Βαλς για πεθαμένους

Μεγάλες στιγμές! Το νέο μνημόνιο έρχεται, χαμογελάστε! Σας βλέπει ο κ. Βαλς!

Προτείνω ο συγκεκριμένος , κακοπληρωμένος (16 φορές το χρόνο!) υπάλληλος της Βουλής να λάβει ειδικό, επιπλέον, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.
Και βεβαίως, αν θέλει να πάει μπροστά, να βγάλει τη γραβάτα! Όλα κι όλα, είμαστε αριστεροί, πάνω απ’ όλα!

Πρώτα το είπε η ΕΡΤ με συγκρατημένη υπερηφάνεια. Έπειτα το έγραψε η Αυγή  με αυθεντική συγκίνηση.. Ναι, είναι αλήθεια.Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας κύριος Βαλς δήλωσε στα σοβαρά - επειδή εμείς ως γνωστόν δεν σηκώνουμε πλάκες- ότι θαυμάζει τον Έλληνα ομόλογο του για όσα έχει επιτύχει. Ναι μα το θεό! Τον ζηλεύει γιατί κατάφερε να περάσει 7.500 ολόκληρες σελίδες σκληρών μέτρων χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και χωρίς να καεί η Αθήνα. Σε μιαν αποθέωση των δημοκρατικών διαδικασιών στη χώρα που γέννησε την Δημοκρατία! Όχι παίζουμε. Ο ίδιος, επιχειρώντας να ψηφιστούν πολύ ηπιότερα μέτρα, είδε όχι μόνο το Παρίσι να καίγεται αλλά και ολόκληρη τη χώρα να διαλύεται. Εξακολουθητικά και για σειρά ημερών. Με τη θύελλα να μην φαίνεται ότι κοπάζει. Πώς τα καταφέρνει ο δαιμόνιος Αλέξης; Πού αποτυγχάνουν οι ταλαίπωροι Κουτόφραγκοι;

 Αν δεν πρόκειται για ένα κρεσέντο πολιτικού κυνισμού, τότε κάποιοι μας δουλεύουν πολύ χοντρά. Ο Βαλς θέλει να χορέψει βαλς στα θεμέλια μιας Ευρώπης που κλυδωνίζεται υπαρξιακά, που δοκιμάζεται από το βαθύ, θεσμικό και ιδεολογικό της έλλειμμα και οι Γάλλοι απεργοί, οι άνεργοι απόγονοι του Αστερίξ δεν του το επιτρέπουν. Τα καθίκια! Ενώ εμείς... Τα τέλεια υποδείγματα πειθήνιας συμπεριφοράς και αναίμακτης προσαρμογής στις συνθήκες του καζινοποιημένου καπιταλισμού και του δημοκρατικού- καλύτερα, κοινοβουλευτικού-  ολοκληρωτισμού. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και οι οικονομικοί  εγκέφαλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου διαπιστώνουν ότι η συνταγή του νεοφιλελευθερισμού απέτυχε καθώς συσσωρεύει ύφεση και ελλείμματα στις χώρες που εφαρμόζεται. Ο Φρίντμαν έκανε λάθος. Επιβάλλεται τώρα αλλάξουμε πορεία. Κρίμα το βαλς κύριε Βαλς μου!

