλει να καταδυθεί σαν τον Ορφέα στο σκότος για να ψηλαφίσει το φως και να διατρυπήσει την επιφάνεια ώστε να κερδίσει το βάθος των φαινομένων.

Ο Serge Lemoine, διευθυντής από διετίας στο Orsay, μας εξομολογήθηκε πως δεν θ' αναλάμβανε ένα τέτοιο εγχείρημα, αν δεν είχε ως επιμελητή τον Pascal Rousseau από το Πανεπιστήμιο της Tours, ειδικό στις πολυεπίπεδες εκδοχές του Ρομαντισμού.

Γιατί περί αυτού πρόκειται: ο Μοντερνισμός και η Αφαίρεση δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι ακραίες εφαρμογές του παθιασμένου εκείνου κινήματος που διαφοροποιείται δραματικά από τον αναγεννησιακό κλασικισμό και ομνύει στη μεταφυσική διάσταση της εμπειρίας και στο έσω ρίγος. Το δικαίωμα, τέλος, στην κραυγή...

Ετσι δεν είναι διόλου περίεργο το ότι η έκθεση αρχίζει με έναν παραισθητικά φωτισμένο άδειο διάδρομο, το έργο της σύγχρονης καλλιτέχνιδας Ann Veronica Janssens «Μουσικό Μάτι», το οποίο εισάγει και σωματικά τον θεατή στην εμπειρία της αφαίρεσης και στην πίστη ότι φως ίσον χρώμα και χρώμα, ανακλαστικά, συγκίνηση. Στη συνέχεια ο Caspar David Friedrich και οι μελέτες του Goethe σχετικά με τις αναλογίες χρωμάτων και ήχων, ζωγραφικής και μουσικής. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, η σχέση μας με το χρώμα οδηγεί στη ρίζα της αντίληψης και δεν αποκαλύπτει μόνο τους μυστικούς μηχανισμούς της τέχνης αλλά και τους μηχανισμούς της νόησης.

Απαρχές λοιπόν της Αφαίρεσης η πιο αφηρημένη και άυλη και αποπνευματωμένη τέχνη: η μουσική. Στην επόμενη αίθουσα δεσπόζει μια θαλασσογραφία του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (1849-1912) κι ένας πίνακας του Schönberg (1910) σαν απόδειξη της όσμωσης των τεχνών αλλά και ο «Χορός» του Picabia με τον τίτλο «Udnie», αναγραμματισμός της Udine (1913), ως εφαρμογή των συνθετικών εμμονών του Baudelaire, δηλαδή της «ορχηστρικοποίησης» των χρωμάτων. Είναι λοιπόν το ιδεατό μοντέλο της μουσικής που ωθεί τη ζωγραφική σε αφηρημένες φόρμες, κινητικές και δυναμικές (πρβλ. τη σειρά του Τσέχου F. Kupka «Etudes pour Amorpha»).

Από τον 18ο αι., ήδη, ο Ιησουίτης Louis Bertrand Castel ονειρεύεται ένα πιάνο οπτικό που να παράγει μουσική και χρώματα! (Clavencin oculaire, musique chromatique). Το 1893 ο Alexander Rimington εφευρίσκει το Color Organ και το 1888 κυκλοφορεί η μελέτη «Farben und Noten» (χρώματα και νότες) του Ch. Huth με παραδείγματα από τη μουσική και τη χρωματική κλίμακα. Και πλάι σ' αυτά οι πίνακες της Alexandra Exter με τίτλο «Rythmes Colores» (1916) και το «Piano Optiphonique» του Vladimir Baranof - Rossine.

Η έκθεση βρίθει υποενοτήτων με τους εύγλωττους τίτλους «παρτίτα», «καντέντσα», «συμφωνία», «αντήχηση», «ρυθμός» κ.λπ. Ο Kupka (1871-1957) βέβαια έχει την τιμητική λόγω της μουσικής μανίας των εικαστικών ερευνών του. Δανεισμένος από την Nadodni Galerie της Πράγας εκτίθεται ο πίνακάς του «Τα πλήκτρα του πιάνου - Η λίμνη» (1909). Στη σύνθεση αυτή τα πλήκτρα ίπτανται από την ταστιέρα και ενώνονται με τα κύματα της λίμνης σε μια ενιαία, ρυθμική δράση, όπου τα χρώματα διεκδικούν ισάξιο κύρος με τις συγχορδίες. Ας αναφερθεί εδώ το έργο του Signiac «Adagio, Opus 221» του 1891 ως επίρρωση του μουσικού τρόπου με τον οποίο προσεγγίζουν οι ζωγράφοι αυτοί τα θέματά τους.

Ο «νονός», εξάλλου, του κυβισμού, ποιητής G. Apollinaire θα βαφτίσει ανάλογα «ορφισμό» τη ζωγραφική έρευνα του παθιασμένου με το «μουσικό χρώμα» Delaunay (ο όρος «συγχρονισμός» -simultaneism από τον φυσικό Chevreul ακολούθησε). Ανάλογες εκδοχές διατυπώνουν οι Severini, Balla, MacDonald-Wright κ.ά.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως πρόκειται για μια ζωγραφική, την αφηρημένη, που απευθύνεται σ' όλες τις αισθήσεις και αμφισβητεί την αισθητική πρωτοκαθεδρία της μουσικής. Τα χρώματα όπως και οι ήχοι δεν επιδρούν στον δέκτη τους μόνο αισθητικά αλλά και ηθικά (Goethe, 1810).

Ο ρομαντικός C. D. Friedrich επιδιώκοντας τη «συναισθησία» ζωγραφίζει το 1830 ένα είδος λατέρνας μάτζικα προς τιμήν του τσάρεβιτς Αλεξάνδρου με περίοπτες, διάφανες εικόνες και μηχανικές μουσικές ως αλληγορία της βέβηλης τέχνης και της ουράνιας.

Επιδίωξη του καλλιτέχνη η ταπείνωση της ύλης, το αιθέριο συναίσθημα μέσω της μουσικής γλώσσας και του φωτός! Ο θεατής-ακροατής μπορεί να φτάσει ακόμη και στην παραίσθηση, δηλαδή στην απόλυτη συγκίνηση (πρβλ. τα ανάλογα πειράματα του Mesmer σχετικά με την ύπνωση-κάθαρση).

Τέλος, η έκθεση περιλαμβάνει πολλά, όχι γνωστά ονόματα καλλιτεχνών απ' όλη την Ευρώπη (π.χ. του Μ. Κ. Ciurlionis ή του L. Survage), δείγμα της πλατιάς έρευνας των επιμελητών αλλά και της έντονης, πλέον, τάσης των σύγχρονων ιστορικών τέχνης ν' αντιμετωπίζουν ενιαία την ευρωπαϊκή δημιουργία. Υπό την έννοια αυτή ο Κ. Παρθένης (ιδιαίτερα με τις αλληγορίες του για τη μουσική αλλά και το ζωγραφισμένο κάλυμμα του πιάνου) ή ο Σπ. Παπαλουκάς (με τις ρυθμικές του μελέτες του φωτός-ήχου) θα μπορούσαν να συμμετάσχουν.

Αρκεί οι εγχώριοι διευθυντές μουσείων, οι υπεύθυνοι του ΥΠΠΟ και οι διοργανωτές μεγάλων εκθέσεων να κοίταζαν ουσιαστικά κι όχι ευκαιριακά έξω (ελληνιστί outlook). Ούτως ή άλλως πάντως η ενσωμάτωση της ελληνικής τέχνης στην ευρύτερη ευρωπαϊκή ιστορία των μορφών παραμένει ένα ανοιχτό στοίχημα για όλους.

7 - 14/12/2003

Στους λαβύρινθους του Πόλοκ

"Σκέφτομαι πως το ζωγραφικό dripping του Pollock, το εφηύρε πολύ νωρίτερα, ως μουσική φόρμα, το 1933, ο Sostakovich με το κοντσέρτο για ορχήστρα, πιάνο και τρομπέτα έργο 35 (αν θυμάμαι καλά). Εκεί ο βασικός, ηχητικός καμβάς ποικίλλεται ελεύθερα με αναρχικές παρεμβάσεις του πιάνου και της τρομπέτας που δημιουργούν ένα ευφρόσυνο, καλοχτισμένο χάος. Δεν πρόκειται για τζαζ , πρόκειται για μουσικό ντρίπινγκ!"
(Από το fb μου) 

Ο Τζάκσον Πόλοκ υπήρξε ο άνθρωπος που μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επανεφηύρε τη ζωγραφική, μ' άλλα λόγια το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε χωρίς παρελθοντικές αναφορές.