Είναι εξωφρενικό και το άλλο ιδεολόγημα που κυκλοφορεί ευρέως εν όψει της διαδήλωσης "Παραιτηθείτε"στις 15 Ιουνίου. Επιτρέπεται τώρα που έγινε η αριστερά κυβέρνηση να διαδηλώνουμε; Ναι ή όχι; Παλιοί μου σύντροφοι  είναι κατηγορηματικοί:  όχι, δεν πρέπει να διαδηλώνουμε πια ! Αφήστε που μια συγκέντρωση εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους. Μπορεί να εμφανιστούν οι μπαχαλάκηδες και να κάνουν καταστροφές. Από την άλλη, θα σκάσουν σίγουρα μύτη οι Χρυσαυγίτες και θα καπελώσουν την εκδήλωση. Τί λέτε ρε παιδιά! Δηλαδή αν δεν πρόκειται για κουτοπονηριά, τότε έχουμε τον παλαιό, μαρξιστικό μεσσιανισμό που καταργεί κάθε επαναστατική ενέργεια  αφού τώρα που είμαστε κυβέρνηση  όλα τα προβλήματα έχουν καλυφθεί, όλες οι ανάγκες έχουν λυθεί... Άρα δεν χρειάζεται ούτε να διαμαρτυρόμαστε, ούτε να διαφωνούμε. Και βεβαίως ούτε να διαδηλώνουμε! Διαλεκτική ανάλυση, όχι αστεία! Άκρα του τάφου σιωπή πρέπει να ισχύει στην αριστερή μας Δημοκρατία. Πλέον, ανθ' ημών, θα μιλάει ο κομμουνιστής Κατρούγκαλος. Αποκλειστικά! Αν διαδηλώσουμε από θυμό και απόγνωση, αν διαμαρτυρηθούμε για την απίστευτη κωλοτούμπα που έχει κάνει ο Σύριζα, για το απεχθέστατο τρίτο μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς του νόμους, για την υπερεταιρεία που μας καθιστά αποικία για τα επόμενα 99 χρόνια, αν εξεγερθούμε για τους φόρους, την ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, τις μεταρρυθμίσεις που δεν προχωρούν και άρα δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας,για το Δημόσιο που διογκώνεται σταθερά  με την εισβολή των κολλητών, τότε θα είμαστε νεοφιλελέδες! Ατράνταχτη λογική της εξουσίας που παραμένει σταθερά εξουσία δηλαδή καθεστώς, είτε με αριστερό, είτε με δεξιό πρόσημο. Γι αυτούς, για τους Κυρίτσηδες, για την Τασία και Σια ο μόνος πλέον στόχος τους είναι η παραμονή με κάθε κόστος- ο Αλέξης θα το έλεγε ... Ψευδαίσθηση- στην εξουσία. Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Για εμάς αν θα υπάρξει κάποια στοιχειώδης προοπτική για τον τόπο. Εναν τόπο που δεν εξαντλείται βέβαια στις ημέρες - και τις νύχτες-, στα έργα ή μάλλον τα μη έργα μιας δράκας τυχοδιωκτών επαγγελματιών της καθεστωτικής δηθεναριστεράς.

ΥΓ. 1  Και μια και μιλάμε για πεθαμένους: Έριξε τον Σαμαρά, διέλυσε τη ΔΗΜΑΡ, τώρα ήρθε η σειρά του Σύριζα και του Αλέξη. Συμπέρασμα: Η εκδίκηση του τσαλακωμένου κυρ Φώτη θα είναι αμείλικτη! Τα σκουλήκια σε ρόλο πρωταγωνιστών. Υπερπεριπέτεια με άφθονη δράση. Προσεχώς στις οθόνες σας!

ΥΓ. 2  Μας πήραν χαμπάρι ! Επιμένουν σε ένα κατασκευασμένο ταξικό μίσος παλαιού τύπου ενώ οι ίδιοι εκπροσωπούν τον πιο υποκριτικό νεοπλουτισμό. Είναι κυβέρνηση εκατομμυριούχων μικροαστών που υποδύονται τους αριστερούς. Ψήφισα ναι για να μεινουμευρώπη πράγμα που εφαρμόζει φανατικά και η δηθεναριστερή κυβέρνηση που προπαγάνδισε το όχι για να αυτοεξευτελιστεί συμμορφούμενη με το ναι.
Ψήφισα ναι και είμαι γιος εργάτη από τα Ταμπούρια με μισθό πανεπιστημιακής ξεφτίλας. Είμαι περιθωριοποιημένος από την εποχή που χλεύαζα τους Πασόκους και τον λαϊκισμό τους. Γιατί βέβαια δεν κάνεις καριέρα όταν ασκείς κριτική στην εξουσία. Και τώρα ο Σύριζα έφερε το Πασόκ από την πίσω πόρτα. Και μάλιστα στην χειρότερη εκδοχή του. Ας με υπερφορολογήσει λοιπόν για τιμωρία και εκδίκηση ο σ. Κυρίτσης. Και να σκεφτείς ότι αγωνιζόμαστε στην Αριστερά σαράντα χρόνια και καταγγέλλουμε τον λαϊκισμό του Πασόκ άλλα τόσα για να γίνουν ο Κατρούγκαλος και ο Σταθάκης υπουργοί και για να υπογράφει ο Αλέξης 99 χρόνων επιτροπεία.