Παράλληλα, διατύπωσε ένα εικονογραφικό ιδίωμα και έναν εκφραστικό αυτοματισμό που έμελλαν να δημιουργήσουν σχολή και στις ΗΠΑ και σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ο Πόλοκ παρέμεινε σ' όλη τη ζωή του μια πυρετώδης αντίφαση, το υπόδειγμα του αβανγκάρντ δημιουργού που οφείλει να υπερβεί τον εαυτό του, να αντιπαλέψει με τους δαίμονές του για να γοητεύσει την ιστορία.

Το καινούριο, ως ο νεωτερικός μύθος δηλοί, πάντα κυοφορείται με ωδίνες και συχνά εξοντώνει όποιον το γεννά. Ετσι ο Πόλοκ ζήλωσε τη μοίρα του Βαν Γκογκ και διεκδίκησε ανάλογη τύχη, σχοινοβατώντας ανάμεσα στην επιτυχία και την αυτοκαταστροφή. Οντας ο ίδιος ενστικτώδης και υπερευαίσθητος, λαϊκός και διανοούμενος, παράφορος και ντροπαλός, βακχικός και απολλώνιος -κυρίως αυτό!- κι αν ακόμη δεν υπήρχε βιολογικά, όφειλαν η εποχή και το περιβάλλον του, ο Κλίμεντ Γκρίνμπεργκ και η Πέγκι Γκουγκενχάιμ, η νεϋορκέζικη σκηνή και η αμερικανική πολιτική για την προβολή της εγχώριας τέχνης, να τον εφεύρουν! Και αυτός πάλι, με τη σειρά του, έπρεπε να βρει μια ζωγραφική που να είναι συγχρόνως μεγαλειώδης και απλή, μεταφυσική και σχεδόν αυταπόδεικτη, να εκφράζει τα πάντα και τίποτε συγκεκριμένο και να εξελίσσει την παραμελημένη κουλτούρα των ιθαγενών (των λεγόμενων native americans) μέσα από τα στάνταρντ όμως της πιο εξεζητημένης και υπερφίαλης modernite.

Ο Πόλοκ, παιδί του πικασικού αυτοσχεδιασμού, λάτρης των μεξικάνων muralists όπως και του τελώνη Ρουσό -κυρίως για το θεολογικό-μαγικό στοιχείο που κρυβόταν στην «αφελή» του, σχεδόν σουρεαλίζουσα εικονοποιία-, επρόκειτο να γίνει η απάντηση της άλλης πλευράς του Ατλαντικού απέναντι στη δυτικοευρωπαϊκή υπεροχή και ο Πικάσο του νέου κόσμου. Ενας Πικάσο, λιγότερο ταύρος και περισσότερο σκορπιός, έτοιμος να κολυμπήσει στο αλκοόλ, να εκτεθεί σε πολύπλοκες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις, να καταρρεύσει αλλά και να υποστηρίξει ένα έργο με μεγαλύτερη εσωτερική συνέπεια και εξελικτική ένταση από εκείνο του πληθωρικού και άνισου προτύπου του.

Γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1912 στο Cody του Γουαϊόμινκ και το 1929 τον βρίσκουμε να σπουδάζει ζωγραφική στην Art Students' League της Ν. Υόρκης, ένα λαϊκό σχολείο, με δάσκαλο τον Τόμας Χαρτ Μπέντον εκπρόσωπο των Regionalists, δηλαδή των απολογητών της αμερικανικής ηθογραφίας με έμφαση στις εικόνες από τον Νότο και τις απομακρυσμένες πολιτείες του Φαρ Ουέστ.

Ο δάσκαλός του Μπέντον (1889-1975) ξεκίνησε ως γελοιογράφος σ' εφημερίδες, συνέχισε ως συνθέτης μεγάλων τοιχογραφιών με σύγχρονο κοινωνικό περιεχόμενο. Από το 1938 ώς το 1942 ο Πόλοκ εργάστηκε στο λεγόμενο Federal Art Project, το οποίο υποστήριζε καλλιτέχνες που είχαν πληγεί από τη μεγάλη κρίση του '30 και πριμοδοτούσε τη διακόσμηση δημόσιων κτιρίων.

Το όλο πρόγραμμα υπαγόταν στο New Deal του προέδρου Ρούσβελτ και προετοίμαζε την αμερικανική τέχνη για τη μεταπολεμική της εξάπλωση και παγκόσμια επιβολή (Προς την κατεύθυνση αυτή βοήθησαν οι USIA, η CIA αλλά και οι κατά τόπους πρεσβείες των ΗΠΑ).

Το πρόγραμμα επίσης περιελάμβανε το Index οf American Design, ένα γιγαντιαίο σχέδιο καταγραφής των εφαρμοσμένων τεχνών σ' όλες τις ΗΠΑ! Τα αναφέρω αυτά για να υποστηρίξω πως ο Πόλοκ δεν είναι απλώς ένας μοναδικά ταλαντούχος μιας γενιάς, μια εξαιρετική περίπτωση που γεννά απροσδόκητα η Ιστορία όπως θα ήθελαν οι ρομαντικές ιστορίες της τέχνης ή το Χόλιγουντ και η τρυφερή ταινία του Εντ Χάρις, αλλά συγκεκριμένο προϊόν συγκεκριμένων κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και ασφαλώς η ατομικότητα εκείνη που τη δεδομένη στιγμή ευνοήθηκε από τη συγκυρία ώστε να καταγραφεί πρώτη ως προς κάτι που ήταν ώριμο να επισυμβεί. Και εννοώ το action painting, αυτή την αυθόρμητη εκστατική ενεργειακή καταγραφή ενός αυθεντικού εξπρεσιονιστικού συναισθήματος. Μιας δράσης που δεν περιγράφει αλλά είναι, καθιστώντας τη ζωγραφική διαδικασία πρωτίστως μια πράξη και μια ιεροτελεστία γραφής.

Η action painting καταγράφεται, εν είδει λευκής μαγείας σαν τις τελετές των Ινδιάνων Ναβάχο που μελετούσε, αποκλειστικά στον Πόλοκ, όπως επίσης το all-over ύφος της ζωγραφικής που καθιστά τον καμβά έναν επίπεδο στίβο αλληλοδιασταυρούμενων ενεργειών και του οργιαστικού χορού στον οποίο επιδίδεται ο ζωγράφος ώστε το σώμα του όλο να εκλύει μιαν ακατάσχετη εικονορροή σαν πληγή.

Τόσο πρωτοποριακός που έγινε κλασικός

Το 1940 ο Πόλοκ πρωτοεκθέτει στην γκαλερί MacMillan μαζί με τη Λι Κράσνερ μετέπειτα γυναίκα του και τον Βίλεμ ντε Κούνινγκ, ενώ η πρώτη του ατομική έγινε το 1943 στην γκαλερί Art of Century. Ακόμη ζωγραφίζει παραστατικά θέματα με ρομαντικό αίσθημα και εξπρεσιονίζουσα παραμόρφωση. Το επίτευγμά του αναδύεται αιφνίδια στα μέσα του 1947 καθώς εγκαταλείπει το καβαλέτο και τα πινέλα και απλώνει καμβάδες στο πάτωμα, χύνοντας το χρώμα από ντενεκεδάκια ή ραντίζοντάς το με βίαιες κινήσεις ώστε να δημιουργεί λαβυρίνθους και γαλαξίες από σταλαγματιές. Η κηλίδα-μονάδα που επανεγγράφει τον κόσμο ως πρωτεϊκός του πυρήνας μπορεί να είναι μια ιδέα του Σεζάν ή του Κλέε, ενδεχομένως να συνιστά μιαν ιδεοληψία των σουρεαλιστών ποιητών και της αυτόματης γραφής τους, όμως ο Πόλοκ το πρότεινε ως ένα μέγα έπος χωρίς την υποχρέωση κάποιου να είναι ήρωας, καλά και σώνει.

Αυτή η ζωγραφική γρήγορα γέμισε τις γκαλερί, τα μουσεία και τις επαύλεις των αμερικανών εκατομμυριούχων, οδήγησε τον ζωγράφο στην απότομη φήμη, τον κατέστησε εξώφυλλο στο «Life» με τον υπότιτλο «Jack the Dripper, ο μεγαλύτερος ζωγράφος της Αμερικής», του έδωσε χρήματα και τη στιγμή που άγγιζε το όνειρό του, τον έστειλε να καρφωθεί σ' ένα δέντρο μαζί με την ανοιχτή του Πόντιακ. Ηταν καλοκαίρι του 1956. Πριν από 50 χρόνια ακριβώς.