ΥΓ. 3  Διαβάζω και τρομάζω: «Ταξικό μίσος -  Ξεφτίλες πατριώτες - Αναρχία» (Από τοίχο της φιλοσοφικής σχολής Αθηνών). Προπαγανδίζοντας το ταξικό μίσος και την συνακόλουθη βία, χάνουμε την ευκαιρία να σκεφτούμε, έστω για λίγο, την ταξική αγάπη. Κι ακόμη περισσότερο, την αταξική αγάπη που πάντως δεν έχει σχέση τόσο με τον χριστιανισμό όσο με το βαθύτερο περιεχόμενο της μαρξιστικής θεωρίας. Μισώντας ταξικά, θα πρέπει να μισήσω προγραμματικά τον Ραχμάνινοφ, τον Πάστερνακ, τον Μέγιερχολντ ενώ θα πρέπει να αγαπήσω καλά και σώνει τους κομματικούς κομισάριους και τους επαγγελματίες της ιδεολογίας. Όπερ άτοπον. Στην εποχή της γενικής ισοπέδωσης, απαιτείται στοιχειώδης ψυχραιμία ως προς τις αξίες υπό αίρεση. Ιδιαίτερα όταν το προοδευτικό, συχνά, εξισώνεται με το συντηρητικό ή και το αντιδραστικό. Η συνάντηση τελικά με την Ιστορία θα γίνει οπωσδήποτε, όχι όμως με τους όρους ή κατά το χρόνο που θα βόλευε τα υποκείμενά της. Η Ιστορία, είτε ως παραμυθία, είτε ως καταδίκη, έρχεται πάντα με αγγελικά φτερά, δηλαδή απρόβλεπτη.

Wei Wei, Tires, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

ΥΓ. 4 Και η τέχνη, όμως, είναι ταξική. Προχωράει με τους κυνόδοντες και στομώνει όταν χρησιμοποιεί τους τραπεζίτες της. Βαρετοί νεόπλουτοι και ευαίσθητοι τραπεζίτες την προβάλλουν ως άλλοθι και πλυντήριο και την εξισώνουν με τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ενώ αξίζει απείρως περισσότερο. Αλλά πώς να εξηγήσεις τώρα εικόνες σε νεκρωμένα, από το αλισβερίσι της αγοράς, κουνέλια; Αν η τέχνη έχει μια δυνατότητα, αυτή εστιάζεται σε στοχοθεσία της ρήξης και της υπέρβασης, ιδιαίτερα όταν όλες οι άλλες δυνάμεις επιμένουν στη συναίνεση της συγκάλυψης και τη μετριοπάθεια της μετριότητας. Εφόσον ανέκαθεν οι άνθρωποι της εξουσίας και τα ενεργούμενα του συστήματος βολεύονταν από την επικράτηση των ηλιθίων, την αποθέωση της κοινοτοπίας και το ντομίνιο του μέτριου. Όλα κάτι να θυμίζουν έτσι ώστε να καταπνίγονται οι αμφιβολίες και να συνεχίζεται η ληθαργική νιρβάνα των αμνοεριφίων· και η σιωπή τους ωσαύτως. Όταν λοιπόν η τέχνη δεν είναι ταξική, τότε είναι ύποπτη, αυτοαναιρούμενη και δεν κομίζει τίποτε καινούριο παρά μόνο τ' αποφόρια της συντήρησης και τα δράμα της διακόσμησης ή της διατεταγμένης ευωχίας των θαμώνων του «λαϊκοέντεχνου» (όπως λέμε... «εθνοσοσιαλισμός», «ελληνοχριστιανισμός», «κεντροδεξιά» κι άλλα λεκτικά παράδοξα ή «παίγνια» κατά Βίτγκενσταϊν και «χαρτοπαίγνια» κατά Βαρβέρη). Αλλά και η γλυκιά μου η Δημουλά κυκλοφόρησε το 2004 από τον «Ικαρο» τα «Εκτός σχεδίου» πεζά της, αφνιδιάζοντάς μας με αποστροφές σαν την ακόλουθη: «Δεν ξέρω για τα μικρά, αλλά για τα μεγάλα έργα μάλλον αληθεύει ότι έχουν το προνόμιο ο θάνατος να είναι προβούλευση αθανασίας».