Το 1944 ο Πόλοκ παντρεύτηκε τη Λι Κράσνερ (1911-1984), η οποία τον καθοδήγησε, μάνατζερ μαζί και ερωμένη, και η οποία επηρεάστηκε βαθιά από το ταμπεραμέντο της ζωγραφικής του. Οπως επίσης τον υποστήριξε ο κριτικός Χάρολντ Ρόζενμπεργκ, κυρίως απέναντι σ' εκείνους που σάρκαζαν ως ακατάληπτο το ιδίωμά του. Η γνωστή, παλαιά ιστορία. Οι άνθρωποι εξορκίζουν ό,τι τους υπερβαίνει ή ό,τι δεν τους είναι άμεσα οικείο. Η σχέση μοντέρνας τέχνης και κοινού μοιάζει με τον σκύλο που γαβγίζει όποιον άγνωστο τον πλησιάζει. Το 1950 ο Πόλοκ εκθέτει στο Museo Civico Correr της Βενετίας και στην Galeria d' Arte del Naviglio. Λεπτομέρεια: το 1948 η ηγερία του Πέγκι Γκουγκενχάιμ είχε εκθέσει, στο πλαίσιο της Μπιενάλε Βενετίας, τη συλλογή της στο άδειο, λόγω εμφυλίου πολέμου, ελληνικό περίπτερο! Η πρώτη του αναδρομική οργανώθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Ν. Υόρκης μόλις το 1956, λίγο μετά τον θάνατό του, και το 1967. Ο Ρόζενμπεργκ έγραψε γι' αυτόν: «Η πρωτοτυπία του συνίσταται στο ότι μεγάλωσε την κλίμακα και τη συνέχεια των ελεύθερών του χειρονομιών ώστε ο καμβάς να καταστεί αρένα παρά ένας χώρος που αναδιατάσσει αντικείμενα...». (The Tradition of the New, Ν.Υ. 1959). Στην πρώτη ατομική έκθεση του Βλάση Κανιάρη το 1958, η αισθητική του Πόλοκ είναι προφανής. Ο ίδιος ο ζωγράφος υποστήριζε ότι τότε αγνοούσε το έργο του. Ο μως η έμεση, έστω, επίδραση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ο Σούμαχερ, ο κορυφαίος της αφαίρεσης στη Γερμανία ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον ιδιόρυθμο Αμερικανό, ενώ ο Λουκάς Σαμαράς στα «Fabrics» επιδίδεται σε ένα «στάξιμο» χρησιμοποιώντας όχι χρώμα αλλά λωρίδες υφασμάτων. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακά παρόμοιο.

Στην πράξη ο Πόλοκ υπήρξε, παρ' όλο το χάος του κόσμου που αποκάλυψε, ένας ζωγράφος σχεδόν κλασικός και ένας εραστής του ενδιάθετου ρυθμού που κινεί το σύμπαν.

7 - 06/08/2006

ΑΚΟΜΑ ΤΟΥΤΗ Η ΑΝΟΙΞΗ ΡΑΓΙΑΔΕΣ ...

Δε θέμε γρόσια μωρέ, θέμε τη λεφτεριά μας! (Όλα τα λεφτά αυτό το σύνθημα).

Κάντε κουράγιο μωρέ παλικάρια, αδέρφια μου πονεμένα, κορίτσια απάρθενα, όσο να έρθει ο Μοσκοβισής για να φέρει το Σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη. Ταχιά- ταχιά θα βαρέσουν τα σήμαντρα για την Ανάσταση, για την ανάκαμψη και την επανεκκίνηση της οικονομίας όπως μας το είπε και μας το βεβαίωσε, αδέρφια μου πληγωμένα, ο πρωτοκαπετάνιος μας, ο Αλέξης, ο Τσίπρας και η πρώτη φθορά αριστερά του! Κάντε κουράγιο παλικάρια μου, αδέρφια και αδερφές – ενδεχομένως-, θυμηθείτε τον Δημήτρη, τον Παπαμιχαήλ στο Μανιάκι, θυμηθείτε τον Γιάνη, το Βαρουφάκι στο Κούγκι, μνημονέψτε- τώρα που σας βρήκε το κακό με τα μνημόνια- Διονύσιο Σολωμό και Κατρούγκαλο και αναθαρρήστε. Δώδεκα και μια μείνανε! Κάντε κουράγιο μωρέ Έλληνες και έρχεται η Ανάσταση του γένους όπως το προφήτευσε ο Πατροκοσμάς ο Αιτωλός και ο Νίκος ο Χατζηνικολάου (ο τελευταίος, είναι αλήθεια, λάου-λάου). . Θα τελειώσουν τα μνημονιακά σας βάσανα και θα αρχίσει η ανάπτυξη και η ανάκαμψη όπως το υποσχέθηκε κι ο άλλος, ο πρωτοκαπετάνιος, ο Δημήτρης, ο εντελώς συγκαμμένος Καμμένος. Ο οποίος την Κυριακή του Πάσχα θα ντυθεί οβελίας κατά το έθιμο και την Δευτέρα μάλλον Οβελίξ λόγω της ανάλωσης του οβελία. Εκτός κιαν ντυθεί Σάκκο και Βαντσέτι για να εορτάσει την μεταφερθείσα εργατική Πρωτομαγιά! Αυτός, ο πρώτος Εργάτης και Αρχιστράτηγος των συνόρων μας. (Η ΦΥΡΟΜ εξαιρείται από τη φύλαξη πατριώτες για τους γνωστούς λόγους). Λίγες μέρες λοιπόν απόμειναν ώσπου να έρθει το μέγα Σάββατο και να βγει ο Παππάς, ο Νίκος με το μουσάκι αλά Λένιν, στην ωραία πύλη του Μαξίμου και με φωνή στεντόρεια να ψάλει το Δεύτε, λάβετε φως αδέρφια ! Επιτέλους νικήθηκε το σκοτάδι, η Λαγκάρντ, ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ και οι δαίμονες του Καρβέλα, της Βίσση, των Βρυξελλών και του Βερολίνου! Τα βάσανα μας θα τελειώσουν καθώς θα ξημερώσει της αυγής το πρώτο, αναστάσιμο φως και θα έρθει της αυγής το δροσάτο, πρώτο αγέρι καθώς λέει και ο ποιητής. Ο ποιητής, ο Ντομπρόβσκις που προφήτεψε πως θα κλείσει η συμφωνία και θα έρθει η ανάκαμψη όχι με το Πάσχα των καθολικών που είναι και αιρετικοί ως γνωστόν αλλά με το Πάσχα το αυθεντικό των ορθοδόξων που φέτος θα έρθει ντάλα καλοκαίρι και θα μας βρει όλους στις ακρογιαλιές με τα μπανιερά να τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά και να τραγανίζουμε πετσούλες (καμία σχέση με τις τσούλες παρότι και αυτές θεωρούνται εκ παραδόσεως τραγανιστές). Εν ολίγοις, τελειότητα!

 Θέλω μόνο να δω τι θα μας πουν τότε εκείνοι οι Άπιστοι Θωμάδες που ισχυρίζονται, ακόμη και τώρα, λίγο πριν το οριστικό τέλος των μνημονίων και την διαρκή ανάσταση ψυχών και σωμάτων, ότι όλα αυτά είναι λαϊκισμός και ψεύδη και πως η ανάσταση και η ανάκαμψη και η επανεκκίνηση και η ανατροφοδότηση των τραπεζών δεν θα πραγματοποιηθούν αλλά πάλι θα βουλιάζουμε στη στασιμότητα και το τέλμα όπως και πέρσι. Καλή ώρα ή μάλλον κακή ώρα, αν ενθυμείσθε αδέρφια, που μάλλον ενθυμείσθε. Σα δεν ντρέπονται οι απάτριδες, τα όργανα των ξένων συμφερόντων, οι προσκυνημένοι ραγιάδες ,οι αδελφοφάδες, Θέ μου σχώρα με! Και τι θα πουν όταν το παλικάρι μας, ο Αλέξης, σαν Άη Γιώργης και σαν Γεώργιος Καραϊσκάκης ή και Γιώργος Μπαλάφας μπορώ να πω, ή καπετάν Μπαλαφάρας, έφιππος, δηλαδή πάνω στο άλογο, θα μπει περήφανα μέσα στη Βουλή των Ελλήνωνε με τη μαύρη χάρτα στο χέρι και θα την κουνήσει ομπρός στα μάτια των προσκυνημένων και θα πει: Να ωρέ, σας έλεγα την αλήθεια, το σκίζω το μνημόνιο εδωνά, ομπρός σας κιοτήδες, Αδώνιδες, πράχτορες και γιουσουφάκια της Μέρκελ! Άμποτες (και Κωστέλο) Καραμανλή με το συμπάθιο και χρόνια μας πολλά!

Εξάγουμε επανάσταση και ... μούρη, τώρα και στην Ελβετία! Ο Γιάνης πήρε θέση για το δημοψήφισμα του Ιουνίου που ασφαλώς δεν θα περάσει! Σας θυμίζει κάτι;

ΥΓ. 1 Ως προς το 24% στο ΦΠΑ, αυτός επιβλήθηκε συμβολικά ωρέ γκιαούρηδες για να καταρριφθεί ένας ακόμη αστικός μύθος : Η λαϊκή επανάσταση του 1821 δεν ξεκίνησε στις 25 Μάρτη από τους κοτζαμπάσηδες και τους μητροπολιτάδες στην Άγια Λαύρα όπως θέλει το πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο αλλά στις 24 από τον Σταθάκη τον ακτήμονα και τον ελληνομαθή, εκατομμυριούχο τσάκαλο, τον Τσακαλώτο ντε, στα κορφοβούνια και τα δίασελα του Χίλτον.

 ΥΓ . 2 Ως προς τους καλλιτέχνες πάλι και τη σύγκρουση τους με το κατεστημένο θα περιμένουμε πολύ ακόμη αδέρφια. Βλέπετε δεν ζούνε πια ο Μάνος Κατράκης, ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Μανόλης Αναγνωστάκης και οι ανάλογοι  ήρωες. Και ο Ρήγας δεν είναι Αξελός όπως και ο Κώστας Αξελός δεν είναι Ρήγας Φεραίος. Σας μπέρδεψα λιγάκι;

ΥΓ . 3 Άσχετο : Δεν πηγαίνω εγώ στου Ζόναρς, με τους άλλους άλλους αλαζόνα(ρ)ς. Κατά τ´ άλλα οι πρόσφυγες έχουν ακόμα κλειστή την σιδηροδρομική γραμμή με την οποία η χώρα επικοινωνεί με την υπόλοιπη Ευρώπη. Και δεν ενοχλείται κανείς. Όπως επίσης από το ότι επί τέσσερις μήνες δεν απονέμεται δικαιοσύνη. Και βέβαια κανενός δεν ιδρώνει η αμασχάλη για την παντελή ανυπαρξία κράτους. 

ΥΓ . 4  Σχετικό : Ως εδώ όμως τα αστειάκια. Το αδιέξοδο της χώρας γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο εφιαλτικό καθώς δεν διαφαίνεται η παραμικρή διέξοδος από πουθενά . Λάθη και συμφέροντα τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό ιδεοληψίες και εμμονές έχουν αγκαλιάσει σαν θανατερός βρόγχος τη χώρα και την οδηγούν στην απόλυτη παρακμή. Οι κρατούντες ούτε ξέρουν ούτε μπορούν να αναστρέψουν το πνιγηρό κλίμα της παραλυσίας και της ασφυξίας σε κάθε παραγωγικό τομέα της χώρας τη στιγμή μάλιστα που" θεσμοί " και εταίροι θεωρούν " μεταρρυθμίσεις " την επιβολή νέων επαχθών οριζόντιων φόρων και την συνεχή αφαίμαξη των συνήθων υποζυγίων, μισθωτών και συνταξιούχων. Ζούμε πάλι " Μέρες του 2015 " λες και δεν έχουμε τίποτε διδαχτεί από τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος εξαθλιώνοντας κυριολεκτικά τη μεσαία τάξη, τη ραχοκοκαλιά του τόπου και ξεπουλώντας στο πανικό μας επάνω και τα τελευταία τιμαλφή της γιαγιάς. Αλλά βέβαια ούτε αυτό είναι παραγωγική πολιτική. Τη στιγμή μάλιστα που επιχειρήσεις και επιχειρηματίες είτε χρεοκοπούν είτε εγκαταλείπουν δρομαίοι τη πατρίδα. Ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά δεν είχαμε μια κοινωνία πιο αμέτοχη στη λήψη των  αποφάσεων  που την αφορούν, πιο παθητική, πιο εγκαταλελειμμένη. Η Εβδομάδα των Παθών, με άλλα λόγια, κρατάει χρόνια στο τόπο μας και η Κυριακή της Ανάστασης αργεί πολύ ακόμα.